Dit is veruit het slechtste bed waar ik ooit op reis op heb geslapen! Met een rug als een pakezel en zere heupen werd ik na een tweede slechte nacht op rij wakker. Het was dus wennen om weer eens in een hostel te slapen. Vanavond moesten we hier maar eens over praten want om op zo’n dun matras nog vijf nachten te slapen leek zeker geen optie. Ik had alle hoop dat het zonder problemen zou kunnen worden opgelost.
‘Ontbijt bij McDonalds!’
‘Hiep hiep hoera!’, het echte reizen in Azië was begonnen.
‘Bewaar het beste tot het laatste!’, is een gezegde.
Maar wij kozen het beste als het eerste. Al heel lang droomde ik ervan om de “Taipei 101” te zien. Een wolkenkrabber van 508 meter hoog! Daar moest ik dus op hebben gestaan. Met een omweg zouden we naar het gevaarte lopen om onderweg zoveel mogelijk van het echte Taipei op te snuiven.
Dat opsnuiven van de sfeer had deze
ochtend hoofdzakelijk met eten te doen. De geur van vers brood en gebakken eieren hing overal in de smalle straten. We keken onze ogen uit en zagen dat de Chinezen van Taiwan al heel gewend zijn aan brood. Overal zag je kleine winkeltjes waar voor je neus verse sandwiches belegd met van alles en nog wat worden bereid. Brede straten zoals je alleen in China kan zien met vijf rijbanen in beide richtingen. Regeringsgebouwen die omringt zijn met bewaking in strakke uniformen en burger. Niets wordt aan het toeval over gelaten en de grote broer aan het vaste land is niet voor honderd procent te vertrouwen.We gingen de hoek om en stonden voor een park met de eerbiedige naam: “Chang Kai Shek Memorial Hall”. Een uitspatting van overdaad voor de leider die Taiwan naar een hogere trede heeft geleid. Geen kitsch zoals je misschien van de Chinezen zou verwachten maar een eerbiedig en een beetje sober plein. Geen mausoleum waar een gebalsemd lichaam in vals licht ligt maar een bronzen beeld van de grote leider. Misschien is het erom te doen maar je voelt je heel klein als je onder de indruk van de enorme ruimte de witte trappen naar de hemel beklimt.
Onder het monument is er een enorm museum, gratis, waar een enorme hoeveelheid attributen die ooit met de leider in aanraking zijn geweest staan tentoongesteld. Misschien leuk voor de Taiwanezen maar een beetje teveel voor een boerenjongen uit Zaltbommel.
Het was nog geen half elf toen we het park verlieten en richten de wolkenkrabber gingen waarvan we tot aan nu alleen het topje gezien hadden. We passeerden ontelbare eethuizen en een markt die we wel wilden verkennen. We wilden sowieso van de hoofdstraat weg omdat het verkeer daar voorbij raasde en de grote winkels toch geen indruk op ons maakten.
En daar doemde hij op! Het is een magistraal gezicht! Mede omdat de toren helemaal alleen staat en er werkelijk geen enkel gebouw ook maar in de buurt van zijn hoogte komt. En dan het winkelcentrum dat er ook nog onder is gebouwd. Alle dure designer merken en modehuizen van de wereld zijn er vertegenwoordigd. Schoonheid in het kwadraat!
Nog stil van het moois dat ik gezien had kocht ik de kaartjes voor ons om naar het observatiedek te gaan. Vierhonderd New Taiwan Dollar is geen koopje maar achteraf is het wel de moeite waard. We werden bedolven onder de feiten van het gebouw door een meisje in de ultra snelle liften. Met ruim zestig kilometer per uur klommen we met vierentwintig personen de hoogte in. Eenmaal boven, op 382 meter boven de straat konden we zien hoe groot het vloeroppervlak in werkelijkheid was. Als aaneengeregen balzalen lag de open ruimte voor ons.
Maar wat het meest indrukwekkend was hield zich nog verborgen. Een enorm contragewicht van 730.000 Kg hangt in het hart van de toren, op ongeveer 375 meter hoogte, en rust op grote schokbrekers. In het donker als een enorme ster in het oneindige universum. Een ervaring om nooit meer te vergeten.
In stilte en duidelijk nagenietend gingen we de terugreis aan. Onderweg moest er wel gegeten worden en de keuze viel op een een broodje dat veel op een Bapao leek maar niet wordt gestoomd maar dicht tegen elkaar op een bakplaat wordt gegaard. Gelukkig verstonden de verkoopsters mij en de vulling bestond uit onderdelen van het varken. Nauwkeuriger kon het niet worden en op hoop van zegen zetten we onze tanden in het warme deeg. Het vet van de vulling liep over mijn kin en de vulling was een soort gehakt gemengd met verse groente.
In één woord: ‘Heerlijk’ dus!
Half vijf stond op de klok toen we het lege hostel binnen stapte. Het leek wel of we het hele hostel voor ons zelf hadden. En het werd ook niet echt drukker!
Na een korte tijd met de ogen dicht op het dunne matras werd het gelukkig weer tijd om de smaakpapillen te stimuleren. Tettje mocht deze keer het restaurant uitzoeken en de keuze viel op een restaurant dat maaltijden serveerde die ergens tussen het Japans en Koreaans lagen. De smaak was er niet minder om en de twee schoteltjes ingelegde groenten waren een welkome aanvulling op de kip met rijst.
De eerste dag in Taipei was een succes en als deze dag een indicatie is van wat ons de komende vier weken te wachten staat dan wordt het een fantastische reis naar dit onbekende land.
Taiwan beer is OK!
