Wat een volgeladen laatste dag in Toronto had moeten worden veranderde in een lange wandeling in de door de wind en met de laatste regendruppels geteisterde straten van een ijskoude stad.
Ik kan er dus niet meer zo goed tegen! Laat naar bed en dan vroeg opstaan was moeilijker dan ik ooit had kunnen bedenken. Lui in bed wachtte ik rustig tot de twee dikke vrouwen klaar waren met het douchen, omkleden en opmaken. Dertig tot vijfenveertig minuten per persoon. Maar het maakte me niets uit en ik stak mijn hoofd weer onder het dekbed en dacht aan mijn meisje.
De Braziliaanse is OK, maar ze is op reis omdat ze denkt dat ze op reis moet. Erg contactloos en eenzaam in het hostel. In zo’n geval moet je juist naar beneden gaan en met zoveel mogelijk mensen praten, misschien is het haar angst en het gebrekkige Engels dat haar weerhoud? De Duitse berg snurkt als een echte mijnwerker en als ik ze op de trap zou tegenkomen zou ik haar niet eens herkennen. Ze lag al te slapen toen ik thuis kwam en ze was vertrokken toen ik om tien uur opstond.
Het Engelse ontbijt was redelijk voor de prijs en de vettige hap smaakte me goed. Met elke hap voelde ik de kater minder worden en werd ik klaargestoomd voor de wandeling die voor me lag.
Om half één was er nog geen spoor van Gary te bekennen en ik ging maar op pad omdat ik geen hoop meer had dat hij nog zou verschijnen. Buiten regende het zachtjes en mijn doel was een huis waar een goede kennis van me had gewoond. Ik zou dat voor iedereen heel gewone huis gaan fotograferen.
Er stond een straffe wind tussen de hoogbouw van het financiële district. De wegen en straten van de stad zijn strikt op een oost-west en noord-zuid raster gebouwd zodat je bij elke kruising bijna uit je jas werd geblazen. Het was nat en koud maar ik genoot van elke stap. Bijna was ik de trouwdag van William en Kate vergeten! Twee “Royal Guards” stonden naast de deuropening van een winkel in Bloor Street.
Het huis was snel gevonden en ik schoot de beloofde foto’s.
En weer terug naar het hostel want ik had het gevoel dat ik alweer genoeg had gedaan. Bij aankomst stond er ietsje meer dan zeven kilometer op de teller en ik warmde me aan een paar koppen thee op. Mijn vingers ratelden op het toetsenbord en de verhalen over de laatste twee dagen stonden snel op het beeldscherm. Zo, dat was dat en nu op weg naar de slijterij om wat bier te halen en op de terugweg een pizza.
Maar nog voordat ik bij de slijterij was zag ik op nog geen honderd meter een winkel genaamd “M&M Meatshop”. Er stonden allerlei maaltijden in de vriezer en de koelkast. Een korte blik op het assortiment deed de pizza van mijn boodschappenlijstje verdwijnen en op de terugweg zou ik hier nog even binnen lopen.
Acht blikken Bavaria bier en twee diepvries maaltijden! Twee maaltijden want ik wist niet hoeveel ik zou eten. Mijn lichaam protesteerde nog steeds tegen het voedsel dat ik tot me wilde nemen.
Gary verscheen, ook vechtend met zijn kater, en we raakten aan de praat met twee meisjes aan een andere tafel. We lachten en dronken. Een paar biertjes en enkele uren verder had ik een mooie afsluiting van mijn reis naar Canada en de USA.
Elke, Jielus, Gary en Mimi.
