Dus vandaag moesten we dan echt Kaohsiung verlaten. Het deed ons wel een beetje pijn! We hadden hier leuke mensen ontmoet en nieuwe vrienden gemaakt. We waren in totaal dus zeven nachten in Kaohsiung geweest en het San Duo Hotel stond nu op de lijst van goede hotels in ZO-Azië.
Om zoveel mogelijk van het krediet op de KRTC kaart te gebruiken gingen we met de ondergrondse naar het station R16, Zuoying Station, een knooppunt van vervoer in het noorden van Kaohsiung. Wegens onze passie voor treinen, en voldoende tijd, kozen we ervoor om met de Taiwan High Speed Rail te reizen. De rit in de hogesnelheidstrein naar Tainan zou slechts veertien minuten duren en ons elf kilometer van het centrum brengen. Dat waren maar bijzaken want wij wilden het verschil met de "Shinkansen" treinen van Japan wel eens met eigen ogen zien.
Er was eigenlijk maar weinig verschil! De treinen zijn van de 700 serie en dezelfde als in Japan rijden, het enige verschil was de snelheid. Die kwam niet hoger dan 183 kilometer per uur. Maar dat is toch nog aanzienlijk vergeleken met het mislukte “hoge snelheidstrein” project in Nederland. Een gratis shuttlebus bracht ons naar het centrum van de stad.
‘Gratis?’
‘Waar heb ik dat voor de laatste keer in Nederland meegemaakt?’
Op het plein voor het treinstation van Tainan werden we in de verzengende hitte van het Taiwanese voorjaar gedropt. De weg naar het hotel was snel gevonden alleen het lokaliseren van het hotel was wat moeilijker. De kaart was niet echt gedetailleerd genoeg en de straatnamen kwamen niet overeen. Bij een reisbureau werden we op het juiste pad gezet en op elke straathoek vroeg ik gewoon opnieuw de weg. Stapje voor stapje kwamen we dichterbij totdat we uiteindelijk het “Good Ground Hotel” hadden gevonden. Een twin room in Japanse stijl! M.a.w., slapen op matrassen die op de grond liggen. Het maakte ons niets uit want dat hadden we vorig jaar in Japan ook al gedaan.
Tettje dook achter de computer en ik ging op weg om wat te gaan eten. De kip met groenten smaakte me prima, alleen de hitte van de stad gaf problemen. Ik weet niet waar het vandaan
is gekomen maar ik voel me niet lekker. Ik voel me een beetje grieperig. Misschien heeft het ermee te maken dat ik met de Metformine ben gestopt maar na zes jaar diarree heb ik er even genoeg van. Misschien ga ik later wel een kleinere dosis gebruiken. Mijn bloedsuikerspiegel veranderd in ieder geval niet en dat is een goed teken.Na een korte rustpauze met mijn ogen dicht gingen we nog op pad om te eten. We zitten midden in het centrum en dat zou dus geen problemen moeten geven. En toch was het moeilijker dan we hadden gedacht. Na lang zoeken vielen we uiteindelijk maar neer op een terras niet ver van ons hotel en ik bestelde wat schalen voedsel. Het smaakte ons prima maar de prijs lag vijftig procent hoger dan we tot nu toe gewend waren.
Koortsig en met buikkrampen zocht ik om tien uur mijn bedje op. Laten we maar hopen dat ik weer snel hersteld ben.
