De grote fles bier had niet gedaan waarvoor hij was ingehuurd! Ik had niet al te best geslapen in de nieuwe omgeving met vreemde geluiden en een aircon die om de tien minuten begon te rammelen. Nog onzeker of ik de wekker wel goed had staan schrok ik bij het eerste daglicht wakker. Sri Lanka heeft vier en een half uur tijdsverschil met Nederland.
Ik kwam net terug van het toilet toen de wekker om zeven uur afliep, hij stond dus goed. Na een koude douche was ik goed wakker en klaar voor het ontbijt. Het ontbijt was erg uitgebreid met alles wat je in principe verwacht van een ontbijtbuffet in een vier sterren hotel. Met een fantastisch uitzicht over de haven, streng verboden om te fotograferen, werkte ik de omelet, bacon, worstjes, witte bonen in tomatensaus en de toast naar binnen. De thee was zo sterk dat mijn maag zich samentrok. Een wolk melk maakte het wat beter maar ik heb zo’n hekel aan thee met melk dat ik morgen toch maar de koffie probeer.
Om iets over half negen stapte ik voor het eerst het hotel uit om Colombo te ontdekken. Mijn eerste indruk was dat Colombo totaal anders is dan waar ik ooit ben geweest. Ik denk nog dat het het meest op Rangoon in Burma lijkt met meer moderne auto’s. Er zijn zoveel militairen en politiemensen op de been dat je je weer veilig gaat voelen in de stad.
Ik was wel heel verbaasd dat er hele buurten en straten zijn afgezet en dat je op heel veel plaatsen niet kan fotograferen. Dat zal buiten Colombo hopelijk wel anders zijn. Ik had de kaart goed bestudeerd en na een paar keer te zijn doorverwezen door de militairen stond ik eindelijk aan het water, de Indische Oceaan. Het grote grasveld waar anderhalve week geleden de parade ter eren van zestig jaar onafhankelijkheid was gehouden lag er nu weer rustig bij.
Het duurde niet lang of de eerste gratis gids meldde zich met een smoes aan mijn zijde. Ik kon daar niet heen en daar niet naar toe. Dit was gesloten maar daar kon hij me mee naar toe nemen omdat hij iemand van de bewaking kende. Ik had erg veel geluk want er was precies vandaag een optocht met wel vijftig olifanten niet ver hier vandaan. We moesten wel een Tuk-Tuk nemen want we waren al aan de late kant. Nadat hij begreep dat al zijn verhalen weinig indruk op mij maakten verdween hij net zo snel als hij was gekomen.
Na minder dan tweehonderd meter had ik er weer één aan mijn mouw hangen. Met dezelfde verhalen en precies dezelfde opmerkingen. Nog voordat ik hem had afgeschud mengde zich een Tuk-Tuk chauffeur in het geheel. Ik lokte hem een eenrichtingsraat in en maakte zelf rechtsomkeer, de achterkant van zijn Tuk-Tuk was het laatste wat ik van hem zag. Althans, dat dacht ik! Nummer twee had zich ondertussen zelf in een Tuk-Tuk genesteld en samen met de chauffeur probeerden ze mij de pas af te snijden en over te halen om met ze mee te gaan. Zijn vriend was juwelier en hij zou mij zeker wel veertig procent korting geven. Ik kon mij ogen niet geloven toen Tuk-Tuk nummer twee zich ook weer in de strijd mengde. Ze sneden elkaar de pas af en op één moment had ik er aan elke van me een rijden.
Ik liep een smalle drukke straat in met de twee Tuk-Tuks in mijn kielzog. Een paar keer veranderde ik snel van richting waarna de chauffeurs vreemde capriolen moesten uithalen om me te blijven volgen. Een oorverdovend getoeter door de vastgereden vrachtwagens en andere vervoersmiddelen was hun beloning. Ik herhaalde dit een paar keer in evenveel minuten met een lachende menigte Srilankanen op de stoep. Door de drukte en het ontwarren van de verkeersopstopping dachten ze niet meer aan mij en ik verdween onopgemerkt in de mensenmassa van de wereldstad.
Nu kon ik mij meer op het opsnuiven van de cultuur concentreren. Colombo is een vreemde stad! Er zijn heel weinig kleine winkeltjes en eethuisjes. Ik vraag mij dan ook af of al die mensen gewoon thuis eten. Er is niet zoveel stank, maar als je in de buurt komt van een vismarkt of slachthuis dan is de stank zo erg dat je adem wordt afgesneden. Af en toe zocht ik kokhalzend een uitweg naar een punt met frisse lucht. In het gebied rond het fort kan je bijna niet verdwalen, de twin towers van het Colombo Trade Center zijn bijna altijd te zien.
Na de ochtend wandeling moest ik echt zoeken naar een plaats om wat te eten. Het YMCA was de uitgesproken plaats. Punt één, het menu was in het engels en punt twee de zaak zat tot aan de nek vol met mensen die tot aan hun ellebogen in de rijst met kerrie zaten te roeren. De Bryani was goed en de runderkerrie heel smakelijk, alleen de groente die ik erbij kreeg kon ik niet plaatsen. Het had ook een geheel onbekende smaak, niet vies maar het at wel snel tegen. Vanavond probeer ik weer iets anders.
Nu ik mijn eerste kennismaking met de stad had gehad werd het tijd om de eerste culturele bezoeken te gaan afleggen. De eerste bezienswaardigheid op de agenda was zo moeilijk te vinden dat het uiteindelijk de laatste van de dag werd. Na het schudden van de kaarten was de “Nederlandse Protestantse Kerk Wolvendaal”, gesticht in 1642 maar pas in 1749 in zijn huidige vorm ontstaan. De koster van de kerk gaf mij met plezier een rondleiding door de kerk met al zijn antieke Hollandsche Meubelen en oude grafzerken. Deze kerk had zo ergens in een tussen fruitbomen verscholen dorpje in de Betuwe kunnen staan.
De oude moskee, geheel opgetrokken uit oninspirerend beton, is een monster van architectonische mismaaktheid dat ik geen enkele hoek kon vinden om er ook maar één foto van te nemen. Deel drie was het oude gouverneurshuis dat was omgebouwd naar het “Dutch Museum”, een snelle blik naar binnen verraadde dat hier ook weinig te zoeken was. Zo, dat was dat en de dag voor mij zat er op. Ik had aardig wat kilometertjes gelopen met een blaar op mijn linker
hiel als zichtbaar bewijs.Colombo zag er best interessant uit maar ik had nu nog drie dagen hier, en dat lijkt een beetje teveel van het goede. Daarom ga ik morgen met de trein naar Negombo om daar wat in de Nederlandse geschiedenis te duiken.
Het avondeten schoot erbij in, de hemel werd verlicht door een constante lichtshow van bliksemschichten en Colombo was om half zeven dood en verlaten. Er zit wel een restaurant in het hotel maar dat probeer ik morgen wel. De ervaring met de peperdure “Highspeed Connection in het hotel was ook een drama. De verbinding was af en toe zo langzaam dat het leek dat er helemaal geen verbinding was. Het duurde een kwartier voordat ik mijn verhaal van gisteren op mijn weblog had staan. Ik kon nog net binnen de tijd de foto’s opladen maar tijd voor invoegen was er niet meer. Dat kostte me € 4.--, jullie begrijpen dat ik naar een andere oplossing op zoek ben. Vanavond nog wat tv kijken en morgen om zes uur op om wat in de buurt te gaan verkennen.
