Een avond minder gedronken en veel langer geslapen. Dat klinkt vreemd maar zo is het wel gegaan vandaag. Het was een geen reisdag maar ik noem het een transitdag, de trip was te kort om er een hele dag aan te besteden en zodoende kon ik in de middag mijn doel voor de dag bezoeken.
Het wordt vervelend maar al schuddend in de trein met de ramen open rij je door een schitterend landschap. Langs dorpen en rivieren en overal zie je het leven op het platteland van Thailand. Ondertussen heb ik nu wel door hoe het werkt met de Songthaew chauffeurs bij aankomst. Ze beginnen allemaal met 150 baht, je lacht en loopt gewoon weg. Er zit er altijd wel eentje bij die eieren kiest voor zijn geld. Na honderdvijftig meter is de prijs weer op het normale niveau van 20 baht. En zo ook deze keer.
Ik had al snel mijn intrek in een klein hotel genomen en om één uur stond ik alweer buiten om naar het “Phae Meuang Pii” park te gaan. Ik was zo snel klaar met het zoeken van een hotel omdat ik wist dat het toch maar voor één nachtje was. Het kwam dus allemaal niet zo nauw. De recensie over dit vreemde geologische verschijnsel had mij nieuwsgierig gemaakt en ik had tenslotte tijd genoeg om ergens te stoppen. Sinds het vertrek van Marieke was er geen overleg meer nodig en ook kwamen er geen andere ideeën van een reisgenoot. Een vreemde verandering in het beleven van mijn dagen.
“Hoe zou het haar in Laos vergaan?”
“Zou ze al een andere reisgenoot hebben?”
“Zou ze ook wel eens aan mij denken?”
Veel vragen zonder antwoorden!
Opnieuw die vloot Songthaew’s voor mijn neus en opnieuw die absurde bedragen. Het begon me een beetje te ergeren. Mijn reisgids gaf duidelijk aan vanwaar de bus vertrok en hoeveel die zou kosten. Na een halfuurtje rijden werd ik op een verlaten kruising de bus uitgeschopt. Het bruine verkeersbord wees in het Engels en het Thai de weg. Ik had geen idee hoe ver het nog was en lopen was sowieso de enige optie. Met een brandende zon op mijn hoofd en het zweet op mijn rug ging ik op pad. Er was al een flink stuk gelopen toen er achter mij werd getoeterd. Ik schrok me een hoedje, in gedachten verzonken werd ik wreed uit mijn trance gewekt.
Een pick-uptruck met een monnik als passagier en een burger
achter het stuur stopte naast mij en de twee wezen naar de bak achterop. Ik klom er snel in en bedekte mijn mond om zoveel mogelijk stof buiten te houden. Maar het was in ieder geval veel beter dan lopen. Bij aankomst bedankte ik voor de lift en ging in mijn eentje het park in. En het was een vreemde verschijning. Verschillende lagen rots in een veelvoud van kleuren waren geërodeerd tot vormen die op grote paddestoelen leken. Het had wel wat weg van een vreemde verre planeet.Natuurlijk was ik hier snel klaar en zette vol goede moed de terugweg in waarop ik opnieuw een lift kreeg. Deze was wel heel anders. Een soort kleine vrachtwagen met een luid ploffende Chinese diesel voorop. Aangedreven met een V-snaar, versnellingsbak onbekend en de koppeling was afwezig of dusdanig versleten dat hij nu afwezig was. Mijn reisgenoot in het
kleine bakje had alle moeite om zich op zijn vier poten staande te houden. Deze melkkoe had maar een hele kleine uier en ik hoopte voor de eigenaar dat dit in de toekomst snel zou veranderen. We gingen niet viel sneller dan een stevig wandeltempo.Alsof ik alle hulp van de goden kreeg stond er binnen vijf minuten weer een bus voor mijn neus die mij terug naar het slaperige stadje zou brengen. Na een late lunch liep ik nog wat door het kleine verlaten stadje. Tempels zijn overal en ze zijn wel betoverend. Tijdens deze wandeling werd ik later op de avond uitgenodigd om bij een gezin in een klein winkeltje wat te drinken. Ik kocht een paar flessen “Beer Chang”, wat nu mijn vaste biermerk was geworden, en een klein flesje Thaise Whisky voor de gastheren. Het was een plezierige avond met mijn Thaise reiswoordenboek als middelpunt. Het ging moeizaam maar we konden elkaar toch redelijk begrijpen.
Ik had het niet meteen door maar een kleine groep oudere vrouwen kwamen en keken rond om daarna weer achter een gordijn te verdwijnen. Het spektakel was begonnen nadat ik de opmerking had geplaatst dat ik nog vrijgezel was. De mededeling dat ik liever vrijgezel bleef werd met een glimlach geaccepteerd. En eindelijk viel het kwartje, ik bedankte het echtpaar voor hun gastvrijheid en maakte aanstalten om te verdwijnen. Maar dat ging niet zo eenvoudig als ik had gedacht.
Ondertussen waren er ook twee mannen aangeschoven die wel enig Engels spraken.“I can come with you to hotel”, glimlachte een Thai enigszins flirtend.
“I have real good sex, don’t worry”, met een nog bredere grijns.
Ik wuifde het weg en bedankte voor de eer. De sfeer sloeg om en werd voor mijn gevoel een beetje grimmig. Tijd om te vertrekken! De rekening werd betaald en de mensen aanwezig in het kleine winkeltje waren duidelijk niet zo blij met mijn besluit om zo plotseling te vertrekken. Op weg naar mijn hotel keek ik een paar keer over mijn schouder om er zeker van te zijn dat ik niet werd gevolgd en de adrenalinestoot had mij bijna weer nuchter gemaakt. Het bleek achteraf allemaal niet zo gevaarlijk als het op het eerste gezicht had geleken. Toch had ik een nare smaak in mijn mond na deze vervelende ervaring. Goed slapen, want morgen heb ik een paar honderd kilometer met de bus voor de boeg.
