Taiwan, kilometervreten

Tainan (Good Ground Hotel)

Maandag, en het is weer rustig buiten nu alle inwoners van Tainan aan het werk zijn. Een grijze lucht begroet me als ik de gordijnen in onze vertrouwde kamer openschuif. We zijn er alweer aan gewend om op de grond te slapen. Mocht ik later ook een hostel beginnen dan wordt het ook in “Japanse stijl”. Scheelt je erg veel meubelstukken die ook niet meer kapot kunnen gaan. Ik trek alleen geen plastic om het matras want dat staat me wel erg tegen.
Het ontbijt van vandaag bestaat uit de opgewarmde restjes van gisteren. Op het eerste gezicht ben ik er niet blij mee en ik begin humeurig te klagen tegen Tettje die rustig zijn gebakken eitje met een sneetje geroosterd brood naar binnen zit te werken.
‘Ach, laat ook maar!’
‘Als het morgen maar weer niet hetzelfde is!’, zucht ik in mezelf.

Maar toen gebeurde er iets dat me echt nog nooit is overkomen zolang ik onderweg ben in deze mooie grote wereld. Tettje en ik kregen een wenskaart van het personeel als dank voor ons verblijf in het hotel. Dan krijg je toch wel een brok in je keel!
Vandaag gaan we dus treinen naar Alishan. Het moet één van de mooiste treinreizen in de wereld zijn en we hebben er zin in. Op het station wordt nog snel een sandwich en een kop koffie gekocht voor onderweg. En weg zijn we in een mooie nieuwe trein op weg naar Chiayi City. Daar stappen we dan over op de “trein naar Alishan”. We hebben wel verhalen gehoord dat de trein niet zou rijden. Maar ik heb daar niets over kunnen vinden op welke website dan ook. Het lijkt er op dat alle seinen op groen staan.
Helaas zien we bij aankomst een loket voor de treinkaartjes het volgende bericht:


Een kort gesprek met een meisje achter de informatiebalie van het station verklaart alles. Het spoor is gesloten wegen aardverschuivingen ten gevolge van een tyfoon. Het kan nog wel enkele jaren duren voordat de trein weer gaat rijden. Hij rijdt nog wel maar alleen een klein stukje op het bovenste gedeelte van het traject.
‘Erg jammer.’
‘Wij hadden écht naar deze treinreis erg uitgekeken!’
Onze enige optie was nu de bus. Overleg was er niet nodig want we moesten deze dag toch vullen en vanuit de bus zouden toch ook nog wel wat van het mooie landschap kunnen zien.

Tijdens de busreis naar Alishan konden we overal de schade zien de tyfoon had aangericht. Halve bergen waren van hun plaats verschoven en overal was het werk om de wegen te repareren in volle gang. Na een rit van bijna twee uur kwamen we aan in het paradijs hoog in de bergen dat nu was omgetoverd in een, jullie raden het al, grote braderie.

Mijn eerste opdracht na aankomst was om kaartjes voor de bus terug te regelen en dat bleek een stuk moeilijker te zijn dan ik had verwacht. Ten gevolge van een Chinese taalbarrière en het onbegrip dat we meteen weer terug naar Chiayi City wilden maakte dat we geen kaartjes voor de bus kregen. De Lonely Planet met zijn beknopte taalgids schoot ook te kort en ik moest mijn laatste en ultieme wapen uit de kast halen.
Mijn charmes werkten als vanouds en twintig minuten later hobbelden we weer in tegengestelde richting over de bergwegen van Taiwan.

Ons tijdschema zag er fantastisch uit totdat de bus een lekke band kreeg. Het maakte ons weinig uit want we hadden toch alle tijd van de wereld. De rustige dag had me aangesterkt en ik voelde me goed. Het leek dat de laatste symptomen van de griep waren verdwenen. Alleen zat er een oor van me dicht. Ik kon slikken wat ik wilde maar het irritante gevoel bleef. Morgen nog één dag in Tainan en dan op weg naar onze voorlaatste halte.

Taiwan, even buiten de stad

Tainan (Good Ground Hotel)

Weer iets meer opgeknapt stond ik vandaag op en vandaag zou onze laatste dag in Tainan zijn. Het enige wat we nog niet gezien/bezichtigd hadden was het “Anping Fort (Fort Zeelandia)”. Hollandse glorie uit een ver verleden in een ver land. Uit de tijd dat “Batavia” nog een begrip was en d’n Hollanders hele landen leegroofden.
Het hotel was vol en ons vertrouwde persoonlijke ontbijtje maakte plaats voor een overvloedig buffet van Taiwanese heerlijkheden. Fijn wanneer je Chinees bent maar voor een westerling die gewend is aan een sneetje brood met jam is het wel een hele overgang. Voor mij maakte het niet zo heel veel uit en ik at wat groente met gestoomd brood.
Mijn bloedsuikers lopen wel licht op en de stoelgang is nog steeds verstoord, ik heb nu ook hevige buikkrampen er bij gekregen. Het is en blijft behelpen! En zo stapten we de lichtbewolkte wereld in op zoek naar een bushalte. Bussen en treinen zijn in Taiwan goed te berijden en de meeste hebben ook Engelse aanwijzingen over de bestemming en de plaatsen waar er wordt gestopt. En zo zaten we al binnen tien minuten in een bus op weg naar Anping. Anping was de haven geweest en het andere fort, “Chihkan Towers (Fort Proventia)”, lag meer in het achterland maar wel aan de rand van een flinke binnenzee. De twee locaties zijn nu aan elkaar gegroeid en het enige dat nog herinnerd aan het water is een kanaal dat een honderd jaar geleden door de Japanners is gegraven.
Zondag is een perfecte dag voor de inwoners van Taiwan om er massaal op uit te trekken en te genieten van eten en braderiën. Het zijn en blijven op dat gebied echte Chinezen. Na aankomst in Anping bezochten we eerst het “Anping Oyster Shell Cement Kiln Museum”. Het lag aan het begin van de wandeling en ook hier zijn, volgens de legendes, Hollandse invloeden. Het zouden namelijk de Hollanders zijn geweest die de oorspronkelijke inwoners geleerd hebben om kalk te branden van de schelpen. Deze kalk was een enorme stap voorwaarts bij het bouwen van stenen gebouwen. We waren er zo klaar en het was meteen ook mijn tweede toiletbezoek van de dag.
En toen stonden we aan de rand van de braderie! We baanden ons een weg door de stroom toeristen en lokale bevolking. Het zou natuurlijk wel vreemd zijn als we hier niets nieuws zouden ontdekken. Dat nieuwe vonden we tussen de Taiwanese kroepoek en knakworsten. Ouderwets snoepgoed! Suikergoed en handgemaakte lolly's zoals ik die als kind bij van Diggelen op de hoek van de Nieuwstraat kocht. Vliegensvlugge handen van een oud vrouwtje toverde een blok kneedbaar zoet tot een kluwen van zoete dunne draadjes. Het meel dat werd gebruikt zorgde er voor dat de draadjes niet aan elkaar kleefden door de hoge luchtvochtigheid. Een mooi schouwspel om te zien! De kluwen werd dan in stukken geknipt die op haar beurt weer werden gevuld met wat gebrand sesamzaad.

We sloegen het fort niet over want daar waren we tenslotte voor gekomen. De TW$ 50 toegang (€ 1,25) waren de kosten niet en de toiletten waren schoner dan ik had verwacht. Alleen kan ik over het fort weinig vertellen want de Japanners hebben alleen een stuk muur laten staan.

De regen was ook weer terug van weggeweest en na een korte wandeling door Anping gingen we weer op weg naar Tainan. De rit in de gratis bus.
‘Ja, jullie lezen het goed!’
Na de rit in de gratis toeristenbus vielen we weer het hotel binnen waar het personeel meer dan vriendelijk is. Het moet wel het meest vriendelijke hotel zijn waar ik ooit geweest ben.

We gingen in overleg. En mijn voorstel was om nog twee nachten langer in dit hotel te blijven en de twee gewonnen dagen te gebruiken voor dagtrips. Wel onder de voorwaarde dat we twintig procent korting op onze overnachtingen zouden krijgen. Tettje vond het ook een goed idee en onderweg naar het avondeten vroeg ik of het mogelijk was dat we nog twee nachten in dezelfde kamer konden blijven. De manager moest worden geraadpleegd per telefoon en binnen tien minuten was alles geregeld. Twee nachten langer voor TW$ 1680 inclusief ontbijt.

Nu dit zeker was konden we tijdens het avondeten plannen voor de komende twee dagen maken. Het eten was simpel en heel gezond, maar ook wel lekker en vooral met een paar koude biertjes er naast. De plannen werden gesmeed en morgen gaan we treinen naar “Alishan”.

Taiwan, halve, dagen

Tainan (Good Ground Hotel)

Van herstel is niet echt te spreken. Ik neem mijn twee Nerofen voor het slapen gaan en slaap gelukkig wel goed. Ook over mijn trek kan ik niet klagen, alhoewel het ontbijt niet Europees is eet ik er goed van.
Vol energie en goede moed stapten we deze ochtend ons hotel uit. We waren al vroeg wakker vandaag omdat we vanaf zes uur vuurwerk hadden gehoord. Het ging om rotjes en vuurpijlen, je kan dat verschil goed horen na een anderhalf uur aandachtig te hebben geluisterd.
Gisteren aan het einde van de desastreuze wandeling had ik nog een wandeling langs de meest interessante plaatsen rond ons hotel in de LP gevonden en die stond vandaag op het programma. Maar de aantrekkingskracht van het vuurwerk was sterker! We liepen recht op het geluid van de knallen af dat steeds dichterbij kwam. We doorkruisten smalle steegjes en brede straten, de GPS stond aan dus verdwalen was onmogelijk.
Aan de rand van een park gebeurde waar ik de hele week een beetje bang voor was geweest. Drang om naar het toilet te gaan. En snel! Want ik voelde al aan de krampen dat ik niet lang meer had. Gelukkig zijn de toiletten dicht bezaaid in Taiwan en in het park zag ik een paviljoen dat wel een toilet moest zijn. Binnen twee minuten zat ik op het invalide dames toilet. Dat moest wel want hier zijn het allemaal pannen in de grond en de invalide toiletten zijn zoals wij ze in Nederland gewend zijn.
Na een goede week was ik dus weer terug bij af!
‘En wat nu?’
Mijn bloedsuikerwaarden lopen ook weer langzaam op en ik heb op dit ogenblik eigenlijk geen andere mogelijkheden om weer Metformine te gaan slikken. Ik hou het wel bij 500mg want anders moet ik ook weer aan de Arestal.
Mochten jullie ervaringen en/of aanbevelingen hebben dan hoor ik die graag!

Aan de andere kant van het park zagen we een samenscholing en enkele groepen mensen in opvallende kleding. Daar zou het dus moeten zijn! Eenmaal dichterbij gekomen zagen we enorme hoeveelheden vuurwerk op de straat staan. En nog mooier! Er was een groep van een man of twintig bezig met het uitleggen van duizendklappers over de hele breedte van de rijbaan en zeker over een lengte van wel tweehonderd meter. Het autoverkeer werd gewoon omgeleid maar de vloedgolf van duizenden scooters was niet te stoppen. Die reden gewoon over het vuurwerk heen.
Dit was natuurlijk een fotogenieke situatie waar we dankbaar gebruik van maakten. Wat de gelegenheid voor dit ritueel was kon ik niet achterhalen. De mensen spreken gewoonweg geen engels. Maar dat het mooi was staat als een paal boven water. De camera’s bleven klikken totdat de finale ons had ingehaald. Op zo’n tweehonderd meter afstand van ons werd het klappertapijt aangestoken en met een hels kabaal en een enorme rookontwikkeling kwamen de explosies snel dichterbij. Totdat het lawaai me teveel werd bleef ik midden op de straat fotograferen. De dag was goed begonnen en gelukkig was het nog steeds droog.
Het werd als maar warmer en benauwder en het leek er op dat zon elk moment zou kunnen doorbreken.
‘Hadden we dan toch geluk met het weer vandaag?’

Het was een dag met zoveel verschillende mooie plaatsen dat het echt moeilijk is om er een verhaal om heen te schrijven. Er gebeurt ook niet echt veel op zo’n dag. Om het een beetje leesbaar te houden geef ik gewoon de naam van de lokatie en dan volgen de foto’s.

Great South Gate


Wufei Temple (Temple of the Five Concubines)


Fahua Temple

Ik voelde me nu slapper worden en misschien zou de lunch me een beetje oplappen. In één van de vele eettentjes bestelde ik een bord rijst met verschillende groenten en een varkenskarbonade. Het smaakte me goed en ik leefde weer een beetje op.
En toen zag ik iets vreemds wat leek op een tempel maar in werkelijkheid een kerk was. De “Catholic Church on Kaishan Road” is een vreemd bouwwerk waar ze in Rome zeker wakker van moeten liggen. Ik heb een paar jaar gelden al zoiets gezien in Macau maar hier lag het er nog dikker boven op. Geen Jezus aan het kruis boven de kansel maar een mozaïek in Koptische stijl. Na een paar minuten zoeken zoeken vond ik in een achterkamertje waar ik naar op zoek was geweest.
Een beeld van “Maria met het kindje Jezus” maar dan in Chinese stijl! Twee werelden zijn hier goed vermengd!

Koxingha Shrine


Lady Linshui's Temple


En toen zat het voor mij er op! Ik kon niet meer! Tettje had de kaars langzaam zien uitgaan en met lood in mijn schoenen ploegde ik me terug naar het hotel. Twee Nerofen en weer onder de dekens. Proberen om vanavond weer fit te zijn!
En ik was weer redelijk opgeknapt toen we naar ons bekende restaurant gingen. We konden daar een biertje drinken en het eten beviel ons ook goed. Een meisje gekleed in het rood haalde ons over om deze keer maar eens Kirin Beer te proberen. Ik kende het al omdat ik het vorig jaar in Japan had gedronken. Maar dat kon de pret niet drukken.

We konden terug kijken op toch nog een geslaagde dag. Vroeg tussen de lakens, weer met twee Nerofen, en maar hopen dat ik snel weer de oude ben.