Wat is het heerlijk om weer in een tweepersoons bed en alleen in een kamer te slapen! Ik was nog wel een beetje moe maar dat zou vandaag wel in de loop van de dag verdwijnen.
Ik schoof een gordijn opzij en zag een hemelblauwe lucht! Dat was in ieder geval een meevaller en het lijkt echt wel zo dat het de hele reis de donkere dagen worden afgewisseld met mooie dagen.
Het was al half negen en Corby stond op het punt om naar zijn werk te gaan. Ik kon dus nog snel gedag zeggen terwijl Lalitha een heerlijk ontbijt voor me bereidde. De gebakken eieren met bacon gingen er in als zoete koek en na twee koppen zwarte koffie ging ik zelf ook op pad. Ik zou in mijn eentje rustig door “Montpelier” gaan zwerven. De stad is niet zo heel groot en daardoor kon ik ook niet verdwalen. De GPS hield ik natuurlijk achter da hand.
Ik maakte een mooie wandeling door het “Hubbart Park” waar op plaatsen nog een flinke berg sneeuw lag.
Op de top van de heuvel staat een uitkijk toren en natuurlijk beklom in de 65 treden om een 360 graden panorama van Montpelier te kunnen bekijken.
Na de afdaling stond ik achter het “Vermont State House” hoorde ik het geroffel van trommels. Nieuwsgierig ging ik op zoek nar de bron van het geluid. Op de trappen van het state house was een ceremonie aan de gang. De staat had eindelijk de rechten van de “Abenaki Indianen” erkend. Ze stam had daar jaren voor gevochten!
In het “Vermont Historical Museum” kreeg ik een goed beeld over de geschiedenis van de staat Vermont. Leuk om te zien maar het voegde weinig toe aan mijn geheugen, dit zijn feiten die je mestaal snel vergeet. Het oude houten verkeersbord vond ik wel een hoogtepunt. Honderd jaar geleden was alles aardewerk, glas en hout! Kijk maar eens goed om je heen en probeer al het plastic weg te denken?
Ondertussen had ik van al dat gewandel een flinke trek gekregen. Ik wilde zeker geen fastfood keten bezoeken! Er is trouwens niet eens een MacDonald in deze hoofdstad! Op de hoek zag ik een klein eettentje met de toepasselijke naam “Coffee Corner”. Het was er aardig druk binnen en dat is altijd een goed teken.
Op aanraden van een bezoeker bestelde ik een “Philly Cheese Steak”, een goed advies. Het rook ook heerlijk en met veel smaak verorberde ik het broodje rundvlees met kaas en de bijbehorende frietjes.
Het was nog niet echt laat maar ik was moe en wilde even gaan liggen. Op de terugweg naar de Griffin Residentie schoot ik nog wat plaatjes van de mooie gebouwen in dit kleine stadje.
De avond brachten we door met elkaar en een paar speciale biertjes die Corby had gekocht. Het is echt fantastisch om deze goede vrienden na vier jaar weer te zien.
