Het was koud en guur, het hield niet over en ik kon af en toe een druppel hemelwater op mijn gezicht voelen. In volledig wintertenue ging ik op pad! Met de muts op en mijn handen diep weggestoken in mijn zakken legde ik de eerste meters af richting het station van de ondergrondse.
Vandaag ging ik op pad naar Salem. Een uitstapte naar een plaats ten noorden van Boston waar aan het einde van de zeventiende eeuw gruwelijke heksenvervolgingen hebben plaatsgevonden. Natuurlijk speelde het verhaal van het boek “Salem’s Lot” van “Stephen King” zich ook af in deze plaats.
Ik ging een dagtocht maken omdat ik in mijn achterhoofd wel wist dat ik waarschijnlijk nog wel een keer in Boston terecht zou komen. Boston is een leuke vriendelijke stad waar veel te doen is en om dan te gaan haasten om zoveel mogelijk te zien zit me niet in het bloed.
Na een treinreis van een half uurtje (USD 5,25) was het weer niet beter geworden. De regendruppels leken wel te hebben afgenomen. Het leken er veel minder dan een uur geleden toen ik het hostel verliet. Een snelle wandeling naar de toeristen informatie en een sanitaire stop en met een kaart van Salem met de belangrijkste bezienswaardigheden ging ik weer op pad. Kerken met oude graven en het enige bewaard gebleven huis dat iets met de heksenvervolgingen te doen had. Vreemd genoeg wordt dit huis nu het “The Witch House” genoemd maar het was het huis waar één van de rechters woonde.
Ik zal het verhaal in het kort uitleggen: New England was het doel van veel puriteinse Engelse afscheidingen van de kerk. Hun visies op het geloof en het dienen onder God en Jezus Christus ging veel verder dan van het Europa in de middeleeuwen. De jacht op de heksen ging dan ook eigenlijk over heksen zoals wij die kennen uit de sprookjes die ons als kinderen werden verteld. Maar het ging over mensen die de duivel aanbaden en het toeval was dat deze mensen de Christelijke tegenhangers en meteen ook mededingers waren voor de weinige grondstoffen die deze kille en donkere onbekende wereld te bieden hadden. Het ging dus meer om een poging tot economische genocide dan om een jacht op echte heksen.
In het “Witch History Museum” worden de onterechte processen door middel van een groep grote diorama’s in beeld gebracht. Het is wel het enige museum dat ik heb bezocht maar ik vond het erg interessant en het werd er levendig uitgebeeld.
Direct na het museumbezoek ging ik op weg naar een ander monument in Salem. “Red's Sandwich Shop” werd me in Boston door Casey aangeraden en ik kon het natuurlijk niet overslaan. Het eten was gewoonweg hemels. Het moet de beste lunch van het laatste jaar zijn geweest. De tonijn gepaneerd in witte en zwarte sesamzaadjes geserveerd met groente julienne, wasabisaus en frietjes waren ook een lust voor het oog.
Dit zijn de andere speciale lunchgerechten die voor USD 6,95 + tax worden geserveerd.
Met een warm gevoel van binnen ging ik op pad voor de laatste drie bezienswaardigheden. Naast het kerkhof waar de oudste graven van Salem zijn bezocht ik ook het “Salem Witch Trials Memorial”, het is lang geleden maar de onrecht die de slachtoffers is aangedaan is van alle tijden.
Nu nog naar de haven en naar “House Of The Seven Gables”, een huis dat het middelpunt is in een boek uit de Amerikaanse literatuur.
Op de terugweg naar het station schoot ik links en rechts nog een paar foto’s van de karakteristieke huizen in deze buurt en van een politie signaal box. Mooie zaken en mooie plaatjes.
Het lijkt er op dat ik vanavond de kamer voor mezelf alleen heb zodat ik uitgerust op pad kan naar Montpelier waar ik drie avonden bij goede vrienden zal doorbrengen.
