Hoe mensen op het idee zijn gekomen om voor dag en dauw op te staan om de laaghangende mist tussen de bergen in Noord-Thailand te bekijken is me een compleet raadsel! Met een tong als leer en een smaak in mijn mond of ik een Chinees openbaar toilet heb uitgelikt sta ik om kwart voor zes ’s morgens naast Marieke in de nog donkere verte te staren. De witte slierten gecondenseerde waterdamp blijken zich ook nog eens moeilijk te laten fotograferen! Dus eigenlijk ben ik voor niets opgestaan. Dit was in ieder geval de eerste èn de laatste keer!
Op dit vroege uur wordt ik ook met mijn neus hard op een ander feit gedrukt! Ik ben nu bijna twee weken in Thailand en ik ben elke avond met een flinke slok op in mijn bed gekropen. Daar moet dus ook verandering in komen want anders blijft mijn lever in Thailand achter wanneer ik over een maand of negen weer naar huis ga. Nu nog even terug naar bed en dan gaan we ons voorbereiden op een dag motorrijden.
Na het nimmer veranderende, en tot nu toe ook niet vervelende, ontbijt van gebakken eieren met toast en instant koffie gaan we op weg. Het is al zeker tien jaar geleden dat ik op een motor heb gereden. Ik denk dat het wel zo is als met fietsen, je verleerd het nooit. We besluiten om de valhelmen maar bij Geoff en Carroll te laten! Ten eerste zijn het leenhelmen waar je nooit van weet wie de helm op zijn hoofd heeft gehad en als ik af moet gaan op de optische verschijning lijkt het me zelfs veiliger om ze niet te dragen.
Geoff geeft met de laatste, overbodige, instructies over de motorfiets en dan rollen we met zijn tweeën het avontuur tegemoet. Marieke is toch wel een beetje bang en houd mij stevig vast. Van een kater voel ik weinig meer en op zo’n zandweg zullen we toch wel geen hoge snelheden halen!
We komen langzaam op gang en na enkele minuten voel ik me weer één met de Japanse machine onder me. Motorrijden verleer je dus nooit! Marieke zit stil achterop en houd me stevig vast, misschien wel een beetje tè stevig. Ik voel haar lichaamsrondingen op mijn rug heen en weer rollen.
We rijden over de enige weg richting de grens naar Mae Sam Laep. Een grensplaatsje aan de Salawin rivier. Van verdwalen kan er dus geen geen sprake zijn, je kan alleen maar rechtdoor! Het valt ook meteen op hoe weinig verkeer hier is. We zijn echt in de jungle, ver van de bewoonde wereld. De zeer rustige weg voert ons over bergen en door dalen en valleien. Langs mooie gifgroene rijstvelden en ritselende bossen die helemaal uit bamboe bestaan.
Ik moet me wel dwingen om wat vaker stoppen. Anders zou me hetzelfde overkomen als in Australië, je komt er dan thuis achter dat je van veel indrukken geen foto’s hebt gemaakt. Simpelweg omdat je op dat moment niet het gevoel had dat het een speciaal moment was. Met een teleurstelling als gevolg. Op de momenten dat we langs de weg stil staan, om te genieten van het uitzicht, en elkaar, is het onheilspellend stil. Het vallen van de grote bladeren van de teak bomen klinken als trommelslagen. Onbewust ben ik steeds op mijn hoede voor ander verkeer. Mijn instincten zijn niet uit te schakelen hoewel je in deze uithoek geen verkeer hoeft te verwachten, een lokale bus is het enige voertuig dat je mogelijk tegenkomt.
In het dorpje waar de weg eindigt kijken wij vanaf een bergwand uit over de smalle rivier die zich in duizenden jaren een weg door het steen heeft geslepen. Aan de overkant van het water ligt Burma, een gesloten en onderdrukt land dat wordt geregeerd door kwaadaardige generaals. Generaals hebben de macht grepen toen de uitslag van de democratische verkiezingen niet helemaal naar hun wensen was.
De bergvolken zijn een bijzonder gezicht. Hun kleding, uitstraling en gezichtskenmerken gaan helemaal naar de Indiase kant. Mooie donkere vrouwen met lang dik zwart haar gehuld in kleurrijke gewaden. Ik voel me te ongemakkelijk om foto’s van ze te maken. Ik voel me een indringer in hun gesloten wereld. Een wereld zonder stromend water en weinig elektriciteit. Ik kan het deze keer niet laten en ik heb hier dan ook mijn eerste souvenir van deze reis gekocht. Een lendendoek in de kleuren van deze bergstam. Ik weet nog niet goed wat ik er mee moet maar hij kan thuis altijd als tafelkleed dienen.
Tijdens de pauzes praten we veel over ons verleden, onze verbroken relaties en wat we van de toekomst verwachten. Ik heb er allemaal een goed gevoel bij maar ik ben zeker niet verliefd. We zijn meer opgelucht dat we samen over de dingen kunnen praten die ons in de weg staan. Je hart uitstorten bij een vreemde is nu eenmaal gemakkelijker dan bij een bekende. Ik voel dat er een band ontstaat die iets verder reikt dan vriendschap, zelfs verder dan hechte vriendschap. Maar we weten ook dat we het niet te ver willen laten gaan. Dat onze vriendschap alleen maar in de weg staan!
Op de weg terug, wanneer we weer op het asfalt zijn aangekomen, maakt Marieke nog een foto van mij op de motor als souvenir aan deze mooie dag samen.
We zijn doodop na een lange dag op de motor en zoeken na deze intense dag samen onze eigen leefruimte en privacy op. Ik geniet van een ijskoude fles Thais bier en luister naar het cassettebandje dat ik gisteren van Marieke voor mijn verjaardag heb gekregen. Ik staar in het niets over de droge velden richting de toekomst. Wat zal deze reis me nog allemaal brengen? Als het maar niet slechter wordt dan wat ik tot nu toe heb gezien en meegemaakt, dan zit het wel goed.
De avondmaaltijd komt deze keer uit de keuken van het guesthouse. Een gebakken rijst met wat kip voor een appel en een ei wordt weggespoeld met de zoveelste fles ijskoud Thais bier. Het is voor ons voldoende. Na een mooie dag gaan we moe maar voldaan slapen. Morgenvroeg trekken we weer verder naar Mae Hong Son, een slaperig stadje waar Marieke ook nog nooit is geweest. Onze nieuwe Braziliaanse vrienden laten we hier achter omdat Bryan nog wat foto’s van bergstammen wil maken. We zullen elkaar waarschijnlijk nog wel een keer ergens onderweg ontmoeten!
