Taiwan: Aankomst in het donker

Taipei (Camel’s Oasis), dinsdag 11 mei 2010

Na een verschrikkelijke onrustige nacht, met een natte plek op mijn hoofdkussen van het zweten, sta ik eindelijk om kwart over zes op.
Eindelijk? Ja, eindelijk!
Vanaf half drie heb ik liggen woelen in mijn bed en kon ik de slaap niet meer vatten. Ik heb een enorme dorst en trek. Waarvan is mij ook een raadsel, speelt mijn diabetes weer op? Deze reis kan ik de bloedsuikermeter maar beter meenemen om mijn diabetes goed in de gaten te kunnen houden.
Ik ben vrijwillig van de 1000mg naar de 500mg Metformine gegaan en ik twijfel of dat wel een goed idee is geweest. Ik heb natuurlijk alle goede voornemens om gezonder te gaan leven maar dat is op reis in het verre oosten niet altijd even gemakkelijk. Het is er bijna altijd lekker weer dus een biertje in de zon smaakt er altijd. Ook het aanbod van de overheerlijke gerechten maakt het moeilijk om minder te eten.

Na een korte douche pak ik snel op de automatische piloot mijn kleine rugzak in. Tettje staat ruim op tijd klaar en nadat ik een laatste back-up van mijn laptop heb gemaakt gaan we op pad. De minibus van “Bell Travel Service” is tien minuten te laat maar na de geruststellende bevestigende email van gisteren geeft dat geen probleem. Ik heb bewust gekozen voor deze service omdat je met een minibus wordt opgehaald die je naar het grote busstation in Noord-Pattaya brengt. Daar stap je over op de grote bus naar het “Suvarnabhumi International Airport” in Bangkok.
In de bus op weg naar Bangkok vallen mijn ogen meteen dicht en ik vecht niet tegen de slaap. Ik ben nu echt weer op reis, dus niet met vakantie, dus neem ik elke minuut slaap die ik kan krijgen met twee handen aan.
Op de enorme Suvarnabhumi luchthaven is het rustig, heel rustig en nog rustiger! Er staat niemand voor ons bij het inchecken voor de vlucht naar Taipei! Er staan twee personen voor ons bij de immigratiedienst en helemaal niemand voor ons bij de “Burger King”. Dit heb ik in twaalf jaar op Bangkok Airport nog nooit meegemaakt! En iedereen in Thailand maar zeggen dat het toerisme na alle binnenlandse en buitenlandse problemen weer oppikt?
Voor mij een zakje kleine “Hash Browns” met extra zout en een grote beker koffie voor Tettje bij Burger King en wij zijn klaar om richting de gate te gaan. We zijn toch wel een beetje opgewonden om weer met z’n tweeën op pad te gaan.
Tijdens het taxiën naar de startbaan zeggen we gedag tegen een blauwwitte zwaan van onze nationale luchtvaartmaatschappij. Er was een tijd dat de KLM, een van de oudste luchtvaartmaatschappijen ter wereld, onze nationale, en overal zeer gewaardeerde, trots was. Helaas ligt die tijd alweer een in een ver verleden. Ik ken persoonlijk maar een persoon die altijd met de KLM naar Bangkok vliegt.
Ook in het vliegtuig vecht ik niet tegen de slaap. Ik heb voor ons extra goede stoelen geboekt, we hebben veel ruimte om ons heen en het is gelukkig rustig. De tijd vliegt om en het invullen van het formulier voor de immigratie is de meest opwindende bezigheid van de hele vlucht.
‘Welcome on Taoyuan Airport in Taipei’, klinkt de stem van de stewardess blikkerig uit de omroepinstallatie van het vliegtuig.
We zijn op de plaats van bestemming en het avontuur zal nu gaan beginnen!
Aziatische discipline en precisie, in combinatie met mijn ervaring, met als direct gevolg dat we binnen een uur van het vliegtuig naar de bushalte lopen vanwaar een bus ons naar het centrum van Taipei zal brengen.

Maar voordat we naar ons hostel gaan moeten we Taiwanese Dollars uit een ATM zien te halen. Zoals verwacht zijn er op de luchthaven voldoende ATM’s om snel een pak Taiwanees geld te pinnen. De koers van de Taiwanese Dollar is ongeveer een op een met de Thaise baht. Dat maakt het gemakkelijk omrekenen naar Euro’s maar je ziet ook meteen de prijsverschillen. Het zal hier in Taiwan ongetwijfeld duurder zijn dan in Thailand!
Onderweg naar het centrum van Taipei zien we vanuit de bus, in het halfdonker, al wat van Taiwan We probeerden dit te vergelijken met andere landen die we al in Zuidoost-Azië hebben bezocht. Maar niets is vergelijkbaar met wat we hier zien. Taiwan lijkt een land op zich zonder enig vergelijkbare buurman. Maar het zijn wel echte Chinezen, dat heb ik wel al heel snel in de gaten.
Een “Easycard” voor het openbaar vervoer is in Taipei ook snel gekocht. Deze kaart vergemakkelijkt het reizen met de bussen en de metro in de hoofdstad. De beschrijving van de route naar het “Camel’s Oasis” is veel moeilijker dan het op het eerste gezicht lijkt. Om kwart over acht stappen we bezweet en vermoeid het “Camel’s Oasis” hostel binnen. Het is op het eerste oog een plezierige plaats op een mooie locatie. Na een kort telefoongesprek weten waar we slapen en de betaling gaan we morgen wel met de manager regelen.
‘En nu op pad om te eten!’, giert er door mijn hoofd.
Na een korte zoektocht in de omgeving van het hostel waar ons een paar keer ‘Nee’ word verkocht schieten we het eerste de beste restaurant binnen dat ons accepteert.
Ik bestel twee hoofdgerechten, groente met twee soorten inktvis en pittige kip, met een bord gebakken rijst voor Tettje en een bord gebakken mie voor mezelf. Alles omringt met een koud “Taiwan” biertje. Het eten smaakt ons uitstekend en wanneer dit de standaard van het eten in Taiwan is dan gaan we zeker niet omkomen van de honger! Nog een tweede biertje om wat gemakkelijker in slaap te komen en onze dag van aankomst zit er op.
Vermoeid, heel vermoeid zoeken we om elf uur onze bedden op. Morgen gaan we er dus serieus tegenaan!