Een van de grootste blunders tijdens mijn eerste dagen in Bangkok was een bezoek aan de “National Gallery”. Op zich niets bijzonders, maar wel als je bedenkt dat ik het hele bezoek dacht dat ik in het “Grand Palace” was geweest. Ik heb me rot gezocht naar die “Emerald Buddha”. Die krulletjes van het Thaise schrift waren overal! Het is heel vreemd om een schrift te zien waar je echt geen touw aan kan vastknopen. En mocht er ergens iets worden vermeld in het engels dan sloeg het meestal nergens op of het was onbegrijpelijk.
Wanneer je alleen reist betekend dat niet automatisch dat je ook eenzaam bent. Het restaurant op de begane grond van het guest house is een ontmoetingsplaats voor heel veel verschillende soorten mensen. Je ziet elkaar regelmatig bij het verlaten of binnenkomen in het guest house. Een knikje of een glimlach is snel gemaakt. Dezelfde mensen ontmoet je ook weer op straat, de “Kao San Road” en haar omgeving is een grote ontmoetingsplaats. ‘s Avonds krioelt het er van de mensen. Je slentert langs de kraampjes met een hemelsbreed assortiment van producten.
De avondmaaltijd is ook een ideaal moment om nieuwe contacten te maken. Ik denk dat niemand het leuk vind om alleen te eten. Meestal ontmoette ik Marieke aan het einde van de middag, zo rond half zes. Het zijn heerlijke momenten, een koud biertje drinken en elkaar vertellen over wat je die dag had gezien of meegemaakt. We bespraken ook ons eigen verleden en steeds moesten we hard lachen als we het S-woord of het M-woord ter sprake brachten. Soms ging het naadloos over in lekker eten met elkaar en keuvelen over wat ons nog stond te gebeuren in Thailand. Ja, ik vind Marieke wel tof en op een bepaalde manier keek ik ook wel tegen haar op.
Marieke had een gozer uit Rotterdam ontmoet in het vliegtuig die al meer dan 15 jaar in Azië komt. Jan Barendswaard moet droom voor alle reizigers zijn. Hij verteld levendig zijn verhalen zodat het haast lijkt dat ze zich voor je ogen afspelen. Hij geeft in een onafgebroken stroom tips over wat we zeker en wat we zeker niet moeten gaan zien. We proberen als bezetenen hem bij te houden om alles te noteren in onze Lonely Planets. We hebben enkele leuke middagen en avonden met elkaar doorgebracht. “Singha Bier” met ijsklontjes, je wordt dan niet zo snel dronken en het blijft lekker koud, volgens Jan dan.
Één van mijn goede voornemens voor deze reis was om mijn dagboek zo goed als mogelijk bij te houden en deze keer ook ècht bij me te houden. Het verloren dagboek in Australië doet me nog steeds pijn. Namen en adressen, email adressen, data en indrukken, herinneringen en kleine details. Herinneringen op papier gezet om te bewaren en te herlezen. Verloren ergens aan de oostkust van Queensland.
De nieuwe omgeving heeft nog niets van zijn spanning verloren. Alles is nog steeds even exotisch en nieuw als op de eerste dag. Alles is gewoonweg fantastisch en brengt de wildste fantasieën in me boven.
Marieke blijkt een goede gids te zijn. Ze wil deze avond graag naar “Soi Pat Pong”, de beroemdste en meest beruchte seksbuurt van Thailand. Ze vraagt of ik zin heb om mee te gaan, een stelletje heeft er nu eenmaal minder problemen dan een vrouw alleen. Ze lijkt me toch niet echt bang uitgevallen, maar ze wil gewoonweg niet alleen gaan. Natuurlijk heb ik zin om mee te gaan, ook het prostitutie centrum van Bangkok is nu eenmaal oosterse cultuur. We nemen om een uur of tien in de avond een Tuk-Tuk en die scheurt door de zwoele warme avond alsof hij zich nog voor de Thaise Grand Prix Formule 1 moet kwalificeren.
Eenmaal aangekomen aan het begin van de zijstraat die “Soi Pat Pong” heet ben val ik haast om van verbazing. Een grote avondmarkt met alles “original copy” op de kramen, van horloges tot T-shirts en schoenen tot muziek cd’s. Niets te bespeuren van hoeren en striptease shows, alleen de namen in neon laten weinig over aan de fantasie. “Super Pussy Club”, “Kings Castle” en “Pussy Collection”.
Het verderfelijke speelde zich binnen af, achter een uitsmijter en een zwaar gordijn dat alleen maar beweegt wanneer er een klant naar binnen of naar buiten wil. Omringt door een zwerm sjacheraars die ons wel even naar de beste show zal brengen lopen wij over de markt. Ze worden soms zo brutaal dat ik moeite heb om me staande te houden als ze aan mijn arm trekken.
Marieke weet wel waar ze heen wil. De “Super Pussy Club”, een cabaret-achtige show met optredens die je beter niet thuis kan proberen. De rest kunnen jullie je wel voorstellen. De show was interessant. Ik moet er toch niet aan denken om in het ziekenhuis aan te komen met een pijltje uit een blaaspijp in mijn oog!
Nadat de show is afgelopen gaan we naar binnen bij een van de vele Go-Go Bars. Mooie slanke meisjes in kleine bikini’s die sensueel dansen op het ritme van techno-disco muziek. Wacht eens even, deze lijkt toch wel een beetje? Ja ik weet het zeker, het is een jongen, maar hij ziet er toch wel echt uit als een meisje! En nog een, en nog een! Ik kijk nog eens keer goed. En ja hoor het zijn de beroemde en beruchte ladyboys.
Het is begrijpelijk dat dronken toeristen denken dat ze met een mooie meid op stap gaan om hete avond te beleven. Er zit dus toch een kern van waarheid in de Nieuwe Revu en Aktueel verhalen. Ik ben niet echt geshockeerd, natuurlijk ben je wel wat gewend als je uit Nederland komt. Nadat ik mijn ogen goed de kost had gegeven en vele biertjes had genuttigd vertrokken we om twee uur richting bed. Pat Pong sluit gewoon om twee uur!
In het guesthouse nemen we afscheid en zoeken ons bed op. Op reis is het belangrijk om een vriend en/of een partner te hebben, maar gewoon als vriend(in) en verder niets!
Ik heb twee dingen geleerd deze interessante avond.
1: Leeftijd, het is bijna onmogelijk om de leeftijd van een Thais meisje te schatten. Voor mij persoonlijk leken ze allemaal te jong. Ik denk omdat de meeste zo klein en zo fijn geschapen zijn.
2: De omgebouwde jongens, Katoy worden ze genoemd. Een verdomd goede cosmetische operatie, dat moet ik toch eerlijk toegeven.
Ik zag het verschil op een kilometer afstand. De dronken japanners en Koreanen hadden daar duidelijk meer moeite mee.
