Het was nu voor 100% zeker dat ik naar Laos zou gaan. Een ander besluit dat ik had genomen was dat ik de eerste weken geen brommer meer zou huren. Ik had een zeer pijnlijke eikenhouten kont.
De trein zou om tien over acht vertrekken. Als een goede Hollander was ik een uurtje voor het vertrek op het station. De oude gemotoriseerde driewieler had mij krakend en zuchtend door de koele ochtendlucht van het guesthouse naar het station, dat ver buiten de stad lag, vervoerd. Gepakt en gezakt stond ik op het verlaten station te kijken waar de trein was. Er was helemaal geen trein en er was ook geen mens te bekennen. Wisten de anderen iets dat ik niet wist?
De tijd kroop en ging langzaam richting half negen en er was nog steeds geen levende ziel op het station te bekennen. Ik werd nu wel een beetje ongeduldig. Was er vandaag geen trein? Gingen de treinen om en om? Ik wist het niet en het enige wat ik kon doen was wachten.
Toen er uiteindelijk om half tien leven in de brouwerij kwam kon ik om de informatie vragen die ik zo hard nodig had. En ja hoor, de trein zou rijden vandaag. De nachttrein, die hier weer dagtrein werd, had twee uur vertraging opgelopen onderweg. Zie hier het aanplakbiljet boven het loket. Ik staarde naar een handgeschreven A4tje met daar op in het Thai de melding van de vertraging. Het was voor iedereen duidelijk geweest behalve voor één domme buitenlander.
De kaartverkoop begon een kwartiertje later want de spoorwegbeambte moest zich eerst voorbereiden op de werkdag en het belangrijkste deel daarvan was het ontbijt. Terwijl de rij achter mij langzaam langer werd begon de beambte in zijn bruine uniform een noedelsoep naar binnen te slurpen. Toen hij eindelijk klaar was en zijn mond schoonveegde met een oude lap ving hij aan met zijn dagtaak. Er werd mij, op aanraden van de spoorwegbeambte, een kaartje voor de derde klasse verkocht. 143 baht voor een treinreis van tien uur. Terwijl hij met de printer zat te worstelen drukte hij mij op het hart dat ik gewoon in de tweede klasse kon plaatsnemen. Zijn vriend werkte als conducteur in die trein. Hij zou hem wel even laten weten dat hij de “Falang” met rust moest laten. Met een ongemakkelijk gevoel verliet ik het loket en liep weer naar mijn rugzak die ik helaas even alleen had moeten laten.
Een drankje en een paar van die vreemde langgerekte oliebollen voldeden als ontbijt. Je doopte die vreemde lange dingen in een mierzoete melkachtige saus. Het moet zeker het zoetste zijn dat ik ooit heb gegeten.
Om iets over tien kon je in de verte het geluid horen van de aanstormende trein. Enkele minuten later kwam hij met piepende remmen tot stilstand en een horde mensen, alsof een fabriek leegliep, verliet de trein met meer bagage dan een goederentrein had kunnen bevatten. De locomotief verplaatste zich van de achterkant naar de voorkant, de bordjes op de zijkant van de wagons werden gewisseld. De trein werd schoongeveegd en smeerolie op de belangrijke plaatsen aangevuld.
Nog geen kwartier naar aankomst zette de oude trein zich schokkend en stotend weer in beweging in de tegenoverstelde richting dan hij was gekomen. Op het perron stond de kaartverkoper fanatiek met een grote groene vlag te zwaaien. Nog geen tweehonderd meter buiten het station werd alles enkelspoor. Ik begreep nu waarom er altijd vertragingen waren.
Binnen vijf minuten stonden we stil bij het eerste station. Hier was het echt heel druk en de trein vulde zich snel. Hij was nu zo goed als vol en ik was omgeven met nieuwsgierige Thai die mij zaten aan te staren. Kinderen naast mij begonnen aan mijn haren op mijn arm te trekken en de moeder liet tijdens een haar verontschuldigende glimlach een rij gitzwarte tanden tussen de bloedrode lippen zien. Ik was net niet geschokt. Met engels zouden we vandaag niet ver komen en het leek er op dat ik de enige buitenlander
in de trein was.De trein stopte niet bij elk gehucht maar er waren voldoende stopplaatsen om steeds meer treinreizigers op te nemen in de toch al volle trein. Bij de eerste kaartcontrole werd mijn slecht gevoel bewaarheid. De conducteur keek naar mijn kaartje en daarna naar het bordje 2e klasse boven de deur. Ik deed net of mijn neus bloedde terwijl hij in zijn hoofd naar engelse woorden zocht. Met mijn grote rugzak een paar honderd meter door een overvolle schuddende trein naar de 3e klasse lopen was geen optie. De conducteur bleef afwisselend naar mij, mijn kaartje en het plafond kijken. Ik kreeg een beetje medelijden met de man en haalde mijn portemonnai te voorschijn. Hij kreeg onmiddellijk een glimlach op zijn gezicht en haalde een blocnote met bonnen te voorschijn uit zijn leren heuptasje. Hij schreef en bon en ik moest 135 baht bijbetalen. Het probleem was in ieder geval opgelost.
Het vele eten dat ik tijdens de reis voorbij zag komen vertrouwde ik niet. Ik had nog veel te leren. Gelukkig kon ik tijdens één van de vele stops nog een zak chips met een vreemde onbekende smaak en een lauwe cola op de kop tikken om de grootste honger te stillen. Het landschap buiten was niet erg interessant en mijn gedachten dwaalden steeds af naar Petra en Tessa. Ze zitten allebei nog steeds in mijn systeem en ze zijn beiden onbereikbaar. “You always want the ones that you can’t get”, uit het Eagles liedje Desperado klonk het in mijn hoofd.
Een uur later dan gepland reden we het “Hualampong treinstation” in Bangkok binnen. Ik was bang dat mijn kamer was weggegeven en ik nu dus op zoek moest naar een slaapplaats. Na een korte rit in de taxi stapte ik uit bij het “Merry V guesthouse”. Vriendelijke stemmen en gezichten begroetten me en ze hadden een kamer voor me bewaard. Helaas geen éénpersoons maar een dubbele op de zolder. Alles is beter dan niets.
Na een snelle douche stortte ik me in het rugzakkersparadijs van Kaosan Road. Lekker eten en een paar biertjes. De dag zat er weer op en was toch nog tot goed einde gebracht. Bangkok is een fantastische plaats als je eenzaam bent geweest. Ik bloeide meteen op en voelde me niet meer down. Morgen op zoek naar een visum voor Laos.
