Afgelopen nacht was een waar drama. Ik had gisterenavond natuurlijk wel de nodige drankjes genuttigd en het was ook weer veel later geworden dan gepland.
Vannacht werd ik dus wakker van een kloppende volle blaas. In een mengelmoes van desoriëntatie en slaap zocht ik naar een deur die me naar een toilet zou leiden. Het duurde aardig wat tijd voordat ik me realiseerde dat we in een kamer zonder badkamer sliepen. De sanitaire voorzieningen zijn op de begane grond tegen de achterkant van het houten huis gebouwd. Douches en toiletten zijn nog niet vanzelfsprekend in Thailand.
Dus er zat niets anders op dan beneden, door het donker, naar het toilet te gaan! Zodra ik de deur met een griezelig gepiep open kijk ik in een inktzwarte donkere gang vanwaar uit de verte een onzichtbaar angstaanjagend gegrom me tegemoet komt. Stephen King zou hier zeker inspiratie uit hebben gehaald!
Tussen mij en het toilet liggen dus een donkere trap en een grommende hond. De donkere trap kan ik nog wel mee leven, maar die hond, heb ik het niet op! Langzaam sluit ik de piepende deur voordat de hond me te pakken heeft. De adrenaline bereikt mijn hersenen die een versnelling omhoog schakelen. Ondertussen zijn mijn ogen gewend aan de duisternis in de kamer en in het weinige licht van een eenzame lantaarnpaal dat onze kamer binnendringt begin ik vertrouwde silhouetten te herkennen. Marieke slaapt als een roos in de hoek van de kamer. Onze rugzakken staan binnen handbereik naast onze matrassen. Net als de onafscheidelijke flessen drinkwater.
Ik loop snel door mijn mogelijkheden en kom tot de conclusie dat er niets anders opzit dan de bovenkant van een lege plastic waterfles af te snijden en die vol te pissen. Een fles van ongeveer 750ml en een gemiddelde blaas van een volwassen man die 500 ml kan bevatten, althans, ik denk mij dat te herinneren van de biologielessen op school. Marieke slaapt gewoon door en merkt helemaal niets van mijn geschuifel door de schemerige kamer. Ik haal een zachte lege fles uit de kleine prullenbak en vind snel mijn zakmes in de zak aan de zijkant van mijn rugzak. Het geluid van de ritssluiting snijd door de stilte van de Thaise nacht, beneden hoor ik de hond weer zachtjes grommen. Hoewel het schemerig is kan ik zonder problemen de bovenkant van de zachte plastic fles verwijderen. Alles gaat precies zoals ik het mij had voorgesteld. Ik ben verlost van die kloppende blaas en zoek snel mijn bed weer op. Weer een probleem opgelost!
De problemen ontstaan pas ècht wanneer ik vanochtend vroeg met mijn slaperige hoofd de fles omstoot! De geur en kleurloze urine stroomt over de donkerbruine teakhouten vloer en zoekt zich een weg tussen de naden van de vloer door richting de begane grond. De aantrekkingskracht van de aarde is vandaag voor even niet mijn vriend. Door de schrik sta ik verstijfd te kijken naar wat ik heb aangericht. Ik heb niets om het te stoppen of het op te nemen. Marieke staat beneden onder de douche en in stilte zie ik de plas steeds kleiner worden. Binnen enkele minuten is al de vloeistof verdwenen. Alleen een paar vochtige naden tussen de geboende teakhouten vloerdelen zijn aanwijzingen naar de ramp die zich hier heeft voltrokken. Ik zet mijn rugzak er op zodat Marieke in ieder geval niet kan vragen wat er is gebeurt.
Klaar voor het vertrek en beneden aangekomen nemen we in de schemer van de gemeenschappelijke woonkamer afscheid van onze gastvrouw. In mijn hoofd raast er maar een gedachte: niet naar het plafond te kijken! We zeggen voor een laatste keer gedag en verlaten het guest house. Een laatste blik over mijn schouder en ik zie een grote natte plek aan het plafond waar honderden druppels aan hangen te glanzen in het ochtendlicht. De hond likt de plavuizen op de vloer!
We slenteren in stilte naar de vertrekplaats van de bus. Zoals in Ayuthaya en Sukhothai is een plein omringt met shop houses en een kleine markt ook meteen het busstation. We hoeven niet lang te zoeken naar onze bus want Brian en Simone roepen ons al van verre. Zij hebben de bus al gevonden en ook de kaartjes voor ons vieren geregeld. We betalen de schade voor de vervoersbewijzen terug en gaan meteen op zoek naar eten voor onderweg. Jan vertelde ons nog met nadruk om voldoende eten mee te nemen. Je weet namelijk nooit wat je onderweg zal aantreffen!
Het is vandaag mijn verjaardag en we gaan met z’n vieren deze trip naar het noorden van Thailand maken. Een rit van ruim zes uur in de bak van een kleine vrachtwagen. Gelukkig heeft de laadbak van de kleine vrachtwagen wel banken aan de zijkant zodat je toch nog wat comfort hebt.
De rit over de Nationale “Highway 105” is van betoverende schoonheid en laat ons beelden zien die in een steeds sneller dichterbij komende toekomst zullen verder leven als een herinnering. Waarom ben ik niet eerder gaan reizen?, is een vraag die steeds vaker in me op komt. We absorberen het ruige landschap met echte bergen die dor en droog de horizon vullen. Na een flink stuk asfalt komen we op een minder comfortabele verharde zandweg terecht. Tijdens het rijden valt dat nog wel mee maar bij elke halte om iemand aan boort te nemen of iemand te laten uitstappen worden we door de dikke rode stofwolk die ons achtervolgt opgeslokt. Het rode stof zit uiteindelijk overal!
We passeren dorpen, of misschien beter gezegd, officieuze steden, met meer dan 50.000 inwoners die niet op de kaart van Thailand worden vermeld. Het zijn namelijk nederzettingen opgetrokken uit hout en bamboe van bergvolkeren die gevlucht zijn voor het onderdrukkende regime in Myanmar. Deze mensen worden hier in Thailand als slaven gebruikt om voor een paar dubbeltjes per dag onder de altijd brandende zon op de oneindige knoflook en rode pepervelden te werken. Het schijnt hier ook nog gevaarlijk te zijn en regelmatig zijn er schermutselingen tussen de legers van Thailand en Myanmar. Wij hebben hier niets van gezien of gemerkt en genieten van het spektakel dat ons word geboden.
Bij de aankomst in Mae Sariang staat de eigenaar van het “See View Guest House” al bij de bushalte te wachten. Hij heeft dan toch wel vaker gasten die deze trip hebben gemaakt. Een grote glimmende Amerikaanse 4X4 pick-up truck brengt ons naar zijn guest house.
Het guest house ligt net buiten het dorp aan een kabbelend riviertje. Het rustig slapende dorpje ligt voor ons in de verte, daarachter zie je de contouren van de bergen in de ondergaande zon. Ja, hier heb ik het meteen naar mijn zin en hier zouden we een kleine rustpauze moeten inlassen. Marieke is het gelukkig met me eens en de eerste geplande rustdag is een feit. Laos zal een dag langer op haar moeten wachten!
Vandaag ben ik ook aan een kleine ramp ontsnapt! Ik was mijn Lonely Planet in de haast vergeten in het restaurant van ons guest house. Gelukkig lag hij er een half uur later nog en kon ik hem ongeschonden oppikken. Pffff, daar moet ik beter voor opletten. Haast is een slechte compagnon wanneer je op reis bent.
’s Avonds bezorgen mijn reisgenoten mij een onvergetelijk en bijzonder verjaardagsfeest. Compleet met taartjes en kaarsjes, èn het “Happy Birthday to you”, zelfs de mensen in het aangrenzende restaurant zingen uit volle borst mee. Nadat de alcohol rijkelijk gevloeid heeft en het restaurant eindelijk wil sluiten lopen we door de zwoele nacht terug naar ons guest house. Vanzelfsprekend wil ik nog niet naar bed en vind het een goed moment om nog “one for the road” te drinken. Tijdens het bestellen in het restaurant van het guesthouse komen er nog wat mensen op de verlichting af waarmee we in gesprek raken. Het maakt de eigenaar van het guest house niets uit. Het is voor hem omzet en we zijn in het midden van niets niemand tot last.
De aangevlogen groep blijkt een verzameling vreemde vogels te zijn. Een Engels stelletje dat de meest onsamenhangende verhalen verteld over drugs en dat ze haast miljonairs zijn. Twee Duitsers met grote kunststof koffers rondreizen die alleen maar over cannabis, magic mushrooms, opium roken en andere geestverruimende middelen praten.
Een joint gaat dus al snel van hand naar hand en ik luister geïnteresseerd naar wat ze zoal te vertellen hebben. Niet veel spannends dus! Ze begrijpen er in ieder geval helemaal niets van dat een Hollander geen cannabis gebruikt. Het is een groot raadsel voor ze dat ik zelfs helemaal geen drugs gebruik! Dat bier drinken vinden zij dan weer helemaal niets! Alcohol is ongezonder dan cannabis roken! Daar zijn ze het al snel over eens. Dat is voor hun de manier om hun verslaving te rechtvaardigen. Ze roken joint na joint en drinken goedkoop drinkwater. Ik zal maar niet over de politie beginnen die in deze landen drugs heel anders aanpakt dan de politie in Europa.
De Engelsman in het bonte gezelschap, Geoff, laat een van zijn ogen op mijn T-shirt vallen, de andere kijkt door de dikke rookwolken zeker in niet in dezelfde richting. Voor deze reis heb ik T-shirts laten maken met een Bart Simpson opdruk. Zijn bijnaam in Engeland blijkt dus Bart Simpson te zijn. Die bijnaam heeft hij verdient met het oneindig nadoen van de stem van Bart Simpson! Een demonstratie kunnen we niet ontwijken. Hij wil graag een T-shirt van mij kopen. En dat is nu juist de clou, ik geef die T-shirts gratis weg aan mensen die wat bijzonders voor mij hebben gedaan of waar ik goede herinneringen aan heb. Mijn T-shirts zijn dus niet te koop!
Hij neemt met mijn uitleg en voorwaarden geen genoegen en hij blijft volhouden dat hij er graag een wil hebben. Dus komt de onvermijdelijke vraag wat ik als tegenprestatie van hem zou kunnen accepteren.
Bij aankomst in het guesthouse had ik een 250 cc motorfiets voor een van de kamers zien staan. En laat die nu van hem zijn! Nou ja, hij heeft die motor voor een paar weken gehuurd om samen met Carroll door het noorden van Thailand te reizen. Zij hebben er voorlopig genoeg van en de bips doet zo veel pijn dat ze wel een rustdag kunnen gebruiken. Hij bied me dus zijn motorfiets aan voor een dag.
Niet nadenken, gewoon doen! Dat is mijn eerste ingeving. Het lijkt mij fantastisch om samen met Marieke voor een dag op de motor de omgeving te verkennen. Marieke is het weer met me eens!
Voor het slapen gaan krijg ik nog een klein cadeau voor mijn verjaardag van Marieke. Ze heeft er zolang mee gewacht omdat ze graag alleen met me was geweest op de avond van mijn verjaardag. Het is een muziekcassette van Bird, een Thais popidool. En daar ben ik heel blij mee!
