Thailand: Een saaie rit

Bururam (Rinradee Place) 305), dinsdag 31 oktober 2023

Het is vreemd om na drie dagen weer op de motor te zitten. Toch zijn we alweer snel gewend aan het zadel en de wind in je gezicht want motorrijden leer je nooit af. Het is nog steeds een van de mooiste en fijnste dingen om te doen. Ik hoop dat ik nog lang goed genoeg zal blijven om nog vele kilometers te genieten van gemotoriseerde tweewielers.

Helaas is ons verblijf in Sisaket in mineur geëindigd.
Na een echte en niet verwachtte rustdag, met slechts een korte wandeling door de stad naar het “Sun Haeng Plaza” winkelcentrum om een nieuw telefoonhoesje te kopen en een donut te eten vergezeld met een lekker bakkie koffie. Hebben we de rest van de dag doorgebracht op de kamer. Ik kon heerlijk schrijven, muziek luisteren en lekker rustig lezen.
Die rustdag is natuurlijk onderbroken voor een bordje “Pas Krapow Moo Kai Thiau” als lunch bij ons vaste restaurantje een stukje verder in de straat.We hebben ook voorbereidingen getroffen voor de laatste vier etappes van deze, helaas met een week ingekorte, tocht op de motor.
Na de voorbereidingen voor ons vertrek en voor de rit naar Buriram leek de maandag te eindigen een heerlijk samenzijn en afscheid van onze goede vriend Jan op de avondmarkt bij het treinstation van Sisaket.
Het mocht helaas niet zo zijn! Rond vijf uur gingen de sluizen van de hemel open zoals dat alleen maar in de tropen kan. Niks geen klimaatverandering, gewoon nog een paar uitlopers van het moesson seizoen. En de restanten van een tropische storm. Het zag er ècht niet naar uit dat het vanavond nog droog zou worden.
We bestelden dus nog maar een keer een pizza en deze keer met een andere variant in de vorm van een 9” pizza met kip nuggets. Het smaakte niet minder dan anders maar ik had na deze tegenslag gewoon niet zoveel trek.
Een kort telefoongesprek met Jan en het was duidelijk dat de markt nog steeds gesloten was en dat het hoogstwaarschijnlijk ook zo zal blijven voor de rest van de avond. Tja, openlucht restaurants en markten hebben ook hun nadelen.
Jan nam nog wel de moeite om persoonlijk, op de motor gestoken in een regenjas, afscheid van ons te komen nemen. Het was een warm en emotioneel afscheid en we kunnen alleen maar hopen dat we volgend jaar weer een paar biertjes met elkaar kunnen drinken. Je weet maar nooit wanneer je op onze leeftijd bent aangekomen. Elke ademtocht kan je laatste zijn.

Op deze mooie ochtend zitten we om acht uur al op de motor en het weer is goed opgeklaard. De zon probeert door een dun wolkendek te breken. Beneden voor de deur van het hotel na het bepakken gaat het meteen al mis! De route die ik met “Plotaroute” heb uitgezet wordt door de Garmin geweigerd.
“Teveel punten onderweg!”, is de foutmelding.
‘Bummer’, ik neem mijn verlies en stel gewoon in dat we naar het “Rinradee Place” in Buriram willen. Een kleine honderd zeventig kilometer over drukke snelwegen. Het is niet anders. Ik wil weer rijden, ik wil de wind op mijn gelaat voelen.
Elk uur stoppen we een kwartier om onze konten weer in hun gebruikelijke vorm te krijgen en we drinken wat en soms eten we een snack. Onder het rijden dwalen mijn gedachten weer af naar mijn mand met problemen in Nederland. Ik kan er in een keer een einde aan maken en alle problemen zijn opgelost. Maar zo zit ik niet in elkaar. Ik ben creatief en denk altijd buiten de doos. Oplossingen, en vaak de meest eenvoudige oplossingen, schieten me vaak zo maar te binnen.
Na eindeloze kilometers beton en asfalt, roetende vrachtwagens en kilo’s stof van de eindeloze droge rijstvelden te hebben geslikt strijken we neer bij een klein houten wegrestaurant. We kunnen het menu natuurlijk niet lezen maar mijn Thais is goed genoeg om het eten te bestellen dat we allebei lekker vinden.
Lyka ziet een bordje voor een andere klant in het restaurant staan met een gerecht dat haar ook lekker lijkt. Het is een variatie op de bekende Pad Krapow alleen deze keer met de in de zon gedroogde en daarna gefrituurde speklappen, “Moo Gob”. En het is ook erg lekker. We zijn weer ruim drie euro lichter, inclusief water, en kiezen snel weer voor de open weg.
De rit is saaier dan saai! De snelwegen lopen in een kaarsrechte lijn van stad naar stad! Er is geen ontsnappen aan. We zijn al halverwege Surin en Buriram wanneer we aan de andere kant van de weg een opvallende tempel zien. Ik twijfel geen moment. Bij de volgende U-turn gaan we terug want anders heb ik straks het gevoel dat we vandaag helemaal niets hebben gedaan.
De “Phra Phutthachai Mongkhon Chaloem Phrakiat” is een mondvol voor een park op een grasvlakte met een enorm aantal gouden Boeddha beelden die in een vierkant, rond een grote zittende Boeddha op een verhoging, staan opgesteld. Ik heb er al duizenden gezien maar deze wekt toch weer interesse in me op.
Het zijn die zwarte plaatjes met een gouden tekst aan de voeten bij de Boeddha die me altijd frustreren. Die zijn vanzelfsprekend in het Thais. In het verleden heb ik wel eens een applicatie op de telefoon gehad die de tekst live in het plaatje vertaalde. Ik heb het nooit meer kunnen vinden, tot vandaag. Ik druk op een paar blokjes op het scherm en ineens is het Thais veranderd in Engels. Verbaasd schud ik met mijn hoofd. Ik probeer het bij een paar andere Thaise teksten en het werkt perfect! Dit ga ik zeker niet meer vergeten en ik zal hier met veel plezier gebruik van maken in de Filipijnen maar nog het meest in Japan.
De grote zittende Boeddha is deze keer in het wit uitgevoerd. Het is niet alles goud wat er in de Thaise tempels blinkt. Ook maagdelijk wit en het reine zilver zijn we al vaak tegengekomen.
Nog een laatste ronde langs de Boeddha beelden en we gaan weer op weg. De laatste kilometers glijden anoniem onder ons door want we verlangen allebei naar de koelte van de airconditioning in onze hotelkamer voor de komende nacht.
Het is nog geen half twee wanneer ik de receptie van het “Sita Princess Hotel” binnen stap. Wij slapen in de dependance “Rinradee Place” aan de overkant van de straat. De eerste indruk is voldoende.
‘Ik heb beter geslapen voor minder en slechter voor meer!’
Maar voor deze Thaise prijzen voor een hotelovernachting mag je eigenlijk nooit klagen. Een pizza laten bezorgen kost meer dan menig overnachting. Klagen betekend dat je verwend bent en vanaf nu voor een dubbeltje op de eerste rij wil zitten!
Ik ga nog snel op zoek naar koud bier en om vijf voor twee, vijf minuten voordat de alcohol verkoop ban ingaat, sta ik alweer buiten de Lotus met plastic tasje vol koud bier en frisdrank.
We zijn van plan om de avondmarkt, een kilometer of twee verderop, te bezoeken voor het avondeten maar op nog geen honderd meter van ons hotel passeren we een eethuis waar het opvallend druk is. We kijken elkaar aan en zonder een woord te zeggen zijn we het erover eens dat we vanavond hier eten. We hadden echt het idee om vanavond Thais te eten na al die Pizza maar in het menu staan ook een keur aan westerse heerlijkheden.
Lyka bekijkt het Engelstalige menu en ik bestudeer de Thaise menukaart. De dame van huis trekt haar wenkbrauw op en verbaasd ziet ze de Engelstalige tekst op het scherm van mijn iPhone terwijl ik de camera op het Thaise menu richt. € 2,25 voor een varkensfilet met rauwkost en een beetje patat, € 1,25 voor een rauwkostsalade met een gekookt ei. Voor € 1,75 nog een grote fles beer Leo ernaast en snel opgeteld hebben we lekker zitten eten voor ongeveer € 7,50! Thailand blijft verbazen!
In de hal van het “Rinradee Place” zie ik een reclame voor Zündapp motorfietsen uit 1973, brommers in Nederland door de vreemde wetgeving van die dagen. Het brengt herinneringen van mijn jeugd in mij boven. Beter dan die verwijfde scootertjes!
Ik eindig de dag met een laatste koude fles op het balkon en het begin aan een nieuw boek op mijn Kobo. “Ongrijpbaar” van Michael Connelly. Dat leest heel wat gemakkelijker dan het vorige boek van die Nederlandse schrijver!
Mijn dag zit er op, morgen een nieuw avontuur.

Thailand: Pavarana day

Sisaket (Boonsiri Boutique Hotel) 413), zondag 29 oktober 2023

Vanaf het moment dat ik mijn ogen open doe kijk ik op tegen deze rustige zondag. Vandaag moet een dag worden van niets doen! En dat is een enorm probleem voor een druk baasje zoals ik me altijd gedraag wanneer ik onderweg ben.
Ik begin maar het schrijven van verhalen, het plaatsen van een nieuw verhaal op mijn weblog en het verwerken van een honderdtal foto’s. Zodra Lyka wakker is ga ik beneden koffie en bij de 7-11 om de hoek ontbijt halen. De twee tosti’s en het broodje met een dubbele varkensburger met kaas smaakt ons uitstekend.
Ik ben ook nog steeds heel erg in mijn nopjes dat ik zelf gemalen koffie en koffiefilters uit Nederland heb meegebracht. Er gaat niets boven een zelf vers gezette beker koffie ’s morgens. Ik overweeg om de volgende keer hele koffiebonen mee te nemen.
Om half tien gaat het kriebelen en ik besluit om maar alleen een wandeling te gaan maken. Lyka heeft op deze zondag haar eigen dingen te doen en ik heb weinig zin om me de rest van de dag te gaan zitten vervelen. Een snelle blik op de kaart van Sisaket geeft me een doel voor mijn ochtendwandeling.
Via een enorme omweg ga ik richting “Wat Pa Si Samran”. Een van de duizenden anonieme tempels in Thailand maar daarom niet minder belangrijk voor de buren en omwonenden.
Op weg naar de tempel is het me al snel duidelijk dat er heel veel winkels en restaurants in Sisaket zijn gesloten maar ons vaste restaurantje is geopend voor de lunch. Alleen de gedachte aan de lunch brengt al een brede glimlach op mijn gezicht!
Terug naar de “Wat Pa Si Samran” tempel. Meerkoppige draken en slangen zijn bekend in de oosterse mythologie wereld maar een driekoppige olifant mag ik toch wel opmerkelijk noemen. Ik kan me niet herinneren het in het verleden te hebben gezien. Heeft de kunstenaar zijn eigen fantasie tot leven gebracht of komen die driekoppige olifanten ook voor in de mythologische wereld?
Binnen en buiten staan de bekende beeldengroepen met een Boeddha in het centrum omgeven door leerlingen en andere Boeddha’s. Het is hier heerlijk rustig en geeft je innerlijk ook rust. Ik ga voor een moment op een bankje zitten en laat alles op me inwerken. Ik wordt ruw uit mijn trance getrokken door de gedachten van oorlog en andere conflicten waaraan een religie of filosofie ten grondslag ligt. Welke religie is de religie van de oorlog?

Vergeet nooit: ‘Je hoeft geen kant te kiezen, beiden kanten zijn verliezers!’
Overal in Thailand zie van die kleurige huisjes staan. Ze komen in het klein en in het enorm groot voor net als echte huizen. Soms staan ze op een braak stuk land en soms in de voortuin van een huis of een fabriek. Het zijn geestenhuisjes waar de geesten zonder een woning kunnen verblijven en zo niet op het land of in de woning/fabriek gaan rondzwerven. Dat zou tegenspoed kunnen veroorzaken.
Maar hier staan ze op het tempelterrein naast een tempel. Het lijkt er op dat er kleine urnen in de geestenhuisjes staan met de as van de gecremeerde geliefden. Zeer ongewoon en heel vreemd, maar wel goed bedacht! Hier moet ik me in de toekomst maar eens in moeten gaan verdiepen.
Op weg naar de uitgang passeer ik de traditionele Thaise grafmonumenten. Misschien zijn die kleine huisjes niet eens zo’n slecht idee! Ze nemen in ieder geval veel minder plaats in.
Op de terugweg passeer ik een karretje waar grote zakken knakworsten op een bamboestokje aan de achterkant in de zon hangen. Vaak eten, en kleine beetjes eten. Dat is waar de Thai voor leven.
Op de weg terug naar ons hotel loop ik door het treinstation en koop een flesje sodawater om de grootste dorst mee weg te spoelen. Je zweet wat af tijdens het wandelen in deze tropische hitte. In de schaduw en in de wind die heerlijk verkoelend is geniet ik van een klein treinstation in een provinciestad.
Ik droom weg in het verleden. Hoe vaak heb ik hier met mijn rugzak op dit station niet gezeten, wachtend op het vertrek richting Bangkok? Hoeveel heerlijke maaltijden heb ik op de avondmarkt aan de andere kant van de sporen niet genuttigd? Hoeveel koude flessen bier zijn er samen met onze vriend Jan niet geleegd? Ik hoor in de verte de luchthoorn van een trein als waarschuwing dat hij er aan komt.
Ik ben plezierig verbaasd over het nieuwe, gebruikte, treinstel. Deze worden nog steeds voor symbolische bedragen overgenomen uit Japan en Zuid-Korea. Nog wel diesel/elektrisch maar die gaan in een niet te verre toekomst weer verdwijnen. Thailand werkt met Chinese kennis, Chinees geleend geld en Chinese investeringen aan de opwaardering van alle infrastructuur binnen de Thaise grenzen. Binnen enkele jaren zijn alle gelijkvloerse spoorwegovergangen verdwenen en is het spoorwegnet helemaal geëlektrificeerd. Althans, dat is het plan!
Het treinreizen wordt er niet romantischer op maar het is allemaal wel veel efficiënter. Dat zou voor een oude romantische reiziger niets moeten uitmaken. Maar het rijden door het Thaise landschap met een snelheid van 45 Km/u met alle ramen open zijn wel mooie herinneringen. Ik kan niet wachten om in de nabije toekomst een keer met een Chinese hogesnelheidstrein van Bangkok, via Vientiane in Laos, naar Kunming (Yunnan) in China te reizen. Of zouden problematische visa aanvragen ons gaan beperken?
Terug in het hotel schrapen we al ons wasgoed bij elkaar en vertrekken naar een van de nieuwe moderne wasserettes die overal in Thailand als paddenstoelen uit de grond schieten. Er staan overal nog van die batterijen oude conventionele wasmachines waar je 4 muntjes van 10 baht in moet gooien en daarna maar moet uitzoeken hoe de je was droog krijgt. De Thai laten ze vast nog wel jaren staan vanuit hun wereldwijze filosofie: ‘Je kan nooit weten!’ Voor nog geen vier euro is al ons wasgoed weer schoon en droog. Je moet alleen twee uur wachten in de wasserette.
Ik heb bij grote uitzondering mijn MacBook Air meegebracht want ik moet nog een handvol brieven schrijven. In het overgereguleerde Nederland zijn er voldoende ambtenaren die aan het werk moeten worden gehouden doormiddel van brieven die helemaal niet geschreven hadden moeten worden. En of ik dan ook nog even € 182,- wil overmaken voor een vooronderzoek waar de uitkomst al van vaststaat! Weer een reden die me een stukje dichter naar de uitgang van Nederland duwt. Hoe lang nog voordat ik de verenigde Nederlandse Emiraten voorgoed gedag zeg?
We sluiten het actieve gedeelte van deze zondag/rustdag/Boeddhadag af met een bordje Pad Krapow Moo als lunch bij ons geliefde kleine restaurant. Nog een Top-Ten ijsje van 35 cent op de terugweg en ik kan mijn plaatsje op het balkon opzoeken met mijn e-boek. Het boek “Mussert’s schaduw” kwam eerst maar niet op gang en na een redelijk interessant gedeelte is het nu teruggevallen in een totale chaos. Nog maar dertig pagina’s te gaan dus ik lees het uit. Maar ik weet zeker dat ik het in de toekomst nooit meer zal oppakken.
De avondmarkt is vanavond geen optie, pittig eten zonder koud bier lukt niet, dus laten we een pizza en een macaroni met kip bezorgen. Het smaakt prima, net als voorheen en wat er overblijft is mijn ontbijt morgenvroeg. Samen met twee bekers zwarte koffie.

Het is 1993 en het eerste seizoen van “de X-Files” wordt in de Verenigde Staten uitgezonden. Zelfs na dertig jaar is de serie nog steeds fantastisch en soms ook actueel, het is niet voor niets een cult-serie geworden! Ik kan me niet herinneren dat ik vanbinnen zo rustig was en mijn hoofd en gedachten zo opgeruimd dat ik een hele aflevering kon gaan zitten uitkijken. Sterker nog, ik plak er nog een aflevering van “Keeping Up Appearances” uit dezelfde negentiger jaren achteraan. Britse humor met de nooit vervelende “Onslow”!

WOKE maakt meer kapot dan me lief is!

Thailand: Wat Lan Khuad

Sisaket (Boonsiri Boutique Hotel) 413), zaterdag 28 oktober 2023

Vijf nachten staat gelijk aan vier dagen dus na de lange wandeling van gisteren wil ik het vandaag eigenlijk wat rustiger aan doen. Maar er zit ook nog een addertje onder het gras. Morgen is het namelijk een Boeddha dag, “Pavarana day”. Het is het einde van de Boeddhistische lente en gelijkertijd het officiële einde van de meteorologische regentijd. Dat wil niet zeggen dat het klimaat meewerkt maar met de goddelijke hulp van de heer Boeddha zal het wel goed komen.
Door die Boeddhistische feestdag mag er op zaterdagavond van middernacht tot zondagavond middernacht geen alcohol worden verkocht. Zelfs Heineken 0,0 blijft in de koelkast! Dat betekend dat wij morgen ook heel weinig kunnen gaan doen en dat deze zondag nu ook als een verplichte rustdag word gezien
Laat ik nu ook een nieuwe, en voor mij onbekende, online route maker heb gevonden in de vorm van “http://www.plotaroute.com". Ik heb twee routes uitgezet waarvan de eerste vandaag wil gaan testen.
We gaan met de motor op weg naar de zeer opmerkelijke tempel met de naam “Wat Lan Khuad”. De eerste kennismaking met de route die ik op mijn oude Garmin Oregon 400t heb gezet is verbazingwekkend goed. De afslagen worden op tijd aangegeven en ook de kaart zoomt automatisch in om de afslag visueel zo duidelijk als mogelijk te maken.
Het is ongeveer 60 kilometer enkele reis en na een kilometer of dertig houden we noodgedwongen onze eerste pauze in een van die karakteristieke huisjes langs de weg. We merken dat we ons hier echt in een uithoek van Thailand bevinden. Er zijn weinig winkeltjes waar we een koel drankje kunnen kopen.
Na zestig kilometer stop ik zeer tevreden op het tempelterrein. De route loopt perfect op mijn oude GPS en tot nu toe heb ik nog geen problemen kunnen ontdekken. In het eerste paviljoen zie ik een monnik die zijn was zit te doen. De man in het oranje is iconisch voor Thailand. In andere landen zijn de monniken te herkennen aan gewaden in een andere kleur. En in tegenstelling tot wat menigeen verklaard bestaan er ook vrouwelijke monniken. Vaak in een maagdelijk wit gewaad.
Ik heb in het verleden deze tempel al een keer bezocht dus ik weet waar ik naar sta te kijken. Het totaalbeeld is wat vreemd maar tegelijkertijd ook heel bekend.
We zijn hier bij de “Wat Lan Khuad” wat vrij vertaald “de Tempel van een miljoen flessen” betekend”. En dat is het ook. Alle tempelgebouwen en paviljoens zijn bedekt met glazen (bier)flessen in verschillende kleuren.
Zelfs de vloeren zijn belegd met bodems van glazen (bier)flessen! Het is vreemd om op de vooravond van een Boeddhistische feestdag zonder alcohol een tempel te bezichtigen die belegd is met tienduizenden (bier)flessen.

Het is nog geen twaalf uur wanneer we het tempelterrein verlaten op zoek naar een bordje rijst. Na een kwartiertje te hebben rondgereden in “Khun Han” kunnen we alleen maar concluderen dat in deze uithoek van Thailand iedereen thuis eet! Zelfs in de buurt van de overheidsgebouwen kunnen we geen gekookte korrel rijst vinden!

We rijden in een ruk de zestig kilometer terug om tot de ontdekking te komen dat ons vaste stekkie voor een bordje rijst in Sisaket ook is gesloten! Dat wordt dus 7-11 magnetron maaltijden voor de lunch! Ik haal ook nog even acht grote flessen Leo bier om er zeker van te zijn dat ik morgenavond op de hotelkamer van een biertje kan genieten.
Gelukkig is de fantastische avondmarkt bij het treinstation van Sisaket gewoon open. Op de heenweg naar een tafeltje onder een licht bewolkte hemel kopen we onderweg twaalf stokjes saté en een gegrilde vis in een korst van grof zout. Twee bordjes gebakken rijst en een koude fles Leo bier maken onze maaltijd compleet.
Het smaakt ons goed zoals altijd. Het is alleen jammer dat Jan er vanavond niet bij is wegens de sportavond. We zien Jan maandagavond weer voor een gezamenlijke maaltijd.
Op de terugweg maakt Lyka foto’s van het Thaise “Street Food” zoals dat door heel Thailand op deze avondmarkten wordt aangeboden. Dit is de afdeling “Insecten en Larven”, niet voor iedereen weggelegd maar wel altijd druk.
Meer bekende snacks die allemaal worden gefrituurd en daarna worden overgoten met een zoete chilisaus. Er is ook een andere, gevaarlijk pittige, saus die wij westerlingen maar beter links kunnen laten liggen.
Er zijn ook traditionele Thaise gerechten die worden gegeten met gekookte rijst en aangevuld met een gegrilde vis of een stuk kip. Alles wat je hier ziet uitgestald zijn heerlijkheden. Je begrijpt ook meteen waarom het hier elke avond druk is en haast niemand hier in Thailand ’s avonds achter het fornuis staat.
Thaise sushi, mierzoete desserts en gestoofde nek van een eend. Het assortiment is breed en smakelijk. Vergeet nooit wanneer je in Thailand met dit soort markten en haar eten wordt geconfronteerd:

Zij worden er niet ziek van dus ik wordt er ook niet ziek van!

Je moet alleen alle moed verzamelen om het onbekend te proberen.
De fotografen aan het werk! Het was weer een leuke dag vandaag!