Maleisië: Dubbele prijzen voor toeristen

Johor Bahru (Z Hotel) 1604), dinsdag 28 februari 2023

Ik heb het gevoel dat ik goed heb geslapen maar mijn hele lichaam doet pijn. Spierpijn, ik heb geen pijn in mijn gewrichten meer maar het zijn echt mijn spieren, van mijn kuiten tot en met mijn nek een zeurende pijn in mijn spieren. Ik hoop dat het de laatste restjes zijn van mijn voedselvergiftiging en dat we onze laatste week in Maleisië en Singapore tot een succes kunnen maken. Zoals we gewend zijn is het internet op deze laatste ochtend ook een drama. Uiteindelijk zoek ik mijn plaatsje op de gang maar weer op. We komen in dit hotel, “Bayview Melaka”, nooit meer terug! Honderd procent zeker!
We passeren onze tijdsgrens en moeten ons nu richten op de tweede. Om 09:15 wil ik nu aan de weg zitten om de bus 17 naar het “Melaka Sentral Busterminal” te nemen. We hebben tijd genoeg! Zolang we maar voor het donker in ons nieuwe hotel binnen zijn.
Het inpakken van onze rugzakken gaat steeds sneller en is eenvoudiger dan ik mij had voorgesteld. Toch houdt ik mijn hart vast wanneer we met het Singaporese “Scoot” moeten vliegen naar Clark en onze rugzakken worden gewogen. We zitten beiden ruim boven de toegestane 7 kilo. Ik kan werkelijk van niets afscheid nemen. Nou ja, mijn souvenirs dan. Maar de in de afgelopen zeven weken toegevoegde kleding van Lyka is aanzienlijk.
‘Maak je geen zorgen!’, hou ik mezelf voor en zodra we klaar zijn met het inpakken verlaten we dit onaangename hotel.
Op de rand van een muur zitten we even later op de stadsbus te wachten. Ik verwacht dat die bus rond 09:40 zal verschijnen. En ja hoor, we juichen allebei tegelijk wanneer de bus op tijd om de hoek verschijnt. Voor RM 6,40 (€ 1,35) worden we samen in de koelte van de airconditioning naar het busstation “Meleka Sentral” gereden. De route van de busdienst is grondig aangepast sinds we die voor de laatste keer gebruikten en veertig minuten later stappen we uit voor onze volgende etappe.
Buskaartjes zijn snel en probleemloos gekocht aan de computerterminal en dan begint het wachten. Wij hebben kaartjes van een busmaatschappij die niet op de zijkant van de bus wordt vermeld. We moeten dus extra opletten. Om zeker te zijn vraag ik een medewerker van het busstation om ons te attenderen wanneer onze bus gereed staat. Hij bestudeert onze kaartjes en knikt instemmend ‘Ja’.
Hij zwaait een tiental minuten later en wijst ons naar een bus die gereed staat aan het vertrekplatform. Wij zoeken onze genummerde plaats op en zijn in afwachting van ons vertrek naar Johor Bahru.
Dan ontstaan er problemen. Er zijn meerdere passagiers met dezelfde stoelnummers als wij hebben. Ik ben er nog steeds heilig van overtuigd dat we in de juiste bus zitten. Totdat de chauffeur erbij komt en ons verteld dat we in de verkeerde bus zitten en dat onze bus net is vertrokken. Ik kan mijn oren niet geloven! We verlaten de bus en ik ga op zoek naar de medewerker van het busstation.
Lang hoef ik niet te zoeken. Ik zie hem meteen staan achter de dikke ruiten van de busterminal met een brede gemene grijns op zijn gezicht! Ik stuif recht op hem af en zie enige twijfel in zijn ogen maar hij blijft rustig en onvermoeibaar. Hij schuift alle schuld en blaam van hem af met als gevolg dat we opnieuw buskaartjes moeten kopen. En dat is een bedrag waar we twee keer lekker van hadden kunnen lunchen!
Ik krijg die smerige grijns op zijn fattige dikke gezicht omlijst door dat zwarte hoedje maar niet van mijn netvlies. Mijn boosheid neemt direct af wanneer ik me plotseling realiseer waarom hij zo heeft gehandeld! Wij westerlingen zijn minder en lager dan de ongelovige honden! Wij kafirs mogen en moeten worden gestraft omdat wij de lessen van Mohammed en Allah niet omarmen. Tel daarbij op dat het vanuit de regering wordt opgedrongen om buitenlandse toeristen dubbel te laten betalen ook zijn handelswijze rechtvaardigt.
Ik koop twee nieuwe kaartjes voor een bus van 12:00 en wij zoeken onze plaatsen in de wachtruimte weer op. Ik zin op wraak en heb voor hem de ultieme vernedering in gedachte. Ik weet waar die dikke domme moslims met hun zwarte hoedjes een hekel aan hebben! Ik zie hem met zijn varkensoogjes vanuit zijn ooghoeken steeds naar ons loeren. Zodra er zich een grote groep collega’s om hem heeft verzameld sta ik op en loop heel opvallend naar de verbaasde groep toe.
Ik steek hem met veel flair een blauw plastic bankbiljet van RM 1 toe. Hij probeert het af te wijzen en te weigeren. Ik geef niet op en dus blijft het plastic biljet tussen zijn worstenvingers geklemd. Iedereen staat me met grote ogen aan te kijken! Ik bedank hem uitgebreid, in het Maleis en het Engels, voor zijn uitstekende service en dat moeder Maleisië blij met hem moet zijn dat ze zulke trouwe vrome burgers heeft die haar met veel toewijding dienen!
Tientallen ogen rollen van mij, naar de dikke moslim en dan weer naar het blauwe bankbiljet van RM 1 tussen zijn worstenvingers! Ik sluit af met het “Allah Akbar” en lach hem heel vriendelijk uit! Ik wacht nog even de reactie van de omstanders af en ga dan weer terug naar mijn zitplaats.
Tot aan het moment dat wij de wachtruimte verlaten is de groep in een verhitte discussie verwikkeld! Waarom? De opzichtige fooi van RM 1 (€ 0,22) is natuurlijk een enorme belediging! Die dikke wist zich geen houding te geven en ook wanneer onze bus het vertrekplatform verlaat is de groep nog steeds in een heftige discussie verwikkeld. Maar wij hebben het dubbele bedrag betaald voor een busreis! Twee buskaartjes is een dagsalaris voor die dikke en zijn collega’s! En wij westerlingen kunnen dat met een glimlach accepteren. Ook dat is Maleisië! Armoedezaaiers.
Na een uur eindeloze rijen oliepalmen begint de door de weerman beloofde regen uit de hemel neer te dalen. We hebben deze reis weinig regen gehad maar vanaf vandaag staan de komende zeven dagen op 100 en 90% kans op regen. Het kan dus zo maar een einde in mineur worden. Omdat we er weinig tegen kunnen doen moeten we er maar het beste van hopen en het beste van maken.
De regen geselt de de bus, de snelweg en de bossen onophoudelijk. Het stemt me treurig, ik heb geen zin om te lezen of muziek te luisteren. Ik kijk alleen naar de eindeloze regen die op mijn treurige omgeving neerdaalt.
Na een busrit van vier uur arriveren we eindelijk in de “JB Larkin Bustreminal”. Ook deze busterminal is helemaal vernieuwd en nog maar een schaduw van het oude gebouw dat we herinneren. We moeten opnieuw wachten op stadsbus T13 die ons naar het enorme transportcentrum aan het einde van de “Causeway” naar Singapore zal brengen.
Roltrappen op en af, zigzaggend tussen winkelende en schuilende mensen in het “City Square” winkelcentrum door zoeken we een uitgang die op “Jalan Wong Ah Fook” zal brengen. Gelukkig is het niet al te ingewikkeld want de vermoeidheid begint ons op te spelen. In een lichte regen lopen we voorzichtig, om niet uit te glijden op gladde tegels of stenen, richting ons hotel voor de komende drie nachten.
Om kwart voor vijf staan we als verzopen katten in de ijskoude lobby van het “Z Hotel”, missie geslaagd. Kamer 1604 is fantastisch, veel beter als we hadden durven hopen. We voelen ons meteen thuis en hopen dat het vannacht in ieder geval rustig is. De wifi is in orde en de koelkast staat al te brommen om onze biertjes voor vanavond te koelen. Nu even rusten en de zaken van de afgelopen dag, en voor morgen, doornemen.
De regen dendert onverminderd uit de staalgrijze hemel wanneer we op pad gaan om snel, en vooral dichtbij, wat te eten. Het regenwater vormt stromen op de weg en in de goot die tot onze enkels komen. Kunststof sandalen zijn op een avond als deze beter dan schoenen.
Naast de KK-minimarkt is een Chinees die ons wel kan bedienen met noedels en varkensvlees. Het smaakt goed en het kan zo maar zijn dat we hier nog vaker gaan eten, afhankelijk van de regen. Wij zitten vol en blikken terug op een goede verplaatsing.
Onze reisdag zit er op en na een blikje bier, en een honderd pagina’s uit James Clavell’s “King Rat”, zoeken we het bed op. Een heerlijk bed in een heerlijk rustig hotel. Welterusten!

Maleisië: Niets doen in het buitenland is leuker!

Malacca (Bayview Hotel Melaka) 1123), maandag 27 februari 2023

Ik spring maar een paar dagen verder want de afgelopen dagen zijn niet de slechtste maar zeker ook niet de meest interessante van deze reis geweest. Ik ben alweer aardig opgeknapt hoewel ik nog niet helemaal de oude ben. Morgen trekken we weer verder en ik heb niet het gevoel dat we hier in Malacca iets hebben gedaan. We hebben voor mijn gevoel helemaal niets gedaan zoals we dat ook thuis in Nederland doen. Niets doen, alleen de dagelijkse beslommeringen aan je voorbij laten glijden.
We wandelen ’s morgen met z’n tweeën zoals gewoonlijk naar de bakker om ons tegoed te doen aan twee verse broodjes per persoon. Op onze vaste zitplaats van het stationnetje van de elektrische kindertrein die bij een gebrek aan klanten aan maanden niet meer van zijn plaats is gekomen. Elke ochtend dezelfde jaren zestig deuntjes op de achtergrond!
Na de weg terug, via een andere oninteressante route, neem ik meestal plaats op de gang om even mijn dagelijkse zaken op het internet te controleren en bij te werken. Dan gelijk weer naar binnen om wat te lezen, wat te schrijven en vooral lekker uit te rusten. Totdat we op pad gaan voor de lunch.
Vaak eten we een eenvoudige Chinese lunch. Het eten is erg lekker en ook nog eens goedkoop. Na de lunch gaan mijn gedachten vaak terug naar het koude Nederland. Stel je toch eens voor dat we zo zouden kunnen eten in Nederland. Voor minder dan twee euro per bordje! Dan zou toch niemand meer boodschappen doen en zelf koken?
In de middag ga ik vaak alleen voor een wandeling om Lyka wat tijd voor zich zelf te gunnen. Ik maak flinke wandelingen! Een van die wandelingen is naar het “Melaka Sentral” busstation, een kleine vijf kilometer, om te onderzoeken wanneer de bussen naar Johor Bahru, onze volgende bestemming, vertrekken. Er vertrekt elke dertig minuten minimaal een bus, dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken.
En dan loop ik onverwacht weer een bekende tegen het lijf! Peck is al meer dan twintig jaar een gewaardeerde vriendin uit Melaka. We hebben elkaar ontmoet in het “Discovery Café” dat ondertussen ook alweer van eigenaar is gewisseld. Ze heeft altijd wel wat nieuws en deze keer helaas slecht nieuws.
Alles wijst er op dat het niet zo goed gaat met mijn oude vriend Patrick. Dat is dan ook meteen de reden waarom ik hem niet te pakken kan krijgen? Hij reageert niet meer op mijn berichten en niemand heeft hem de laatste tijd op zijn oude brommer zien rijden. Patrick is al in de zeventig en dan is gezondheid niet meer vanzelfsprekend. Ik laat het maar voor wat het is. Ik herinner hem liever zoals we velen jaren geleden een biertje dronken bij “Ringo Music Bar”.
Het avondeten is elke avond feest in Maleisië, wanneer je niet ziek bent! voor rond de tien euro zit je met zijn tweeën tot aan de nek vol. Zoals deze Chinese maaltijd op de avondmarkt in de stad. Mee Goreng, gebakken groenten en Honey Glazed Pork, winnaars! Natuurlijk wel met een koud biertje er naast!
Vanzelfsprekend mag ik het Tandoori Restaurant “Pak Putra” niet overslaan. Je gaat hier niet elke avond eten maar twee keer per week is geen enkel probleem! Het is echt hemels en de sappige kip Tandoori is ongetwijfeld de beste in Maleisië. We hopen hier zeker nog een keer terug te komen, al is het maar voor een dag!
Op de terugweg schiet ik nog een plaatje van “Harley Davidson” uit de jaren dertig. Wat een schoonheid in alle eenvoud.
Op reis zijn kent ook de alledaagse beslommeringen die je thuis hebt! Zoals de was doen! We draaien een laatste wasje om de hoek van het hotel in een onvervalste “Laundrette”. RM 13 (€ 2,80) voor wassen en drogen, inclusief wasmiddel.
Morgen gaan we weer verder en over een week zijn we alweer in de Filipijnen. Nog een keer de was draaien zou voldoende moeten zijn om schoon in de Filipijnen te arriveren! Morgen gaan we weer op pad, naar onze laatste bestemming in Maleisië. Ik verwacht een voortzetting van onze rustige dagen in Malacca! Daarnaast zijn de weervooruitzichten niet al te best de komende week, elke dag tot aan ons vertrek uit Singapore 90% kans op regen!
Niets doen is leuk! Maar niets doen in het buitenland is leuker! De temperatuur maakt al veel verschil.

Maleisië: Een vierkante kop

Malacca (Bayview Hotel Melaka) 1123), vrijdag 24 februari 2023

Ik stond gisteren ochtend op als een lichamelijk wrak. Mijn lichaam deed pijn. Heel veel pijn! Spierpijn, hoofdpijn en gewrichtspijn, de symptomen van een voedselvergiftiging. Vreemde dromen en een lichte koorts hielden me bijna de hele dag in bed.
Als op schuimrubber loop ik samen met Lyka naar het winkelcentrum voor de dagelijkse broodjes. Gelukkig heb ik wel trek terwijl mijn lichaam aanvoelt alsof het vast voedsel zou afwijzen. Op de terugweg koop ik tien tabletten Paracetamol om vandaag, en misschien ook morgen, de pijn en de koorts te bestrijden.
De hele middag lig ik in bed te slapen. De korte momenten die ik wakker ben drink ik wat 100+ maar dan ga ik meteen weer slapen. Ik heb een barstende hoofdpijn en een stekende pijn achter mijn ogen, vooral wanneer ik mijn ogen beweeg. Ik slik nog een Paracetamol en kruip weer onder de dekens. De gordijnen zijn bijna helemaal gesloten omdat daglicht ook pijn doet aan mijn ogen en in mijn hoofd.
Gelukkig heb ik nog enige trek en halen we een gebakken Mee Goreng bij de Chinees op de hoek. RM 14 (€ 3,-) voor twee voedzame pakketjes gelukzaligheid. Ik eet alles op waarna ik meteen weer mijn bed opzoek en in slaap val. Hopelijk voel ik me morgen weer wat beter.

De afgelopen nacht was verschrikkelijk! Ik ben heel vaak wakker geworden badend in het (koude) zweet. Mijn lichaam gloeide als een houtskool. Midden in de nacht maar weer een Paracetamol en dan weer proberen te slapen. Gloeien als een houtskool en wakker worden badend in het koude zweet. De air-conditioning is op zo’n moment niet je beste vriend.
Ik blijf in bed liggen met mijn ogen dicht, die doen verschrikkelijk pijn, totdat Lyka opstaat en koffie zet. Daar heb ik dan wel weer zin in. Ondanks dat mijn lichaam bijna helemaal leeg is moet ik drie keer naar het toilet om deze keer een stukje klarinet te spelen. Zelfs mijn darmen hebben spierpijn van het naar buiten werken van het restafval van de gebakken Mee Goreng. Nog een Paracetamol en veel water. Het zweten moet worden aangevuld.
We laten het ontbijt voor wat het is op deze ochtend en gaan al vroeg voor een licht Chinees ontbijt/lunch van kip op rijst en droge noedels met rood vlees en wonton soep. Het zoutige, hartige, geeft smaak en nog meer trek dan ik al had. Ik voel me langzaam opknappen maar ik ben nog steeds niet de oude.
De rest van de middag breng ik weer in het droge bed door dat inmiddels opnieuw is verschoond en opgemaakt. De schoonmaker uit Bangladesh heeft wel een stevige fooi verdiend en hij laat duidelijk merken dat hij het extraatje erg op prijs stelt.
Mijn lichaam heeft zich redelijk hersteld wanneer we rond zes uur op pad gaan voor de braderie op “Jonkerwalk”. Mijn ogen doen nog wel wat pijn en het schuimrubber waar ik op wandel is een stuk dunner geworden maar mijn geest wil niet meer toegeven aan deze toestand. We gaan op stap, en we gaan lekker eten. Straks kan ik weer lang, en hopelijk, vast slapen. Nog even het nieuws en onze bankrekening controleren. Helaas is ons geld nog niet gestort!
De braderie op “Jonker Walk” is er een zoals er dertien in een dozijn gaan. Etenswaren die je normaal nooit zou bestellen en onzinnige speeltjes om kinderen te verleiden.
We laten ons met de stroom meevoeren naar het einde van de straat omdat we weten dat we daar hoogstwaarschijnlijk een koud biertje kunnen drinken. Daar heb ik nu wel zin in en dat geeft ook meteen aan dat ik weer redelijk hersteld ben.
En ja hoor! Het ons vertrouwde Chinese restaurant zit nog steeds op dezelfde plaats. Alleen zijn er geen tafels meer vrij aan de straat! Dat heb ik snel opgelost! Ik laat gewoon een extra tafel plaatsen. Enkele minuten later staren tientallen ogen ons aan dat wij zo maar een extra tafel aan straat kunnen krijgen! Zijn wij soms bijzondere en bekende gasten?
Het bier wordt geserveerd en het eten wordt besteld. Het is iets duurder dan gewoonlijk maar de locatie maakt dat meer dan goed.
‘Proost!’, roepen we tegen elkaar in blijdschap omdat ik alweer redelijk hersteld ben.
Spicy Melaka Mee, de zwarte Hokkien Mee en groente met sambal en zoute vis. Het gaat allemaal naar binnen en ik voel mijn lichaam met elke hap aansterken. Gelukkig gaat het allemaal goed komen! We bestellen nog een tweede fles Carlsberg bier en weten ook meteen dat dat de laatste fles is. Je moet op zo’n moment niet meteen gaan overdrijven.
Op weg naar het hotel doen we de toeristen klassiekers op de foto zetten in Malacca. De “Jonker Walk”.
De oude moskee uit 1728, een muurschildering, de verlichte bomen langs de “Melaka River” en natuurlijk het verlichte icoon van elke Maleisische stad: “I Love Melaka!”.
Maar voor ons blijft het meest iconische de Christelijke Kerk van Melaka in gebruik genomen door de Hollanders in 1753. Het is de oudste functionerende protestantse kerk in Maleisië. Een stukje Hollands Glorie waar we met z’n allen heel erg trots op mogen zijn.

Ik kan alleen maar hopen dat een nacht slapen me sterker zal maken en dat de laatste resten van de voedselvergiftiging snel zullen zijn verdwenen.

Maleisië: Voedselvergiftiging!

Malacca (Bayview Hotel Melaka) 1123), woensdag 22 februari 2023

Het begon allemaal met ons ontbijt op deze ochtend! Het ziet er op het eerste gezicht precies zo uit als de andere Roti Canai die we als ontbijt in Maleisië hebben gegeten. Alleen bij deze is de daal, het lichtgele gerecht in het midden, de boosdoener!
Al na de eerste hap proef ik iets dat me niet goed lijkt. Na een tweede, veel kleinere hap, wordt mijn vermoeden bevestigt. De daal is zuur en die kan ik beter op het bord laten liggen!
Na het eten gaan we via een omweg naar het oude culturele hart van Malacca. Het verval in Melaka is geen verrassing. Dat is gewoon de manier van leven in Maleisië. Het woord “onderhoud” staat nog steeds niet in het groot Maleisisch woordenboek.
Langs de rivier liggen er ook nog steeds de enorme Monitor hagedissen te zonnen op de vervallen wandelplatforms langs de Melaka rivier. Deze zijn meer dan een meter lang. Het is in ieder geval een teken dat de rivier nu gezond en schoon is. Dat was in het verleden wel anders toen alle riolen in de rivier eindigden!
We vervolgen onze weg langs de rivier waar we aantreffen wat we hadden verwacht. Veel baksteenrood geverfde muren met door de (lokale) regering aangebrachte, en goed gekeurde, culturele muurschilderingen om de lokale bevolking te verheerlijken. Alsof de met de “Melaka River Cruise” langsvarende lokale en internationale toeristen hier op zitten te wachten? Bijna 50% van de bevolking is bewust weggestopt!
De tientallen café’s en restaurants hebben nu allemaal een terras aan de rivier maar de regels zijn duidelijk. Er mag absoluut geen reclame voor alcohol worden gemaakt in het islamitische Melaka, de eerste en oudste staat van de Maleisische Federatie. Overal zie je de rode sterren, de harpen, de klavertjes drie en de getallen 1664. Een logo is namelijk niet strafbaar omdat een doorsnee Maleisiër deze logo’s niet associeert met een alcohol houdende drank. Het meten met twee maten is in Maleisië tot een hogere kunst verheven.
De muur, ja “De Muur” aan de belangrijkste toegangsweg, de aangewezen plaats door de sultan van Melaka zelf, laat wel de multiculturele wereld van Melaka zien als uiting van blijdschap voor de toekenning van “Cultureel Erfgoed” door de UNESCO. Maar toch. De oude binnenstad die onder de bescherming van UNESCO valt is een groot commercieel circus geworden. Het is Disney Land in het kwadraat. De lokale toeristen, die niets gewend zijn, omarmd het en het grootste deel van de buitenlandse toeristen is teleurgesteld. Dan kun je inderdaad beter George Town op Penang bezoeken!
Ik schreef het enkele verhalen geleden dat wij een eeuwigheid geleden alleen de “Lonely Planet” als gids hadden in verre, vreemde en onbekende landen. En wat zie ik plotseling? Een Lonely Planet! Blijken het ook nog twee landgenoten te zijn waarvan er een een paar jaar in Maleisië heeft gewoond. We hebben een leuk gesprek totdat het tijd wordt om weer verder te gaan.
Het plein voor ’t Stadhuys en de Christelijke kerk is om elf uur in de ochtend nog uitgestorven. Dit laat weer duidelijk zien hoe zwaar het toerisme hier is geraakt door de Covid-19 pandemie en de economische crisis die er achteraan kwam. Het is erg voor de ondernemers maar mooi voor de verdwaalde toeristen!
Een heerlijk stukje Nederlandse geschiedenis waar de huidige “uitwis cultuur” nog geen grip op heeft gekregen. Hier mag je als Nederlander nog gewoon trots zijn op het feit dat we ooit een wereldmacht waren en Amsterdam een van de grootste havensteden ter wereld!
Het altijd volgeboekte “Aldy Hotel” heeft haar deuren ook nog steeds niet geopend. Dat is voor de vaste bezoekers van Malacca niet te bevatten! Een hotel dat altijd voor 90% vol zat. Maar ook in het “Dataran Palawan” winkelcentrum is het een drama. Hier is meer personeel op de been dan winkelend publiek. Overal hangen de borden “Sale” met daarbij percentages tot wel 70% oplopen!
Zoals de druk in een stoomketel oploopt begint de druk in mijn buik op te lopen. Een snelle blik in het herentoilet van het winkelcentrum, dat door het geringe gebruik waarschijnlijk niet meer word schoongemaakt, is voldoende om mijn bezoek nog even uit te stellen. Het wordt echter snel slechter en ik heb het gevoel dat er iets in mijn darmen leeft. En ook nog eens een gevecht is aangegaan met een soortgenoot. Ik overtuig Lyka ervan om snel met me mee terug te gaan naar ons hotel.
Het is in mijn situatie een stevige wandeling die wordt onderbroken door een bezoek aan de katholieke “Church of St. Francis Xavier” omdat het vandaag Aswoensdag is. Met elke stap neemt mijn snelheid af en knijp ik de billen steviger tegen elkaar. En dan komt die eerste pijnscheut! Alsof een dolk met gekartelde snijvlakken door mijn darmen wordt gehaald. Ik hap naar adem en kijk in de verte naar het “Bayview Hotel”. Mijn redding, mijn verlossing, zal ik het halen? Lyka kijkt me bevreemd aan en stapt weer stevig door. Het zweet breekt me uit en met elke stap die ik dichterbij de verlossing kom loopt de druk verder op!
Ik haal ons toilet gelukkig veilig en zodra ik zit beginnen de “gebroeders Brouwer” samen een serenade te trompetteren! En niet een! Ze trompetteren de helft van hun volledige repertoire. De rest van de middag breng ik trompetterend door op het toilet. Het is een vreemde gewaarwording want ik voel me niet ziek of zo. Mijn lichaam wil zich gewoon helemaal leeg maken totdat er alleen nog een donker geel slijm mijn lichaam verlaat. Het is heel lang geleden dat ik me zo leeg heb gevoeld! Ik denk dat wanneer ik een zaklantaarn aan mijn mond zet er licht uit mijn kont schijnt! Zo leeg voel ik me!
Ik drink wat en rust wat. De gebroeders Brouwer lijken vertrokken en mijn lichaam is tot rust gekomen. Wat was dat toch allemaal? Ik kan me niet herinneringen dat ik eerder zoiets heb gevoeld of meegemaakt. Maar mag het nog vreemder worden? Ik voel me niet ziek terwijl ik toch echt denk dat ik vanochtend een voedselvergiftiging heb opgelopen. Lyka heeft geen symptomen en die heeft hetzelfde gegeten als ik! Dat maakt het alleen maar meer verwarrend.
En ik heb trek als een paard om vanavond bij “Pak Puta” Tandoori Chicken te gaan eten. Bij aankomst worden we uitgebreid welkom geheten door de eigenaar die ons meteen herkend. De Tandoori kok is druk met een grote bak vol gemarineerde kip stukken te roosteren. De andere oven produceert een eindeloze stroom naan broden. Het lijkt wel een industrieel restaurant! Maar dan het beste Tandoori restaurant in Maleisië!
De beloning is rijkelijk na de wandeling en de Tandoori en Aloo Ghobi Masala smaken ons uitstekend. Ik voel me bijna weer de oude en ga ervan uit dat het een zeer tijdelijk probleem was. Terug op de kamer drink ik nog een zwarte thee en lees wat in “King Rat”. Ik voel me goed dus is hoef me verder geen zorgen te maken. Welterusten.