Gevoelens stonden nu duidelijk in de weg van het gezond verstand. Ons afscheid was aanstaande en misschien was dit wel het beste. Ik was nu bijna drie weken op reis en deze drie weken met Marieke waren mijn meest intense weken van mijn leven geweest. De onafgebroken stroom van emoties en ervaringen zouden de toon zetten voor de rest van mijn leven. Zo wilde ik leven! Niet haasten, maar de indrukken en ervaringen opvoeren tot op een punt dat mijn geheugen het moeilijk zou krijgen. Een overlading van mijn geheugen. Beeldmateriaal zou het meeste opslaan in combinatie met mijn aantekeningen. Dit is ook het moment dat ik er over nadenk om een boekje te maken over mijn ervaringen, het is misschien het dertiende boekje in het dozijn maar dat maakt mij niets uit. Ik heb er veel plezier in.
We waren dus vroeg opgestaan en voor de verandering gebruikten we nu ons ontbijt in het “Daret’s guesthouse”, we wilden een keer wat anders. Het was bijna hetzelfde maar de verandering van omgeving maakte het tot een compleet nieuwe ervaring. We hadden immers ook een Songthaew nodig om ons naar “Wat Doi Sothep” te brengen. De prijs van 30 baht per persoon zou ons de kop niet kosten maar wat we zagen bij aankomst stemde mij niet vrolijk.
We stopten ergens aan het einde van een bergweg bij een parkeerplaats vol met pick-uptrucks en schreeuwende mensen. Een groot gedeelte van die parkeerplaats was omgebouwd tot een openlucht braderie waar de bekende goedkope Chinese rotzooi onder enorme parasols werd verkocht. Een klein gedeelte van de handelaren verkocht bloemen, wierrook, olie en andere giften die in de tempel zouden achterblijven.
Onderaan een enorme trap voegden we ons tussen de stroom mensen die trapopwaarts ging. Eenmaal boven realiseerde ik mij waarom het zo druk was. Het was zondag! En dan zijn de meeste mensen vrij en gaan ze op tempelbezoek! Het reizen in een 24/7 land laat je snel vergeten welke dag van de week het is, en dat was nu ons overkomen. We waren er zeker van dat het morgen een stuk rustiger zou zijn, maar het zou mij niet kunnen verleiden tot een extra dag in Chiang Mai.
“Voor de volgende keer dat ik in Chiang Mai ben”, dacht ik.
We maakten ons, na een korte wandeling over het erf van de tempel, uit de voeten en gingen weer richting de stad. Het was tijd voor de lunch en die overheerlijke gele kerrie met kip en aardappelen stond weer op ons menu.
De hele middag lag nog voor ons en we hadden allebei behoefte aan ruimte. We namen afscheid en spraken af voor het avondeten weer bij elkaar te komen op de kamer. Ik was nog steeds op zoek naar een wereldontvanger en vanuit de Songthaew had ik een enorm winkelcentrum gezien aan de andere kant van de oude stad. Het was niet echt dichtbij maar volgens mij wel te belopen, ik had tenslotte de hele middag de tijd.
Ik koos ervoor om langs de gracht, die om de oude stad heen ligt, te blijven lopen. Van een wereldontvanger hadden ze nog nooit gehoord maar in een kapperszaak zag ik een paar pakker blonde haarverf staan. Mijn blonde lokken waren al aardig uitgegroeid en een nieuwe kleurspoeling zou niet misstaan. De prijs viel ook niet tegen en zo ging ik weer onverrichte zaken richting “Daret’s guesthouse”. Nou ja onverricht, ik had in ieder geval iets anders gevonden wat ik nodig had.
Een paar flessen bier en een oppervlakkig gesprek met een edelsteenverkoper, Sonny. We praten wat over opalen en hij zou mij die avond wel hier opzoeken met een mooie melkwitte opaal.
“Kijk maar, anders misschien morgen”, sprak ik hem toe.
“Nog even liggen voordat Marieke thuiskomt”, was mijn idee.
Tot mijn grote verbazing lag Marieke ook al in de kamer en vertelde mij dat ze al snel klaar was geweest met haar plannen. Een beetje rusten leek haar ook een goed idee. Toen ze de haarverf zag wilde ze meteen aan de slag. De nek uitscheren en kleuren maar, we hadden er beide veel plezier in.
De avond werd nu voor de zoveelste keer doorgebracht in het “Riverside” en dat was ook de blonde westerse serveerster niet ontgaan. Ze kwam naar onze tafel toe en plaatste zich op een lege stoel tegenover ons. Eenmaal de wetenschap vergaard dat wij geen stelletje waren begon ze een beetje openlijk te flirten. Steeds als ze langsliep knipoogde ze naar ons (mij) en dat schoot Marieke in het verkeerde keelgat. Judy komt uit Schagen en ik wilde niet zover gaan om haar emailadres te vragen. Ik denk dat Marieke zou zijn geëxplodeerd. Toch was mijn reisgenoot aangebrand en tijdens onze slingerende wandeling naar het guesthouse vlogen de aantijgingen weer heen en weer. Het werd nu echt tijd om uit elkaar gaan! Morgen was onze laatste dag samen en dat geduld moesten we beide opbrengen. Nog één dag samen.
