Het was koud maar zonnig en ik had een hele goede nachtrust gehad. Daar waar ik gisteren nog werd gehinderd door het weer kon ik vandaag een hele lijst maken wat ik wilde gaan bezichtigen. Ik zou vandaag wel gaan lopen want mijn benen voelde nog steeds strak aan van de lange zit in het vliegtuig.
Gisterenavond voor het slapen gaan had ik een lijstje gemaakt van wat ik wilde gaan doen vandaag en na de gratis pannenkoeken stond de CN Tower als eerste op het programma.
De CN Tower is het iconische teken van Toronto en misschien wel Canada. De ruim 553 meter hoge toren mocht natuurlijk niet op mijn lijstje ontbreken. In de loop der jaren ben ik al op handjevol hoge gebouwen geweest en de fascinatie is alleen maar gegroeid en ik moet zeker binnenkort maar eens een keer in Dubai gaan kijken.
Maar nu terug naar de CN Tower. Het is mooi maar in het geheel is het maar een kale ervaring voor de CAN$ 23,-. Beneden is er al weinig te zien of te doen terwijl een kleine expositie over de bouw toch niet al te ingewikkeld zou zijn.
Eenmaal boven is het wel een teleurstelling! Op het observatiedek is tevens een restaurant gevestigd waar je als bezoeker natuurlijk niet naar binnen mag want het is alleen voor de gasten van het restaurant. Je kan dus maar 180 graden van het uitzicht op Toronto zien.
Weer een verdieping lager kan je naar buiten waar je wel een 360 graden uitzicht hebt maar waar je geen foto’s kan maken omdat het stalen gaas zo fijn is dat het alle foto’s verpest. Snel weg hier en op weg naar de volgende en historische bezienswaardigheid van Toronto!
Casa Loma is de grootste uitbarsting van kitsch en uiterlijke vertoon die ik ooit in mijn leven heb gezien! Sir Henry Pellatt bouwt met zijn flair en zijn vermogen een kasteel dat zo in het Engelse landschap zou kunnen hebben gestaan. Voor C$ 3.500.000 wordt er in de komende jaren door 300 arbeiders een droom verwezenlijkt voor een excentrieke zakenman die voor honderden anderen in een nachtmerrie eindigt! Drie miljoen voor de bouw wordt geleend van twee banken in Toronto die jaren later kort na elkaar failliet gaan. Honderden hardwerkende mensen verliezen al hun spaargeld voor een zorgeloze oude dag dat aan de banken was toevertrouwd.
Sir Henry Pellatt moet gedwongen kleiner gaan wonen en probeert met een gok het weinige geld dat hij nog over heeft te verdubbelen. Maar helaas moet hij weer gaan verhuizen naar een kleinere woning. Hij blijft berooid achter terwijl zijn droom de tand des tijds wel zal overleven.
Het is een klassiek verhaal dat een mooi gebouw heeft achter gelaten.
Na de Casa Loma ga ik naar mijn laatste bestemming, het ROM (Royal Ontario Museum). Maar niet voordat ik een heerlijke hamburger heb verorbert!
Het Royal Ontario Museum is een mooi museum over de natuur en volkeren van de wereld. Mijn voeten deden van de zestien kilometer wandelen wel pijn. Om half vijf zat mijn dag er dan ook op. Ik was moe, voldaan en ik had een fijne dag achter de rug en ik zou morgen na een goede nachtrust Toronto weer verlaten.
HOE ANDERS ZOU HET LOPEN!
Bij aankomst in het hostel waren de lakens van mijn bed verdwenen maar mijn spullen lagen er nog. Ik vond dat vreemd en was in de veronderstelling dat er een ergens fout was gemaakt.
Maar nee!, ik kreeg de mededeling dat ik moest verhuizen naar een andere kamer en ze waren niet echt blij want ik had twee mededelingen van het management genegeerd. Nou zeker niet! Maar toch begon ik licht te twijfelen, later werd door mijn oude kamergenoot bevestigd dat er geen briefjes op de deur hadden gezeten.
Erg moe en met een verpest humeur pakte ik mijn spullen om naar een andere kamer te verhuizen. Een drama! Ik had meteen gezien dat hier iets mis was en dat er maar één fatsoenlijke gast aanwezig was. De Hollander en de Japanner leken meteen als geestelijk niet volwaardig. Ik kon hier niets meer aan veranderen maar ik voelde aan mijn theewater dat het een slechte afsluiting van mijn bezoek aan Toronto zou worden.
Ik dronk maar een paar blikken bier en had een gezellige avond in de koffiekamer, de Ier bleek veel humor te hebben en na een paar blikken gingen we over in de slappe lach terwijl we korte stukjes van ‘Allo ‘Allo en Only fools and horses aan een Duitser en een Fransman lieten zien.
Met lood in de schoenen ging ik om iets voor twaalf naar mijn kamer. Morgen dus naar de US of A.
