Gisteren was het dus alweer de zoveelste reisdag. We hadden vandaag weer geprobeerd om vroeg op te staan, ik zeg geprobeerd omdat er weer niets van terecht was gekomen. We moesten er zelf ook om lachen toen we om half tien aan het ontbijt zaten.
Bussen zijn nu de gewoonste zaak van de wereld en de enige beperking kan de frequentie zijn waarmee ze rond het middaguur vertrekken.
De eerste februari stond in het teken van bezinning en een grote kater. Ik had me sinds mijn vertrek nog niet zo slecht gevoeld. De combinatie van de kater en de ondragelijk drukkende hitte van “Chiang Mai” dwong ons om na het ontbijt nog maar even te gaan liggen. En dat deden we dan ook tot half twee.
Toen moest ik er wel uit want er moest alweer een cheque worden gewisseld. Mijn dagbudget was vastgesteld op 500 baht. Dat is in principe goed te doen als je niet teveel alcohol drinkt. De gezellige dagen hadden mijn uitgaven flink opgeschroefd en ik zou vanaf vandaag naar de 700 baht per dag gaan om gewoonweg zeker te zijn dat ik niets te kort kwam. Mijn plannen voor de Filippijnen zijn ook weer uit de kast gehaald. Het schijnt daar zo goedkoop te zijn dat je zelfs van 500 peso per dag nog geld over kan houden.
Mijn middag werd besteed aan het internet en e-mail in het “American Restaurant” met koud bier tegen de kater en veel koude lucht uit de airconditioning. Natuurlijk wilden we weer uit vanavond. Het zou namelijk voorlopig onze laatste avond samen zijn. Marieke had een driedaagse trek geboekt, ik zou achter blijven in de kamer en mijn dingen gaan doen.
Hetzelfde scenario als gisteren alleen met minder whisky, we ware al om half twaalf terug in bed. Morgen gaat Marieke vroeg weg en ik sta vroeg op om op ontdekkingsreis in “Chiang Mai” te gaan.
