Mijn kamergenoten blijken allebei te werken want ze waren om half zeven allebei vertrokken. Tijdens het aankleden in het donker vielen mijn sleutels op de grond en ik moest het licht wel aandoen. Om te ontdekken dat beide bedden al leeg waren en ik voor niets in het donker had staan te pielen. Toen ik om kwart voor zeven in de keuken van het hostel een plekje zocht hoefde ik niet lang te zoeken. Om eerlijk te zijn was iedereen die werkt al weg of de groep die later de stad moest gaan verkennen lag nog op één oor. Buiten vielen de eerste druppels uit de lucht die op regen stond.
En dat is een punt dat je het “Canadiana Backpackers Inn” niet echt een hostel kan noemen. Ik denk dat minstens 70% van de gasten werkt in Toronto en hier een kamer deelt omdat het gewoon goedkoop en ‘s avonds gezellig is. De werkende lijken ook weer opgedeeld in twee groepen, er zijn de Duitsers en de Ieren. Allebei met hun eigen taal, gebruiken en eigenaardigheden.
Voor mij maakt het weinig uit. Met de oordoppen in heb ik fantastisch geslapen en de drie nachten in het “Canadiana Backpackers Inn” kom ik wel door. Ook mede door de heerlijke pannenkoeken die er ‘s morgens op tafel voor het ontbijt worden gezet. Het personeel, dat 24/7 aanwezig is, is heel vriendelijk en behulpzaam. Daarom zal ik na één nachtje dit hostel nog niet een oordeel vellen. Maar aan het einde van deze korte trip in Noord Amerika slaap ik nog in een ander hostel in Toronto en dan kan ik een echte vergelijking maken.
Het weer was helaas niet opgeklaard en om eerlijk te zijn was het alleen maar slechter geworden. Van een paar druppels was het overgegaan in een miezer regen zoals wij die ook in Nederland kennen. Het was een tegenslag, maar de regendagen zijn tot nu toe tijdens mijn reizen nog steeds in de minderheid en daarom kan ik me daar niet al te druk over maken.
Toen ik voor het eerst het echte Toronto binnenstapte was ik aangenaam verrast. Het is een artistieke stad die me nog het meest aan Sydney of Auckland doet denken. Kunst is overal en in elke vorm aanwezig.
Wegens de regen zocht ik in mijn hoofd naar een bestemming waar ik binnen wat kon gaan zien. Ik weet niet of ik aan de verkeerde deur ben geweest maar het “Fort York” was voor mij niet meer dan een aarden wal met een paar houten barakken.
Op de terugweg sneed de koude wind door mijn fleece en ik had spijt dat ik mijn regenjas niet had aangetrokken. Het was zo koud dat ik aan de haven een koffie nodig had om op te warmen en een broodje als brandstof om mijn lichaam warm te houden. Mijn hoofd begon te gloeien van de warmte en het personeel was erg vriendelijk. Maleisië en Irak waren de geboortelanden. Over de eerste kon ik natuurlijk meepraten maar bij de tweede dacht ik meteen aan hoe multicultureel Canada wel niet is. Zonder twijfel is dit de meest culturele plaats waar ik ooit ben geweest, en het lijkt ook nog zonder problemen te gaan. Laat iedereen voor wat ze zijn en start niet meteen met betuttelen en onnodige regels!
Midden in de stad naast de “CN tower” ligt het overdekte “Rogers Centre” waar een paar grote sportteams ombeurten gebruik van maken. De top van de CN tower was onzichtbaar door de wolken en omhoog gaan was natuurlijk geen optie. Wat wel leuk zou zijn was een bezoek aan een bierbrouwerij die nu gevestigd is in een oude treinwerkplaats.
“Steam Whistle Beer” moet natuurlijk geproefd worden maar het was net twaalf uur geweest en dus was het nog een beetje te vroeg. Morgen ga ik dus aan het einde van de middag de brouwerij bezoeken.
Op de terugweg ging ik nog even het “Union Station” inspecteren om te zien waar ik vrijdagochtend moest zijn en zo niet al te veel tijd zou verliezen met mijn kaartjes ophalen en mijn trein te zoeken.
Het bleek allemaal veel eenvoudiger dan ik had verwacht! Mijn kaartjes konden meteen, ondanks dat ik mijn paspoort niet bij me had, worden uitgeprint en die tijd had ik dus al gewonnen. Het was pas half één maar mijn benen en knieën deden pijn. Ze voelden aan alsof er een griep aan zat te komen. Laten we maar hopen dat ik het mis heb! Een grote lichtreclame “Foodcourt” trok mijn aandacht en ik een kelder van een groot kantoor was er een verzameling van restaurantjes en keukentjes bemand door Arabieren en Aziaten zoals ik dat vanuit Singapore en Kuala Lumpur gewend ben. En natuurlijk koos ik voor de Oosterse keuken!
De kwaliteit was goed en de hoeveelheid een beetje te groot. Zelf zou ik graag de helft voor de halve prijs hebben gehad zodat ik wat verschillende gerechten had kunnen proberen. Na het eten ging ik een uurtje liggen. Na een hete douche lekker onder het dekbed een beetje liggen doezelen. Toen ik om drie uur uit het raam keek leek de straat droger te worden en de zon stond op het punt om door te breken. Dit was meteen het signaal om me weer aan te kleden en op pad te gaan.
Met maar één doel stapte ik weer het hostel uit. Ik wilde vanmiddag nog de “St James Cathedral” bezoeken en ik nam niet de kortste weg! Onderweg schoot ik foto’s van alles en nog wat. Ik moet op dit punt eerlijk zijn want ik ben nog nooit zo slecht voorbereid naar een bestemming gegaan.
Het was in ieder geval wel goed om te zien dat de wilgenkatjes ook hier de lente aankondigen. Het weer kan over twee weken wel heel anders zijn.
‘s Avonds dronk ik nog een paar biertjes in het hostel en kwam zo aan de praat met de manager en een oude Chinees die de eigenaar lijkt te zijn. Hopen dat het morgen weer mooi weer is zodat ik wat leuke dingen kan gaan bezoeken.
