Gisteren was een rustdag en ook meteen stond deze dag in het teken van afscheid.
We voelden allebei dat het einde nabij was en de lichte kater versterkte het gevoel. We hadden allebei weinig meer te doen en gingen meteen na het ontbijt uit elkaar. Ik ging weer op pad voor een wereldontvanger en ik had vandaag meer geluk. Ik vond een mooie Sony ICF-SW 30. Nadat ik een korte blik op het internet had geworpen was dit de machine die ik wilde kopen. De prijs was niet mis, ruim achthonderd gulden omgerekend. Maar ja, als je het beste wilt hebben dan moet je ook niet zeuren.
De rest van de dag slenterde ik maar wat rond. Dit was de eerste keer dat ik doelloos door de stad zwierf en eigenlijk alleen maar wachtte totdat het avond werd. Ik wilde niet gaan drinken omdat dit misschien de avond zou verpesten.
Het gebruikersgemak van de wereldontvanger viel mij toch wel tegen. Om half zes begon ik te zoeken naar de uitzendingen van de wereldomroep maar ik kon niets vinden. Alleen geruis en af en toe een stem in een taal die ik nog nooit had gehoord. Hoe was mogelijk? Ik snelde naar het “Daret’s guesthouse” om de uitzendschema’s en frequenties van de wereldomroep te printen. En ja hoor! Om half negen klonk er uit de luidspreker, “Goedemiddag, dit is de wereldomroep vanuit Hilversum”. We keken elkaar met een glimlach aan en luisterden naar het nieuws en een actualiteitenprogramma.
We waren weer op de hoogte van het laatste nieuws en gingen voor de laatste keer naar de “Riverside” waar alles in het teken stond van ons afscheid. We hadden kleine afscheidscadeautjes gekocht voor elkaar en begroeven de strijdbijl. We zouden vrienden voor het leven zijn, dat wisten we zeker. Haar cadeau voor mij was een “Lonely Planet van Laos”, een hint naar mijn kant om dit land te bezoeken. Helaas stond dit niet in mijn planning. Ik wilde naar het zuiden gaan, Maleisië en Indonesië, en dan oversteken naar Australië om de oostkust een beetje anders te doen dan de vorige keer. Maar je weet nooit hoe het loopt als je onderweg bent.
Morgen zou Marieke al heel vroeg vertrekken, ze had een lange reis voor de boeg.
Vandaag was het een reisdag. Nou ja, ongeveer anderhalf uur in de trein is niet echt een reisdag te noemen. Toch vreemd zo alleen, mijn gedachten zijn nog steeds bij Marieke en het is niet zo vreemd dat ik haar mis.
De verwachte anderhalf uur werd uiteindelijk drie en een half uur. Ik heb de tijd dus valt het allemaal wel mee, het uitzicht vanuit de trein was zo mooi. Met gemiddeld zo'n 60 km/u door het berglandschap met de ramen open. Het was net een rit in een achtbaan en veel mooier dan ik op de TV had gezien.
Aangekomen in Lampang ging ik eerst maar eens op zoek naar het “Riverside guesthouse”. Jullie raden het al, er was een verband met Judith die mij, op een moment dat Marieke naar het toilet was, een briefje had gegeven met een tip voor een guesthouse. De kamer zag er best netjes uit maar de badkamer was wat anders. Badkamer? Het was een grote ommuurde plaats met drie grote potten water. In die potten dreven kleine fel gekleurde plastic bakjes waarmee je het water over je hoofd moest gieten. Ik stond perplex, ik was best bereid om wat Spartaans te overnachten maar een hete douche staat wel hoog op mijn verlanglijstje.
Ik wachtte niet langer en ging meteen op zoek naar een alternatief. Hier bleek dat de Lonely Planet ook zijn beperkingen heeft. Sinds de laatste uitgave was deze stad dusdanig gegroeid dat de helft van de stad niet op de kaart stond. Ik liep compleet verloren in een wereld met alleen uithangborden en wegwijzers in het Thaise krulletjes schrift.
De eerste de beste westerling die ik tegen kwam werd bestookt met de meest belangrijke vragen!
“Waar verblijf jij”?
“Is het schoon en rustig ’s nachts”?
“Hebben ze een warme douche”?
“Waar is het precies en wat kost het per nacht”?
Op alle vragen kreeg ik een antwoord en de antwoorden klonken als muziek in de oren. IK haastten mij terug naar het “Teleurstelling guesthouse”, pakte mijn spullen en verdween als een dief in de nacht. Ze zullen wel vreemd hebben opgekeken dat ik in het niets was opgelost.
Zijn aanwijzingen waren niet 100% goed maar ik moest eerst op zoek naar het huis met de vele pilaren. Dat was redelijk snel gevonden. In de verte zag ik een bord met daarop geschreven: “T.T. and T. Guesthouse”. Ik had het dus gevonden.
Een mooie kamer en het vooruitzicht van een warme douche in de ochtend voor honderd baht. Dit zijn toch de dingen waar ik scherper op moet zijn! Niet zomaar accepteren maar eerst goed controleren! Weer wat geleerd. De rest van de dag deed ik niets, een beetje lezen en naar de radio luisteren. Mooi machientje, de hele wereld aan je voeten door een setje transistors.
Voor het avondeten ga je op minder toeristische plaatsen naar de avondmarkt. En die is normaal niet zo moeilijk te vinden. Heerlijk Thais eten met een grote bier voor 80 baht (fl. 4,50), niet te geloven. Wat ook niet te geloven was dat er een buitenlander aanschoof aan mijn tafel. Het was een Australiër die ook alleen op pad was in Thailand. De gewoonlijke vragen en vreemde antwoorden. Hij was een professor die de genen structuur van honingbijen bestudeerde. Hij had er al uitgebreid over gepubliceerd.
Het kon mij een worst wezen, na het eten ging ik terug naar het guesthouse. Heel vreemd om zo alleen op de kamer te liggen om tien voor half tien. Lekker slapen en morgen op pad in en om Lampang.
