We hadden besloten om de eerste bus van de dag, om 07:30, te nemen maar toen de wekker van zich liet horen bleven we toch maar liggen. We hadden per telefoon een kamer gereserveerd dus dat zou geen probleem zijn. "Een leugen voor goedwil" laten we het maar zo noemen. Sam, de ober moest er wel hartelijk om lachen dat we pas om half tien aan het ontbijt verschenen. Zeker na het uitgebreide afscheid van gisterenavond.
De eindrekening viel wel een beetje tegen ondanks het ontbijt en een zak vol schone was. Tijdens de korte rit naar het busstation dacht ik eens goed na over wat ik nu zo spendeerde per dag en of ik het misschien kon terug brengen. Zelf schommelde ik zo rond de 700 Baht (fl 44,-) per dag en dat was duidelijk meer dan de 500 Baht die ik me had voorgenomen. Natuurlijk begreep ik wel dat de uitgaven aan de alcohol veel te hoog is maar het is nu eenmaal heel gezellig met Marieke en en als we over een week of twee uit elkaar gaan zal dat wel weer teruglopen.
De Busreis was OK met twee hobbeltjes. De eerste was dat de eigenaar van het "Eagle Guest House 2" gewoon vijftig Baht vroeg voor het ritje naar het busstation terwijl we duidelijk hadden afgesproken dat het een service van het guesthouse was.
De tweede was minder! Marieke zat ineens te huilen, haar geklaag ging zelfs over het geluid van mijn Walkman heen. Ik had wel een idee waarover het ging en het leek me veel beter om het maar zo te laten en vanavond er over te praten.
In het "Eagle Guest House 2" was er een kamer op de eerste verdieping voor ons geserveerd met een tweepersoonsbed. En we hadden nog wel zo nadrukkelijk gevraagd om een kamer met twee eenpersoonsbedden. We keken elkaar aan en konden er samen om lachen. Alles was weer goed!
Voor het eten belandden we in het "American Restaurant", Marieke deed zich te goed aan een Italiaanse maaltijd terwijl ik zelf lokaal bleef met een groene curry. Tijdens de wandeling belandden we in het "Riverside Restaurant" waar we de avond gezellig afmaakte.
We praatten, dronken, dansten en zongen op de gezellige klanken van de band. Helaas dronken we zoveel dat ik volledig de weg kwijtraakte en Marieke over de reling van de galerij in het guesthouse moest overgeven. Maar het ergste was nog dat het zo donker was dat we het slot niet openkregen. Zo'n combinatieslot met rolletjes, een drama in het donker.
Gelukkig nam de eigenaar het allemaal luchtig op toen ik hem om één uur wakker maakte voor een aansteker. Dronken en ziek konden we eindelijk gaan liggen. Voordat ik in slaap viel nam ik me voor om nooit meer zoveel Mae Khong Rum te drinken.
