Mijn tijd met mijn vriend Wes zat er helaas alweer op. Ik vindt het erg jammer dat ik zo snel alweer verder moet maar dat is nu eenmaal het probleem van deze reis, er is een strak schema verbonden aan deze korte trip. Ik weet wel 110% zeker dat ik nog wel een keer voor een langere periode in Buffalo terecht zal komen. En deze keer samen met mijn vriendin Lyka. Ik nam afscheid van mijn bedje in de woonkamer en we gingen samen op pad voor het ontbijt.
En dat was lachen vanochtend! Het sneeuwde! Niet van die grote witte zachte vlokken maar van die kleine witte bolletjes, zachte hagel zal ik het maar noemen. Er blies een koude snijdende wind door de straten van Buffalo dat berucht is om haar koude winters.
We liepen een Grieks restaurant binnen om een goed ontbijt te eten. ‘Eggs Benedict’, en dat was lekker! Ik realiseer me nu dat Toronto eigenlijk maar een kille stad is. Hier in het oude Buffalo is alles voor mijn gevoel veel gemoedelijker en eindelijk is het eten te betalen.
En zo was het einde van mijn korte bezoek aangebroken en we reden samen al pratend richting het vliegveld. Het is blijft moeilijk om afscheid te nemen van een goede vriend maar ik weet bijna zeker dat we elkaar dit jaar weer zullen ontmoeten.
De kleine luchthaven van Buffalo is een vriendelijke plaats om lekker te internetten en een beker koffie te drinken die nu eindelijk een keer sterk genoeg was zodat ik hem in ieder geval te drinken vond.
Met de Apple MacBook voor me vloog de tijd om en ik kon meteen door naar de gate om de vlucht van JetBlue naar Boston te boarden.
JetBlue is een uitstekende maatschappij die met een goede satelliet verbinding tv programma’s als entertainment heeft natuurlijk staat de kleur blauw in alles centraal. De gezouten blauwe chips was heel bijzonder om te zien. Dat was iets dat ik nog nooit heb gezien!
Ik maakte voor het opstijgen een praatje met een stewardess die zelf vaak in Nederland was geweest en zelfs Zaltbommel vanuit de trein had gezien. Bij het verlaten van het vliegtuig kreeg ik nog een paar zakjes chips mee voor onderweg. Die achterlijke tv programma’s over luchthavens in de VS die je op tv ziet zijn klinkklare nonsens! Ik heb maar weinige keren zo’n vriendelijk en behulpzame groep mensen in een luchthaven gezien, daar kunnen ze op Schiphol nog heel wat van leren. Na een korte vlucht van ongeveer een uur zette de piloot de landing in naar Boston.
De aanwijzingen van het hostel waren erg goed! De trein/tram bracht me voor $ 2,- naar het centrum van Boston en binnen tien minuten stond ik in het hostel. Mijn missie van de verplaatsing was weer volbracht en ik kon op mijn lauweren rusten.
Mocht het niet zo zijn dat het morgen de Boston Marathon is en “Patriot Day”. Ik heb geen idee wat te verwachten maar het hostel is tot de nok toe vol met renners die morgen de marathon gaan lopen. Het is wel even lachen en heel anders dan de Ieren in Toronto.
Je raakt gemakkelijk aan de praat maar het hoge gehalte aan sportkleding maakt het wel vreemd. Ik heb veel respect voor al die mensen die alles opofferen om de 42 km en 195 meter zo snel mogelijk af te leggen.
Een deelnemende man van in de zestig zei het nog op zijn mooist, ‘Je moet al gek zijn om een marathon te gaan lopen, maar wij zijn nog gekker want wij betalen om de marathon van Boston te mogen lopen!’
Tijdens de korte wandeling naar de supermarkt had ik dus echt geluk! Ik kocht een heerlijke maaltijd bij “Boston Market” en op de terugweg vond ik meteen de slijterij voor een paar blikken bier. Het eten bij “Boston Market” zag er echt fantastisch uit en het smaakte ook nog uitstekend. Ik ben bang dat ik de komende drie diners bij deze winkel zal halen.
Morgen zien we wel hoe het gaat! De weersverwachting is goed en de stad is vol met feestvierders en ik ben in een goede bui!
