De gast die ik vannacht op de kamer had was zo stil als een kerkmuis geweest. Hij had al gepakt en was verdwenen voordat ik het in de gaten had. Met één oog open had ik hem rond zijn weekendtas zien scharrelen. Er was voor mij geen reden om haast te maken vanochtend. De VIA Rail trein met nummer 55 zou pas om 09:50 uit Montreal vertrekken. Het Centraal Station was misschien tien minuten lopen en eten en wat te drinken voor onderweg zou ik in het station wel kopen.
Tijdens het inpakken van mijn rugzak dacht ik aan mijn meisje. Ik heb genoten van Canada en Amerika maar het was zeker veel leuker geweest als ze er bij was geweest. Maar helaas kon het niet deze keer. In gedachte zag ik haar op me wachten.
In één soepele beweging checkte ik uit, gooide de lakens en handdoek in de wasmand en ging op weg naar het treinstation. Opnieuw een McDonald’s ontbijtje met als extra een tweede broodje want de treinreis zou ruim zeven uur duren.
De trein naar Toronto was ruim en comfortabel. Ik zocht een plekje ergens voorin en installeerde mijn elektronica. In gedachten verzonken liet ik de afgelopen twee weken nog eens de revue passeren. Met een schok kwam de trein in beweging en reed het enorme station uit. Buiten mistte het hevig en dat maakte het vertrek uit Montreal speciaal.
Eenmaal buiten de stad trok de mist op en werd het uitzicht heel eentonig Het werd tijd om de computer te voorschijn te halen. Een stopcontact onder de stoel en gratis Wifi, net als in de bus. Daar kunnen ze in Nederland nog heel wat van leren! Tijdens de stop in Ottawa had ik geluk. Ik mocht blijven zitten terwijl de wagon was omgedoopt tot business class.
Maar het geluk was nog niet op. De serveerster kwam met het karretje langs en vroeg of ik misschien wat te drinken wilde. Ik vond het moeilijk om te bekennen dat mijn Canadese geld bijna op was en dat ik alleen met mijn creditcard kon betalen. En dat bleek in de trein niet mogelijk. Ze wreef over haar hart en schonk een gratis beker koffie voor me in.
De tijd vloog om terwijl ik aan mijn reisverhalen en foto’s werkte. Het was zo half twee en het was tijd om mijn afgeprijsde lunch naar binnen te werken. De kikkererwten salade was zo lekker dat ik eens goed keek hoe ze dit in elkaar geknutseld hadden. Ik wil dit in de toekomst waarschijnlijk zelf wel een keertje maken.
En plotseling was daar het wijde water! Lake Ontario is een enorme plas water dat me eigenlijk meteen aan een zee deed denken. De trein gleed met 152 Kilometer per uur door het steeds dichter bebouwde landschap. Aan de horizon werd de lucht zwarter dan de nacht. Er hing een flinke storm in de lucht richting Toronto. Ik kon alleen maar hopen dat de storm voorbij zou zijn wanneer het station in Toronto zouden binnen rijden.
En ook hier viel ik in de prijzen. De wolken waren al leeg geregend en alleen de straat was nog hier en daar nat. Twee weken geleden had ik het hostel al gezien dus ik wist precies waar ik heen moest lopen.
In het hostel viel ik opnieuw in de prijzen! Ik kreeg een bed in een drie persoon dorm zonder stapelbedden. En dat was heel welkom!
Zonder na te denken kleedde ik me uit om te gaan douchen toen er plotseling een vrouwelijke kamergenoot uit Brazilië binnen kwam. Ik stond poedelnaakt voor de verbaasde vrouw. Ik verontschuldigde me en deed snel mijn handdoek om. Ze kon er gelukkig wel om lachen! De derde kamergenoot bleek ook een vrouw te zijn en zij kwam uit Duitsland.
Niet belangrijk want je gebruikt de kamer sowieso alleen maar om te slapen. Natuurlijk was ik in de haast vergeten om het internet wachtwoord te vragen. Ik hoorde stemmen op de gang en zo snel als mijn voeten me konden dragen rende ik met de handdoek om de gang op.
De jongens gaven me het wachtwoord en daar stond ook Gary weer voor me. Twee weken na de leuke avond in Canadiana Backpackers Inn waren we weer herenigd. En dat moest natuurlijk gevierd worden! Maar niet voordat ik had gegeten want ik trok nu echt wel krom van de honger. De tonijn sandwich met salade was heerlijk en toen alles van mijn bordje verdwenen was gingen we snel op weg naar de slijter.
De zes blikken Bavaria gleden naar binnen terwijl we met een bont gezelschap in de commonroom van het hotel een praatje maakten. Het werd nog leuker toen de derde bekende zich bij ons voegde. De in Duitsland wonende Fransman was aan zijn laatste avond in Canada en zou morgen weer naar Frankfurt vliegen.
Rond twaalf uur lagen de meeste gasten van het hostel al op één oor terwijl wij er over nadachten om nog een biertje in de bar te gaan drinken. Natuurlijk gingen we op stap en belandden in een bar genaamd “Scotland Yard” waar we iets te diep in het glaasje keken. Het maakte weinig uit want morgen is de laatste dag en dan zit ook deze mooie trip er weer op.
In de zeventien dagen heb ik ongeveer 2500 Km afgelegd met de trein, bus en het vliegtuig. Dat klink misschien veel en als je op de kaart de route ziet dan wordt dat gevoel alleen maar versterkt.
Maar als je het op de hele kaart van Noord-Amerika ziet dan besef je pas hoe groot dit continent eigenlijk is.
We hadden een prima avond en het was een mooie afsluiting van mijn reis in Noord-Amerika.
