Wat er gebeurd was weet ik niet maar om drie uur in de nacht was ik klaarwakker. Dit is natuurlijk geen tijd om op te staan dus probeerde ik nog maar wat te slapen. In de drie uur die volgden was ik half tussen de slaap en het wakker zijn en had de meest vreemde dromen en ervaringen.
Daar zat ik dan voor de laatste keer aan het ontbijt op de vierde verdieping van het "Grand Oriental Hotel" met een schitterend uitzicht op de haven. Het is een mooi en goed hotel maar de "oorlog" of beter gezegd "politieke tweestrijd voor zelfbestuur" heeft de omgeving van het fort omgetoverd naar een geestenstad. Er is niets te doen gewoon.
Volgepropt ging ik om half acht op weg naar het hoofdstation van Colombo dat op nog geen tien minuten lopen van het hotel lag. één kaartje tweede klasse voor 110 Roepie en afzakken naar perron nummer vijf. De lokettist zocht naar de stapel kaartjes met de voorgedrukte bestemming "Galle" en plaatste het kaartje in een machine die nog het meest op een middeleeuws martelwerktuig leek. Ik ging terug in mijn herinneringen toen ik het hardkartonnen kaartje in mijn handen gedrukt kreeg. één gulden vijf en zeventig voor een retourtje Den Bosch op een zaterdag met mijn grootmoeder.
Rustig gaan zitten en wachten tot het vijf over half negen is en de trein voor je neus verschijnt. Hier was een paar weken geleden nog een bom ontploft! Waar had ik me weer druk over gemaakt? Het was allemaal doodeenvoudig geweest en ik kocht voor de trek onderweg nog twee bananen van een vrouwtje op het perron. De prijs lag wel vijftig procent hoger dan normaal omdat ik een blanke ben. De trein verscheen niet op perron vijf maar op perron zes, meteen werden we door een grote groep behulpzame Srilankanen duidelijk gemaakt dat dat onze trein was.
Ons, dit omdat er ondertussen contact was gemaakt met een Duits stel uit Duisburg die ook dezelfde kant op gingen. Een aardig stel waarvan de vrouwelijke zijde al meer dan vijftien jaar in Sri Lanka kwam. Natuurlijk hengelde ik naar wat tips en wetenswaardigheden totdat ze de trein verlieten op een klein station waar een badplaats aan de kust lag. Misschien iets voor een ander maar zeker niet voor mij weggelegd. Strand is leuk maar ik verveel me daar alleen binnen een uur. Ik was ook niets wijzer geworden omdat ze eigenlijk alleen maar van de stranden in het zuiden konden vertellen.In de trein waren de gebruikelijke groepen van bedelaars, muzikanten en verkopers aanwezig. één been en één arm, blind doof en krom, pinda's, water en bananen, tamboerijn en trommel. Ze trokken in een lange stoet aan ons voorbij, er werd niet echt veel opgehaald en het zien van drie witte gezichten verhoogde de hoop op een goede dag aan de bedelstaf. Sorry, ik ben daar nu wel ongevoelig voor geworden.
De kaart van "Galle" had een groot vraagteken voor me opgeworpen! Volgens de kaart was "Galle" het einde van de spoorlijn maar de trein zou verder gaan naar een andere plaats, "Matara". Dit kon ik niet begrijpen en ik ging er maar van uit dat de kaart fout was. Bij aankomst bleek "Galle" echter toch het einde van de spoorlijn en ik zit nog steeds met de vraag hoe dit nu mogelijk is.
De prijzen liggen buiten Colombo duidelijk lager! De Tuk-tuk chauffeurs beginnen met vijftig roepies en schakelen meteen naar de dertig roepies als ze geen beet krijgen. De prijs maakte voor mij helemaal niets uit, ik wilde gewoon wandelen na zo'n lange zit, na een korte wandeling stond ik voor de poort van het fort. Het was erg imposant, Hollands Glorie op alle wereldzee‰n. Het fort is een kleine wereld op zich, smalle straten lopen kriskras als een handvol kruizen van bastion naar bastion. Eerst moest er nog wel een slaapplaats worden gevonden en een blik in de reisgids was mijn keuze gevallen op "Hotel Weltevreden". Ja, jullie lezen het goed! "Hotel Weltevreden" in Galle op Sri Lanka.
Een aardige oude man begroette mij in de deuropening en liet me één van de kamers zien. Voor 1000 Roepies was het een koopje. Er waren ook nog wat duurdere kamers en na een beetje aanhouden kreeg ik de 1250 Roepies kamer met 250 Roepies korting. De kamers liggen aan een kleine binnenplaats met een tuin, ik heb zelden op zo'n mooie locatie geslapen.
Ik liet het hotel nu voor wat het was en ging op pad. De zon stond hoog aan de staalblauwe hemel maar toch is het niet zo warm als ik had verwacht. De aanhoudende wind vanuit zee koelt het heerlijk af. Binnen het fort zijn de oude, Hollandsche, gebouwen aan elkaar geregen als een kralenketting. Het is jammer genoeg ook ‚‚n grote bouwput! Overal waar je kijkt zijn ze aan het restaureren en opknappen. Met steun van de Nederlandse regering wordt het "Fort van Galle" omgetoverd naar een oude stad om trots op te zijn. Het wordt zijn "Unesco Heritage Site" benoeming dubbel en dwars waard.
Ook hier wordt je zodra je uit je hotel stapt door een klein leger van oude mannen gevolgd die je willen helpen om bepaalde zaken zo snel mogelijk te vinden. Of ze worden betaald door de uitbaters van die zaken die ze aanbevelen zal ik waarschijnlijk nooit weten maar dat ze handig zijn staat als een paal boven water. Zo ook de man die ik deze keer aan mijn broekspijp had hangen. Mijn maag was leeg dus lunch stond nu hoog op mijn prioriteitenlijst, een restaurant waar ik rijst met kerrie kon eten zou wel voldoen. De eerste plaats waar hij me mee naar toe nam bezorgde me bijna een hartverlamming. In het "Mama Guest House" durfden ze mij, zonder te verblikken of te verblozen, 655 Roepies te vragen voor een simpele maaltijd van rijst met kerrie. Een fles water erbij werd voor de ronde prijs van 100 Roepies geleverd terwijl die in mijn vier sterren hotel uit de minibar slechts 80 Roepies had gekost! Het verbaasde me dan ook niets dat het restaurant leeg was en aan de sporen van de stoel op de stoffige vloer te zien was deze ook al een paar dagen niet van de plaats geweest.
De oude man had een tweede optie voor me klaar en die was veel beter, althans dat probeerde hij me te doen geloven. Een eethuisje met één tafel en twee stoelen. Een simpel bord rijst met drie bijgerechten werd er voor mijn neus geplaatst, dahl, een onbekende groente en een geraspte groente. De oorsprong van de meeste ingrediënten was onbekend maar het smaakte voortreffelijk. Honderd Roepies en twintig tip voor de oude man die mij naar deze plaats had geleid. Met een blij gezicht en brede glimlach op zijn mond gingen we uit elkaar. Ik zal hem morgen zeker nog wel een keer zien.
Nu werd het tijd om het oude vestingstadje voor de eerste keer te verkennen. Een wandeling rond het fort kan je binnen een half uur voltooien, ik deed rustig aan en maakte er ruim anderhalf uur van. Nog voor de avond viel had ik het gevoel dat ik alles had gezien. Toch blijf ik hier nog een dagje langer, omdat het zo'n leuk hotel is en dat ik gewoon tijd genoeg heb.
Ook hier in de vierde grootste stad van Sri Lanka is 's avonds weinig te doen. Er is geen reden om 's avonds rond te gaan lopen want de hoeveelheid onafhankelijke toeristen is zo klein dat het geen nut heeft voor de restaurants en cafés om open te blijven. De groepsreizen zitten natuurlijk in van die grote resorts een kilometer of wat buiten de stad aan een strand en hebben luxe en internationaal eten.
Wij deden het met een eenvoudige maaltijd van noedels met dahl en gebakken vis met groente. Het was lekker en vulde, het was gewoon genoeg en samen met de twee flessen bier zou het voldoende zijn om vanavond de slaap eenvoudig te kunnen vatten. Er was een goed gesprek aan tafel met Graham die voor een NGO, zeg maar een onafhankelijke liefdadigheidsinstelling, werkt. Hij is bezig met het opzetten van micro financieringen voor de kleine zelfstandigen na de tsunami. Om iets voor half tien lag ik op mijn kamer en keek een film op de Laptop. Heerlijk! Morgen gewoon wakker worden de nieuwe stad een beetje ontdekken.
