Om zeven uur precies open ik mijn ogen, in de bungalow is het nog donker dus ben ik een beetje gedesoriënteerd. Lang duurt dat niet, ik weet meteen waar ik ben en ik weet ook hoe laat het is. Het gebrek aan grote ramen houdt het licht, en zomers ook de hitte, buiten de bungalow. Ik slik mijn medicijnen, trek mijn onderbroek aan en zwaai de deur open. Peter ligt al in een hangmat, op heb binnenterrein van het kleine resort, heen en weer te slingeren.
‘Goedemorgen!’, klinkt het heen en weer in een onwennig Nederlands, we zijn tenslotte in de Isaan waar zelfs het Engels nog zeldzaam is.
Gisterenavond, tijdens de gezellige ontmoeten, hebben we een plan gesmeed om een stuk met de brommers te gaan rijden. Peter heeft nog het een en ander te doen in Nong Ki, dus die kleine provinciestad is meteen het doel van onze rit op deze zondag. Het lijkt een eeuwigheid geleden, sterker nog, het is een eeuwigheid geleden dat ik op twee wielen gemotoriseerd heb gereden. En dan ook nog aan de linkerkant van de weg! De automatische brommer is dan ook nog eens een extra handicap. Mijn rechtervoet zoekt naar het rempedaal dat er niet meer is.
Gelukkig stoppen we al na een paar kilometer om een ontbijt te nuttigen. Helaas serveert het resort geen ontbijt. Om de eenvoudige redenen dat er geen keuken is en 80% van de gasten is Thai. Voor een verdwaalde westerling is het niet de moeite om alles voor een westers ontbijt op voorraad te hebben. Gelukkig is er altijd nog de verlossende 7-11 bij een benzinestation. Het beproefde ontbijt van twee tosti's en een beker zwarte koffie voor nog geen twee euro.
Nadat alles is verdwenen gaan we weer op pad. Bij elke kilometer die onder mijn wielen doorglijd krijg ik het meer naar mijn zin. Vooral de eindeloze rij kleine marktkramen trekken mijn aandacht. Ik vindt het een schitterend gezicht, de witte, rode en zwarte rijst afgewisseld door andere exotische etenswaren. Dat met die rolletjes gedroogde koehuid is me niet helemaal duidelijk en een vraag levert een onbegrijpelijk antwoord op. Ik zie het niet zo zitten, ik zal later een kijken of ik een antwoord kan krijgen op mijn vraag wat ze daar mee doen.
Op de terugweg overtuig ik Peter om via een omweg te rijden en niet langs de snelweg die naar Buriram leid. Peter kan zich meteen vinden in mijn idee en ik kan me weer eens uitleven op de handheld GPS. Schitterende landschappen gevuld met rijstvelden en enorme velden met suikerriet. Dit is het èchte Thailand!
Ik heb zin om een middag te rusten dus besluiten we om naar de “Tesco Lotus” te gaan om wat inkopen voor het ontbijt van morgen te doen en wat te eten. Zoals in elk winkelcentrum in Thailand is hier een foodcourt met goede en goedkope gerechten. De rijst/omelet met groene Thaise kerrie zijn hemels! En ook nog eens voor herhaling vatbaar, het kaartje met daarop mijn tegoed verdwijnt dus in mijn portemonnee en zal daar morgen of overmorgen weer uitkomen.
Op de veranda voor mijn bungalow geniet ik de hele middag van de rust, de Nederlandse radio en het schrijven van mijn verhalen. Ik ben best trots op mezelf dat ik na achttien dagen nog maar drie dagen achter lig. De uren kabbelen voorbij en het geplande avondeten schiet erbij in. Tijdens het wachten op het radioverslag van FC Utrecht - Ajax verschijnt er een Nederlandse vriend van Peter Het is gezellig kletsen en de Leo bieren zijn koud. Gelukkig gaat Peter samen met zijn vrouw uit eten en op de terugweg brengen ze voor mij wat Thaise gerechten mee. Voor honderd baht zit ik helemaal vol! Helaas had ik zoveel trek dat de foto is vergeten. De volgende keer beter.
