Reizen in de lente kan je mooie en slechte dagen geven. En vandaag was het een hele slechte! Het was al over negen toen ik de bar van het hostel binnen liep om te kijken wat het ontbijt dat hier wordt verkocht er uit zou zien. Er lag niet veel van mijn gading en een croissant met boter voor vijf Euro is me toch wel te gortig.
Door een neerdalende regen en met mijn hoofd diep in mijn kraag ging ik weer naar de McDonald’s. Ik weet het! Maar ik kan nu eenmaal niets anders vinden waar ik een simpel en redelijk geprijsd ontbijt kan eten.
Maar wat ik hier zag zette me wel tot nadenken!
Tegenover mij aan een andere tafel zat een kleine ongeschoren man in wat ranzige kleding. Het ontbijt smaakte hem net zo goed als het mijne maar nadat hij klaar was nam hij een laatste slok van zijn koffie en inspecteerde of de beker ook daadwerkelijk leeg was.
Hij trok zijn jas aan en met de beker in zijn hand verliet hij het restaurant om even later weer onder een luifel naast mijn raam in mijn beeld te verschijnen. Hij hield zijn beker omhoog en binnen een mum van een tijd vielen de eerste kwartjes in de lege beker. En het ging goed! Binnen een half uur waren er zeker twintig muntjes in de koffiebeker gevallen. Wat het meeste opviel was dat de voorbijgangers haast als robots of beter gezegd, als gehypnotiseerd het geld in de beker gooiden. Er was nooit oogcontact tussen de gever en de kleine man en voor zover ik kon zien werden er ook nooit enkele woorden gewisseld.
De man probeerde de muntjes in de beker te tellen en het moeten er waarschijnlijk genoeg zijn geweest van de muntjes verdwenen via de linker handpalm in de linker zak van de jas. Hij verdween weer uit mijn beeld en na een minuut of tien stapte hij opnieuw de McDonald’s binnen.
Er werd weer wat te eten besteld en hij nam plaats op dezelfde plaats en ging verder met de krant die hij een drie kwartier geleden had laten liggen. Het broodje en de hashbrown verdwenen in zijn maag en hij stapte weer op om op dezelfde plaats opnieuw zijn koffiebeker tevoorschijn te halen. Althans, dat dacht ik. Maar nee, hij haalde een nieuw pakje sigaretten tevoorschijn en stak er één op die hij met veel smaak oprookte. Bij elke trek werd de rook recht omhoog geblazen als bewijs dat het het erg goed deed.
Nu neem ik aan dat een dakloze zwerver wel andere dingen aan zijn hoofd heeft dan het kopen van dure sigaretten.
Na de sigaret kwam de nu bekende koffiebeker tevoorschijn en die vulde zich automatisch alsof het een kleine waterval van muntjes was. Deze zwervers moeten zeker vijftig Dollar per dag ophalen! Naast de gratis maaltijd en een gratis bed is dat een aanzienlijk bedrag. Ik heb dan ook zeker geen medelijden met deze figuren.
Ik had ondertussen mijn tweede kopje is gratis koffie op en de regen daalde nog steeds neer alsof het een stormachtige herfstdag in Zaltbommel betrof.
De middag in het hostel vloog om omdat ik wat verhalen kon schrijven en met mijn foto’s aan de slag kon. Helaas zegde Maggie af om samen naar de ijshockeywedstrijd te gaan kijken. Onder het genot van een schaal kippenvleugels weggespoeld met drie verschillende soorten bier zag ik de “Montreal Canadiens” met 2-1 winnen van de “Boston Bruins”. Wedstrijd nummer zeven was afgedwongen en de winnaar van deze wedstrijd zal verder gaan naar de volgende ronde.
Mijn tijd in Montreal zit er gelukkig weer op en ik kijk uit naar mijn laatste dag in Toronto. Laten we maar hopen dat we droog weer hebben.
