Mae Hong Son (Jong Kham Guesthouse) 24 januari 1999
We hebben in ieder geval geprobeerd om uit te slapen! Ook na die lange vermoeiende eerste weken in Thailand wilde het maar niet lukken. Ik heb in ieder geval een slechte nachtrust achter de rug, en ben dan ook nog eens vroeg wakker. Waarschijnlijk door de Lariam en een gebrek aan alcohol in mijn bloed.
Marieke heeft ook slecht geslapen en blijft nog wat langer op haar bed liggen. Op zoek naar een ontbijt trek ik alleen de stad in. Een ontbijt vinden is niet zo moeilijk, volg gewoon de stroom hippies en bloemenkinderen. Succes is verzekerd wanneer je op zoek bent naar vegetarische gerechten, yoghurt met gedroogde granen en vruchten in verschillende samenstellingen en fruitsalades zijn ook erg populair. Ik heb liever iets hartigs en als het even mogelijk is ook gebakken. In een klein restaurant is het erg druk en gelukkig zijn er nog enkele krukken vrij.
Ik zoek een plekje aan de counter en bestel een (instant) koffie terwijl ik met mijn wijsvinger door de menukaart wandel. Niet veel gerechten spreken me aan! Het jonge meisje achter de counter flirt een beetje met een andere klant en wanneer ik eindelijk haar aandacht heb wenk ik haar dichterbij te komen.
Brood blijkt hier in het noorden een zeldzaamheid dus moet ik fantasierijk zijn. Het wordt voor mij een pannenkoek met bacon en worstjes. Als een zoutpilaar staat ze voor me! Haar pen beweegt niet over het papier en haar mond staat zo ver open dat een tandarts van mijn gezichtspunt uit een diagnose zou kunnen stellen.
Ze schrikt uit haar trance en vraagt verbaasd, ‘een pannenkoek met bacon en worstjes?’
‘Ja!’
‘Geen banaan?’
‘Nee!’
Hoofdschuddend loopt ze weg richting de keuken waar ze achter een gordijn in de deuropening verdwijnt.
Even later verschijnt er een man van middelbare leeftijd in een tanktop die ooit wit was geweest en die nu strak staat van het vet. Een smeulende sigaret hangt in zijn mondhoek. Hij kijkt me aan, hij kijkt het meisje aan, die knikt, en hij kijkt weer naar mij.
Flamboyant neemt hij de sigaret uit zijn mond en herhaalt de bestelling tegen mij. Ondertussen heeft de voorstelling de aandacht getrokken van de gehele clientèle aan de counter. Een klein knikje vergezeld van een glimlach mijnerzijds zijn voldoende om hem terug naar de keuken te dirigeren. Twintig minuten later zit ik achter een bananen pannenkoek met spek en worstjes aan de zijkant!
Eigenlijk kan het me ook niets schelen. De tweede kop (instant) koffie is geserveerd en het heupwiegen van de jonge serveerster is een schitterend schouwspel. Ze flirt met elke klant, dat zal wel goed zijn voor de omzet! Met elke hap van de bananenpannenkoek gaat het me beter smaken en in een poep en een scheet is mijn bord leeg. Een derde koffie vult de laatste openingen in mijn maag en ik ben klaar voor de rustdag.
Ik besluit om wat door de stad te gaan slenteren. Nu blijkt dat achteraf een fout te zijn geweest want er is echt niet veel te zien. Een van de weinige foto’s die ik maak is van een vrachtwagen vol met eieren. Vol verbazing volg ik, zittend op een muurtje naast de vrachtwagen, de handelingen van de verkopers. Gezien de enorme hoeveelheid eieren die worden verkocht kan ik alleen maar concluderen dat hier veel eieren worden gegeten.
Zodra het tafereel me begint te vervelen loop ik weer verder richting ons guesthouse. Ik ben benieuwd op Marieke al is opgestaan. Haar bungalow is afgesloten en er is geen spoor van haar te vinden. Een beetje verward zoek ik mijn bed op.
De ventilator draait langzaam en piept een frisse wind over mijn bezwete lichaam. Voor een moment wordt ik gegrepen door een angst dat ze zonder afscheid te nemen naar Laos is vertrokken. Zo erg zal het toch niet zijn? Na een halftje uur heb ik alweer genoeg van mijn bed en mijn bungalow, ik ga toch liever nog wat wandelen en wat eten. Op weg naar de uitgang zie ik dat de deur van Marieke’s bungalow alweer open staat. Ik laat het maar voor wat het is en loop rustig verder in de warme middagzon.
Opnieuw passeer ik die vreemde boom met die kleine poppenhuisjes er tegen aan. Gisteren heb ik me al staan te verbazen over dit tafereel! Zodra ik me neerzijg in een rieten stoel op een verlaten terras, in de schaduw en in de wind van een ouderwetse stalen ventilator, bestel ik een biertje, ondanks alle goede voornemens. Slok na slok krijg ik meer bedenkingen over de situatie waarin ik me nu bevind. Mijn oorspronkelijke doel was om alleen op reis te gaan om een beetje meer van mezelf te ontdekken. Ik mag dan wel een goede jeugd hebben gehad maar het was zeker geen gemakkelijke. Ik hink steeds op twee gedachten! Mijn gevoel zegt dat het beter is om nog een tijdje bij Marieke te blijven en mijn verstand zegt dat het beter is wanneer onze paden zich scheiden.
Bij de volgende grote fles Singha bier wordt mijn budget voor vandaag alweer doorbroken en komt de ober, bij een gebrek aan klanten, bij me zitten. Het eerste wat ik hem vraag is de betekenis van die huisjes naast de boom. Het antwoord blijkt minder ingewikkeld dan dat ik ooit had kunnen vermoeden.
Die boom is een “Bodhiboom” (Banyan tree), dat is de boom waaronder Boeddha verlichting vond. Die bomen zijn in alle Boeddhistische landen heilig. Die huisjes zijn geestenhuisjes. Kleine huisjes die als een vogelhuisje op het land voor een huis worden geplaatst. Het idee erachter is dat de geesten die op het land wonen zelf ook een huisje krijgen wanneer jezelf daar een huis bouwt.
Ik bestel nog een grote bier, het is gezellig en interessant, bezuinigen kan ik altijd nog!
Die geesten wonen dus in dat huisje en kunnen in jouw (grote) huis geen schade aanrichten, ruzies of andere problemen veroorzaken. Die geesten krijgen ook dagelijks eten en drinken, offers in de vorm van wierook en bloemenkettingen.
Wanneer de huisjes vervallen zijn of een nieuwe eigenaar een ander huisje aanschaft worden de oude huisjes bij een Bodhiboom achtergelaten. Die boom is heilig! Die boom heeft een band met de Boeddha en de geesten vinden daar rust en bescherming. Een interessant verhaal met zoveel passie verteld dat het wel waar moet zijn. Mijn fles is leeg en het wordt tijd om verder te gaan, anders zit ik hier vanavond nog.
Aan de hoofdstraat zijn er enkele brommer verhuurders, daar gaan we heen! We hebben het plan om morgen een dagje op de brommer op pad te gaan en het lijkt me een goed idee om te me te oriënteren en te reserveren. Ik wil tenslotte niets aan het toeval overlaten!
Bij de eerste zaak wordt ik meteen besprongen door een overijverige jongeling die in gebrekkig engels een stortvloed van informatie en kortingen, omdat ik zijn vriend ben, over me heen laat komen. De woorden Friend en Discount klinken me als muziek in de oren. Helaas voor hem heb ik twijfels aan de technische staat van de brommers, die hier overigens motors zijn. Teleurgesteld zoekt hij de koelte van zijn geairconditioneerde kantoor weer op.
Bij de volgende heb ik wat meer geluk. De brommers lijken beter onderhouden en ook heb ik een meteen een beter gevoel bij deze verhuurder. Hij geeft me ook een eerlijker antwoord over het huren. Wij zijn in principe verzekerd maar bij een ongeval waar de politie aan te pas komt zijn we op onszelf aangewezen. Mij maakt het persoonlijk weinig uit, ik ben alleen benieuwd hoe mijn reisgenoot hier tegenover staat. Om zeker te zijn van de twee goed uitziende brommers maak ik een reservering van 100 baht die hij morgen in mindering zal brengen op de rekening van 300 baht voor de twee brommers. Hij overhandigt me een stukje papier waarop ik alleen 100 en 300 kan onderscheiden. Voor morgen zijn de brommers dus geregeld.
Het is weer erg gezellig met zijn tweeën en het “Singha” of “Chang” bier en de “Mae Kong Whisky” vloeien rijkelijk. In het budget dat ik aan het begin van deze reis voor ogen had zijn hele grote gaten geschoten. Gezelligheid kost nu eenmaal veel geld en ik heb mijn budget voorlopig naar 700 baht (ongeveer veertig gulden) per dag verhoogd. Ik ga wel zuiniger leven na Chiang Mai, zodra Marieke naar Laos is vertrokken.
Het eten bij het “Sunflower Restaurant” is in ieder geval een stuk beter dan het eten van gisteren, het is ook wel weer wat duurder. Ik voel me soms niet op mijn gemak bij wat ik moet betalen voor het eten. Voordat ik in Azië arriveerde was ik ècht in de veronderstelling dat het hier goedkoop zou zijn. Na twee weken Thailand ben ik wel ruw uit deze droom ontwaakt!
Bier is hier duurder dan in Nederland en voor een bordje rijst met een stukje vlees betaal je al snel vier of vijf gulden. Dan praat ik nog niet eens over garnalen en vis, dan betaal je al snel het dubbele! Natuurlijk kun je voor een paar gulden per dag rondkomen wanneer je alleen maar water drinkt, veel fruit en vegetarisch eet en in het “Hotel Hel“ overnacht. Maar daar ben ik niet de persoon voor. Beter veel plezier en eerder naar huis dan een paar maanden vegeteren in de Thaise hooglanden.
Na het eten gaan we weer wat gaan drinken bij de “Lake View Bar” omdat daar een live band speelt. Nou, ik kan je vertellen die speelt daar elke avond, zonder enige uitzondering. Het wordt vanzelfsprekend allemaal te gezellig en het wordt deze keer te intiem. Het is een erg moeilijke situatie voor ons omdat ik de boot probeer af te houden en Marieke gewoon haar gevoelens openlijk tegen mij uit. Er zijn ook veel van die kleine dingen die me gewoon opvallen. Waar gaat dit allemaal toe leiden? Dat is de vraag!
Na ons zoveelste goede gesprek zijn we het er samen over eens dat onze vriendschap het belangrijkste is. Best bijzonder dat je na bijna twee weken al zo dicht bij elkaar staat. We maken het niet te laat vanavond want morgen wordt een lange dag op de brommer.
