De zoveelste reisdag was aangebroken. Wat ik ondertussen al wel heb geleerd in deze eerste twee weken in Thailand is dat je altijd een dag verliest tussen twee bestemmingen. Dus als je erg snel wilt reizen door dit schitterende land dan heb je maar 50% van de tijd om ècht wat te zien. Blijf je ergens een dag langer dan gaat het al snel naar 67% en dat scheelt een slok op een borrel.
De afstand tussen “Mae Hong Son” en “Pai” is niet echt groot dus was er geen enkele reden om ons op deze ochtend te haasten. Je kan onder normale omstandigheden toch pas na twaalf uur inchecken in een GH. Na een heerlijk ontbijt in een plezierige en vriendelijke sfeer beklommen we rond half elf, gepakt en bezakt, de treden van de oude gammele bus die ons voor 47 baht per persoon naar “Pai” zou brengen. Ik zocht natuurlijk plaatsje aan een open raam, om zoveel mogelijk te kunnen zien, ondanks het risico van één zonverbrande arm.
Het berglandschap waar we doorheen rijden is zo mooi dat we ons op een andere planeet wanen. Na een korte stop in “Soppong” weten we ook al dat we morgen weer voor een dag brommertjes gaan huren en een heel stuk van deze weg opnieuw gaan rijden. We hebben ook al over de grotten in de buurt geïnformeerd en deze zijn volgens onze, niet zo onafhankelijke, informatie de moeite waard, ze behoren zelfs tot de langste ter wereld. Maar die grotten zijn voor morgen.
Wij zijn snel tevreden met een slaapplaats en hebben dus helemaal geen zin om onder een brandende zon een eindeloos aantal guesthouses te bezoeken om uiteindelijk weer bij de eerste uit te komen. Op nog geen honderd meter van het busstation vinden we het “Charlie’s House” en de geboden luxe, in combinatie met de prijs, van het guesthouse is voldoende voor twee nachten. Helaas is er maar één kamer met twee eenpersoonsbedden beschikbaar. 100 baht per kamer, dus 50 baht per persoon per nacht. Mijn avondeten is in ieder geval betaald vanavond! Maar het onafwendbare lijkt nu geforceerd.
Marieke blijft achter in de kamer, voor wat privacy en wat vrouwendingen, en ik loop het dorp in voor een eerste oriëntatie en om te zien of ik twee brommertjes voor morgen kan regelen. Het is allemaal snel geregeld voor de eerste brommer en na tien minuten heb ik de tweede ook gereserveerd, dat wordt morgen dus een mooie “roadtrip terug naar Soppong”.
Het loopt al tegen het einde van de middag wanneer we samen op pad gaan om te eten. Reizen en het opnemen van nieuwe ervaringen en plaatsen maakt nu eenmaal hongerig èn dorstig! We lopen wat rond door het kleine dorp en uiteindelijk valt onze keuze op een eettentje met de vreemde naam: “Be-Bop”. Een handgeschreven schoolbord voor de deur kondigt aan dat later op de avond ook een live band zal komen spelen. Het wordt voor ons dus een soort verlenging van onze avonden in “Mae Hong Son”. Het eten smaakt ons goed en tijdens de maaltijd kijk ik eens goed om mij heen wat hier voor vreemde mensen rondhangen.
Het lijkt nog het meest op een menselijke dierentuin gevuld met hippies die net uit een tijdmachine zijn gestapt, communistische wereldverbeteraars die leven op een kom rijst en een halve papaja per dag, lesbiennes die thuis niet worden begrepen en hier met elkaar het paradijs hebben gevonden en principiële vegetariërs die de onderdrukte dieren uit het regenwoud komen helpen en beschermen. Zeg maar een “Khao San road” op steroïden. Enkele van die vreemde vogels komen je met de meest kleverige en zielige verhalen lastig vallen. Steevast met als einde van hun verhaal of je misschien een biertje voor ze wil kopen of een donatie geven voor een of ander zweverig project, zwerfdieren en weeskinderen blijken populair, dat ze aan het opzetten zijn maar waar nog nooit een levend persoon van heeft gehoord. Nou, dat is dan jammer maar helaas, ik doe niet aan liefdadigheid.
‘Ik heb in Amsterdam al gegeven!’, is steevast mijn antwoord waarna ze verbaasd weer in de menigte verdwijnen.
De band is erg leuk en de mondharmonica speler, gestoken in een camouflagepak, die per ongeluk zijn mondharmonica bij hem had was ook de moeite waard. Het was een heel plezierige avond met een verwachte onplezierige finale.
Het samenzijn op één kamer was geen goed idee en ik had er meteen al erg veel spijt van, ik wilde mijn reisgenoot houden zoals ze van het begin aan was geweest. Een leuke reispartner om een stuk van Thailand mee te ontdekken. Altijd in de wetenschap dat we op een punt zouden komen waar we uit elkaar zouden gaan. Mooie herinneringen zouden voor eeuwig bij ons blijven en we zouden elkaar honderd procent zeker weer op een andere plaats ontmoeten.
Het was vanaf het begin duidelijk dat na de gezellige avond mijn reisgenoot wat meer wilde terwijl ik gewoon wilde slapen. Voor beiden een ongemakkelijke situatie.
