Ik was al om half acht wakker en dat terwijl ik mezelf een beetje uitslapen had beloofd. Ik draaide me nog een keer om en probeerde opnieuw in slaap te vallen, tevergeefs. Dan maar opstaan en de dag proberen op te vullen tot twee uur. Dat was de tijd dat ik op weg naar het busstation moest gaan. De tijd ging tergend langzaam maar eindelijk stond de verlossende twee uur op de klok.
De busreis naar de luchthaven verliep vlekkeloos, ik zat wat uit het raam te kijken in de verbazend stille bus. Er lagen wat mensen te slapen maar de meeste zaten net als ik in diepe gedachten verzonken in de leegte te staren. Wat zou er door de hoofden van mijn medepassagiers gaan?
Inchecken ging ook erg snel en binnen een poep en een scheet stond ik temidden van een enorme massa mensen voor de immigratiepoorten. Dat ging wel zoals verwacht, heel langzaam. Ik stond in een rij met een grote groep Chinezen die voor veel oponthoud zorgden. De mensen voor mij stonden er ook tegen elkaar over te klagen. Het openen van een paar extra poorten zorgde voor een kleine volksverhuizing naar de nieuwe kortere rijen, na twintig minuten kon ik eindelijk een kopje koffie drinken bij één van de vele koffietentjes binnen de vertrekzone.
Sri Lankan Airlines, wat zou dit nu weer voor een verrassing kunnen brengen? Het was een grote verrassing, een positieve welteverstaan. In de kleinere van de Airbussen, een 330-200, werd een goede maaltijd geserveerd en op de videokanalen, die ik toch niet gebruik, kon je uit vijftien verschillende films kiezen. Het enige nadeel was het grote leger Chinezen die uit Beijing waren gekomen en die al roggelend en luid pratend naar de andere kant van de golf van Bengalen werden gevlogen.
Tijdens het wachten in de terminal was ik aan de praat geraakt met een man uit de Malediven die een reisbureau had. Omdat ik de weg niet ken in Colombo en hij al een taxi had geregeld vroeg ik hem of we samen konden delen, hij sliep ook in een hotel in het fort. Daar maakte hij geen probleem van en na de vlucht zagen we elkaar weer bij de douane. Het was allemaal kinderlijk eenvoudig en binnen tien minuten stond ik bij een ATM met een pak geld in de hand. Sri Lankan Roepie! De eerste indruk was dat het geld erg smerig is.
De taxi reed ons voor 1000 LRK per persoon naar de stad, dit wel nadat mijn nieuwe vriend eerst stevig had staan te onderhandelen. Het was donker en stil op de weg. Overal waren controlepunten en patrouilleerden soldaten langs de weg. Het was ook opvallend donker, stalen gordijndeuren glimden dof in de lichtbundels die de taxi voor zich uitwierp. Zelfs toen we al in Colombo stad zelf waren bleef het opvallend donker en rustig op straat.
Voordat we bij mijn hotel aankwamen moest er eerst nog een militair controlepunt worden gepasseerd. De chauffeur liet zijn legitimatiebewijs zien en een groot hoofd met een set witte tanden stak zich aan mijn zijde in de taxi. “Hello sir”, was de vriendelijke begroeting van de grote soldaat en na het zien van de buitenlander was het OK om de, voor al het verkeer afgezette, straat in te rijden.
Alle steden lijken hetzelfde in het donker maar bij het zien van het hotel kwamen er gevoelens van de tijden van weleer in mij op. Het witte gebouw zag er mooi uit in het donker en aan de zijkant knipperde een neon verlichting met de tekst “Nightclub”. Daar had ik nu nog geen zin, ik wilde eerst lekker slapen en één lokaal biertje drinken.
Het presenteren van de voucher was voldoende en na de papieren te hebben ingevuld werd ik door een bell boy van zeker zeventig jaar oud naar mijn enorme kamer gebracht. Ik voelde me als een prins. Het bestelde ijskoude “Lion Beer” werd door een andere, wel heel erg joviale, ober op de kamer afgeleverd. Een stroom van informatie werd er over mij heen gegooid. Het begon met zijn verhaal dat hij vandaag jarig was en hij eindigde met de vraag of ik misschien zin had in een “Young Sri Lankan Lady”.
“Nee vanavond niet”, antwoordde ik.
“Maybe friday”, schaterde hij terwijl hij de deur achter zich dicht trok.
Morgen lekker vroeg op en na het ontbijt de stad in.
