Een halve rustdag was sowieso gepland maar na het ontbijt werd het probleem van kamer wisselen alleen maar groter. We kregen 10% korting op de prijs van de nieuwe kamer waardoor het verschil nog maar zeventien eurocent was geworden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen idee meer had waarover het nu ging. Maar! We moesten verkassen van kamer 109 naar 107. Deze kamer was duurder en slechter en met de wanhoop nabij probeerde ik nog één keer de zaak te beredeneren met de receptioniste en die bleef bij een resoluut NÉÉ. Daar gingen we dan van 109 naar 107.
Bij het afsluiten was er een probleem ontstaan. Tettje is sleutelbewaker en zijn taak en verantwoording is dat de deur op slot gaat en hij voor de sleutel zorgt. Ik wilde nog even naar de kamer om van het toilet gebruik te maken en tot mijn grote schrik was de deur van de kamer niet afgesloten. Ik wist niet goed hoe ik hierop moest reageren. Een tweede inspectie van de deurknop toonde de reden. De knop en ingebouwd slot lagen los in de opening in de deur en daardoor kon ik de deur zo opendraaien.
Nadat ik een medewerker van het hotel had ingelicht over het probleem verscheen de klusjesman die verwoede pogingen ondernam om het te repareren. Tevergeefs! Daar stond ik dan voor een kamer die niet op slot kon en met al onze spullen voor het oprapen voor éénieder die maar naar binnen probeerde te komen. Tettje was ondertussen komen kijken waar ik bleef en begreep ons probleem. Voor de allerlaatste keer wilde ik met de receptioniste praten over mijn probleem. Helaas! Haar oplossing was om alles in te pakken en de lege kamer open te laten terwijl onze spullen in een hok achter de receptie stonden. Ze zou om twee uur vanmiddag nog een andere monteur laten komen om te zien of hij het misschien kon repareren.
Een slechte en moeilijke oplossing voor ons en de moed zakte me in de schoenen. Op twee kaartjes schreef ik de kamernummers en de prijs. Ik legde ze naast elkaar en de receptioniste keek geïnteresseerd naar mijn handelingen.
“Kijk”, begon ik langzaam op zachte toon.
“Wij betalen voor de dure kamer 107, maar slapen in de goedkope kamer 109”, nog steeds langzaam en op zachte toon.
“De nieuwe gasten betalen de goedkope kamer 109, maar mogen van ons in de dure kamer 107 slapen”, nu met een voorzichtige glimlach op mijn gezicht keek ik op om te zien of ze begreep wat ik bedoelde.
De receptioniste keek van mij naar de kaartjes en begreep nu, waarschijnlijk voor het eerst, wat ik bedoelde.
“You pay for 107 but stay in 109?”, sprak ze voorzichtig.
“Yes, that is my plan”, antwoordde ik opgelucht.
“OK, no problem”, “You move back to 109”, lachte ze opgelucht.
Deze hindernis was ook weer genomen en wij verhuisden weer terug naar onze oude kamer die ondertussen weer was schoongemaakt en de bedden netjes opgemaakt.
Ondertussen liep het al tegen half twaalf en we konden eigenlijk weinig meer gaan doen dan een Chinese tempel bezoeken die we gisteren hadden gezien en een beetje door de stad sjokken. Het was meer afscheid nemen van het aangename Malang, een paar loempia’s voor de lunch en al vroeg gereed maken voor de laatste avond in Toko Oen. Bieren en geen avondeten, dat deden we morgen wel weer. Afscheid van en ook een nieuwe ontmoeting met een stel andere Nederlanders. Voldaan liepen we voor de laatste keer over de brug huiswaarts, morgen met de trein naar Blitar.
