Had ik toch onterecht gedacht dat ik vannacht alleen op de kamer zou zijn. Om kwart voor twee werd ik wakker van het licht en twee Koreaanse jongens, die zich meteen begonnen te verontschuldigen toen ik zonder wat te zeggen langs hen heen liep om mijn blaas te gaan legen. Die vier blikken hadden wel geteld! Ook vreemd want gisteren had ik in één ruk doorgeslapen zonder midden in de nacht naar het toilet te zijn gegaan.
De twee lagen al tussen de lakens en verontschuldigden zich opnieuw toen ik het licht uitdeed.
‘No problem!’, fluisterde ik om ze op hun gemak te stellen en kroop zelf ook weer in mijn warme bed.
Tot de wekker om zes uur afliep heb ik af en toe nog wel geslapen maar niet echt vast zodat ik moe opstond. Er zat niet anders op dan het licht aan te doen en snel te pakken. In een situatie als deze is het nooit een goed idee om beleefd te zijn. Je rugzak pakken moet met het licht aan omdat je anders wel eens het één of ander kan vergeten en dan wordt je beleefdheid bestraft.
De twee draaiden zich weg van het scherpe licht van de tl-verlichting en kropen helemaal onder de dekens. Binnen tien minuten was ik klaar en inspecteerde voor de laatste keer de vloer rond mijn bed of ik niets was vergeten en ging naar beneden om uit te checken.
En toen was er eerste tegenslag van de dag. De gemeenschappelijke ruimte en keuken gaan pas om zeven uur open. Geen koffie en geen internet. Dan zat er niets anders op dan maar op weg te gaan naar het “South Bus Station” om te kijken hoe en wat de situatie met de bussen was. Ik was er ook honderd procent zeker van dat er in of bij het station voldoende koffie gelegenheden waren waar ik ook een broodje kon eten en misschien zelfs wel Wifi zou aantreffen.
De laatste USD 1,70 verdween van mijn “Charlie Card” voor de rit met de ondergrondse en met de groene lijn ging ik op pad naar het “station Park Street”. Overstappen op de rode lijn en de tweede halte was mijn eindbestemming. Het was nog geen zeven uur en er lagen drie hele uren tussen nu en het vertrek van mijn bus.
In de grote hal van het “South Station” waren een dozijn restaurants van verschillende fastfoodketens aanwezig. Dus met het ontbijt zat het wel goed! Maar eerst op zoek naar de plaats vanwaar de bus zou vertrekken. Ook dit was geen probleem en binnen vijftien minuten stond ik in het busstation met de antwoorden op al mijn vragen en het nog missende buskaartje voor zondag van Montpelier naar Montreal. Allemaal heel efficiënt en eigenlijk zoals ik het verwacht had. Op het schone en gratis toilet in het busstation dacht ik na over hoe het allemaal in Nederland zou gaan. En de conclusie is niet echt een mooie.
Ten eerste moet je nu een toeslag betalen als je een kaartje bij een loket wil kopen. De medewerker van de spoorwegen is ook niet echt vriendelijk. De veelal iets te dikke vrouw met een kastanjekleurig geverfd mannenkapsel is niet echt het voorbeeld van het vriendelijk gezicht van Nederlands grootste personen vervoerder.
Maar nog erger wordt het in het toilet. Als ik me goed kan herinneren moet je in Utrecht op het centraal station nu € 0,50 betalen om je behoefte in een smerig hok te doen. In een ver verleden heeft een hoge ambtenaar berekend dat door het uitbesteden van de toiletten op de grotere stations en het sluiten van de toiletten op de kleinere stations zijn bruto maandinkomen met een kleine duizend Euro omhoog kon.
En dan denk je natuurlijk niet meer aan de ongemakken van de duizenden reizigers die elke dag naar het toilet moeten. En ook niet aan de uitbater van het toilet die zelf nooit aanwezig is omdat zijn BMW naar de garage moet en zijn belangrijke sociale werk heeft uitbesteed aan een student die het echt geen reet kan schelen of de toiletten wel schoon zijn. Hij gaat voor de acht Euro per uur wel zitten lezen in zijn studieboeken en wisseld af en toe een muntje om voor een wanhopige passagier, als per ongeluk zijn oog er op valt natuurlijk.
Met die vreselijke gedachten over hoe slecht die dingen eigenlijk geregeld zijn in ons moderne en vooruitstrevende Nederland ging ik maar op zoek naar een kop koffie en een broodje. Bij “Au Bon Pain” gaan mijn ogen een paar keer over de menukaart en ik kies een “Bagel with Creamcheese”. Dat heb ik wel eens op de tv gezien. Een koffie en een broodje ei met bacon en kaas voor onderweg complimenteren mijn bestelling.
Helaas is er hier geen gratis internet dus duik ik maar in mijn reisverhalen. De tijd vliegt om en ik neem nog maar een slok uit mijn koffiebeker om te ervaren dat hij echt tot op de bodem leeg is. Mijn horloge geeft tien over negen aan en ik vindt het tijd om maar eens te gaan kijken of de bus er al is.
De routine van het boarden is eenvoudig. Ruim een half uur van tevoren vormt zich een rij voor de deur waar de bus gaat verschijnen. Ongeveer vijftien minuten voor het vertrek verschijnt er een medewerker die de regels nog een keer luid uitlegt.
Als iedereen een plaatsje heeft gevonden rolt de bus het station uit en ik ben op weg naar mijn volgende halte. Er is weinig verschil met de bussen in Azië. Binnen een half uur ligt bijna iedereen te slapen terwijl ik het landschap buiten bestudeer.
Het eerste stuk is er veel dunhout begroeiing afgewisseld met moerassen. Het moet hier echt een vreemde en angstaanjagende wereld zijn geweest ten tijde van de heksenberechtingen.
De eerste heuvels doemen op en voordat ik het weet rijden we door een dichtbebost heuvel landschap. De jongen op de stoel naast me verteld over de tomcat’s, bergleeuwen, beren en elanden die hier nog in het wild zouden voorkomen. De grauwe grijze dichte bossen bezaaid met grote zwarte brokken ongesmolten sneeuw zien er niet echt uitnodigend uit. Ik ben hier dan ook in een buurt waar Stephen King de meeste ideeën voor zijn boeken opdeed.
Een korte stop in White River Junction en ben niet ver meer van mijn bestemming. Het grappige is wel dat ergens in het verleden de data in onze belevingswereld zijn veranderd. Corby was in de veronderstelling dat ik morgen pas zou arriveren. Ik weet het adres en ik hoop dat Lalitha thuis is.
Na een korte wandeling zit ik aan de koffie in de keuken. De tijd vliegt om en Corby komt iets eerder thuis. We hebben elkaar vier jaar niet gezien en hebben natuurlijk veel te vertellen.
Na een heerlijke maaltijd, de rijst en kerrie ben ik vergeten te fotograferen, brengen we de avond door met elkaar en halen veel oude verhalen op.
Het is zo middernacht en tijd om naar bed gaan. Morgen heb ik tijd om alleen deze kleine hoofdstad te gaan bekijken.
