Na het kleine probleem van gisteren konden we vandaag toch nog met een brede glimlach afscheid nemen van de mensen in het Kartika Kusuma Hotel. We moesten er nogmaals hartelijk om lachen wat er gisteren was gebeurd.
Tijdens de korte wandeling naar het treinstation keken we nog een keer rond naar deze fijne stad. Misschien kom ik hier nog wel
eens terug.Op het station aangekomen was het loket nog gesloten en een rij vormde zich langzaam voor het loket. Ik had weinig trek om een half uur in de rij te staan en probeerde op het perron te komen zonder een kaartje. Mijn ontwapende glimlach functioneerde nog steeds en we werden zonder probleem toegelaten. De klok liep langzaam door en terwijl ik een beetje over het perron slenterde lette Tettje op de rugzakken.
Ondertussen was ik te weten gekomen dat de kaartverkoop voor de trein naar Blitar om tien uur zou beginnen. Vijf voor tien stak ik mijn hoofd, over de verkorte achterdeur, in de ruimte waar de meisjes de kaartjes verkochten.
“Eh, dua tiket Blitar?”, in mijn beste Indonesisch.
Glimlachend stond een vrouw op en nam mijn 10.000 Rupiah aan. Even later overhandigde ze mij twee kaartjes en een briefje van 1.000 Rupiah.
“Terimah Kahsi”, lachte ik haar toe.
“Samma, samma”, antwoordde ze en liep naar het loket om aan de kaartverkoop te beginnen.
Tettje had het allemaal rustig gadegeslagen en was opnieuw verbaasd hoe ik deze dingen allemaal met gemak voor elkaar krijg.
Het perron vulde zich langzaam en de hoeveelheid mensen zou gemakkelijk een lege trein kunnen vullen. We waren niet in paniek maar wel ongerust. Hoe we het ook voor elkaar zouden moeten krijgen, we moesten met die trein mee. Met de toeterende trein in aantocht schoten verschillende mensen nog even over het spoor en ik twijfelde geen moment.
“Kom op Tett, naar de overkant”, riep ik.
Tett keek verbaasd maar zonder na te denken stapte hij ook op de rails en liep naar de overkant. Aan deze kant stapte geen mensen uit en zodoende kon je ondanks de hoge instap gemakkelijker in de trein komen. Het plan verliep succesvol en zonder problemen namen we twee staanplaatsen bij de deur in. De trein was zo vol dat er zelfs mensen op het toilet stonden. Een zitplaats was nooit een mogelijkheid geweest. Zijn hoorn blazend kwam de diesellocomotief in beweging, de overvolle wagons achter zich aan slepend.
Het duurde niet lang of we reden door sawa’s vol met rijst en groenten. Dit was het echte platteland en terwijl we ons met beide handen vasthielden in de deuropening genoten we van het geboden schouwspel.
De twee uur waren erg snel voorbij, korte gesprekken met medereizigers en het uitzicht versnelden de tijd. Op het station van Blitar zou de locomotief worden gewisseld. We waren dus aan de verkeerde kant uit de trein gestapt en moesten opnieuw aan boord klimmen en de wagon aan de andere kant verlaten. Daar stond het leger sjacheraars natuurlijk weer te wachten. Ze spraken erg slecht Engels en mijn antwoord in babytaal trok menig wenkbrauw omhoog. Gelukkig waren ze niet erg volhardend in hun pogingen en binnen enkele minuten liepen we samen richting het postkantoor waar we nog een paar postkaarten moesten versturen. Onze pogingen in Malang waren allemaal gestrand en we moesten dit nu écht doen.
Het hotel was veel sneller gevonden dan verwacht, het was wel in naam veranderd en heette nu Tugu – Sri Estari. Mijn verzoek om een korting werd meteen ingewilligd en met de 10% procent korting kostte de kamer nu ongeveer € 16,--. Het is een prachtig hotel en de kamer is zeker zo goed als in Lovina Beach.
Nadat we de papieren hadden ingevuld en alle formaliteiten afgehandeld gingen we op weg naar het graf van de vader van Indonesië, Soekarno. Een onaangename verrassing stond ons te wachten! Eenmaal op straat was de lucht veranderd van licht bewolkt naar pikzwart. In de verte was de donder al hoorbaar en de regen zou niet lang meer op zich laten wachten. We overlegden wat we zouden doen en kwamen tot de conclusie dat we eerst maar eens moesten eten. We hadden alweer trek want het ontbijt was alweer vijf uur geleden.
Een restaurant dat zich specialiseerde in Bakso was het enige wat we zo snel konden vinden. Het bleek gewoon een noedelsoep te zijn met verschillende gehaktballetjes en wonton’s er in. Het was nieuw en smaakte goed, zo hadden we weer wat anders ontdekt wat we hier konden eten. Ondertussen was het begonnen met regenen, niet echt hard maar wel onaangenaam. Het zag er niet naar uit dat het vandaag nog droog zou worden en dat we op weg naar het praalgraf van Soekarno zouden kunnen gaan. Morgen dan maar, het is niet anders! De rest van de middag brachten we in en rond de kamer door. Het was best fijn om een beetje tv te kijken in het Engels.
Tussen de druppels door liepen we om een uur of zeven naar het restaurant waar ons een aangename verrassing stond te wachten. Het restaurant was fantastisch desondanks dat we wat meer moesten betalen dan normaal. Na een overvloedige maaltijd van Gado-gado en biefstuk in zwarte pepersaus met witte rijst zochten we om negen uur alweer ons bed op. We waren weer helemaal opgebrand en morgen staat ons een drukke dag te wachten.
