San Antonio (Pilar) Mamsi House, maandag 8 januari 2018Morgen vertrek ik naar Thailand, en wat laat ik achter? Een hopeloze naakte rij bonenstaken. Mijn project om hier groente te verbouwen is na twee maanden een totale mislukking! Vanzelfsprekend heb ik me afgevraagd waarom is dit project mislukt?
Aan het uit Nederland overgevlogen zaad heeft het in ieder geval niet gelegen, alles wat ik in de vruchtbare, door een vulkaan uitgestoten, bodem heb gestopt is ook opgekomen. Maar de hele lijst van tegenstanders om zelf wat groente te verbouwen is erg lang.
Mijn grootste tegenstander is het klimaat! Misschien omdat het hier nu het verkeerde seizoen is maar eerlijk gezegd denk ik van niet. Zodra de slanke jonge spruiten van de bonen boven de grond verschijnen moeten ze tegen de weersomstandigheden vechten. In het begin heb ik ze een beetje geholpen door de fijne ranken van de klimbonen langs de bamboe bonenstaken te leiden. Helaas, zodra ze zelfstandig een beetje grip hebben gevonden en de eerste slag om de staak hebben gelegd komen er enorme regendruppels uit de hemel die ze gelijk weer tegen de aarde slaan. En dat is niet het enige! Ook de sterk variërende wind blaast de jonge ranken plat, en zodra die twee zich tijdens de zware buien verenigen is de optelsom in het kwadraat negatief. De bonen zijn niets geworden en zullen ook tijdens mijn afwezigheid waarschijnlijk niets worden.
Tot twee keer toe heb ik een zaadje van een soort pompoen in de grond gestopt waarna het na een kleine week boven de grond kwam. Alles zag er goed uit! Een sterke kiem die recht tegen de aantrekkingskracht van de aarde in naar de hemel groeide. Ook hier sloegen de regen en de wind de jonge plant tegen de grond met een geweld zodat het jonge plantje niet meer omhoog zou komen. Knock-out in de eerste ronde. Ook het vijftal schurftige straathonden die op zoek zijn naar eten hebben de pompoen aangevallen en vertrapt.
Het is haast onmogelijk om ze weg te houden! Ze worden gedreven door de honger en dat is een heel sterke kracht! Toch heb ik nog enige hoop dat het met de pompoen nog goed kan komen. Het is tenslotte een plant die over de grond kruipt en haar vruchten ook op de grond legt. Het seizoen zal hier waarschijnlijk veel belangrijker zijn omdat bij veel regen de pompoenen op de vochtige grond zullen verrotten.
Over de papaja kan ik kort zijn. Deze zaden gingen als een raket. Dat kan ook niet anders want die zijn bijzonder geschikt voor dit klimaat. Waar ze niet tegen bestand zijn zijn de tientallen hoeven van de dronken karaoke zangers en zangeressen. De op hol geslagen kudde familie die hier met kerst tot oud en nieuw op bezoek is geweest en de opstandige Johnjohn die mij het leven zo zuur als mogelijk probeert te maken. Zijn hormonen werken hem tegen nu de pubertijd aantreed. Ik vind het jammer dat hij zijn plaats in de pikorde met vernieling wil afdwingen, mij heeft hij er in ieder geval niet mee. Wij gaan over enkele maanden gewoon weer in Nederland naar de supermarkt terwijl ze hier zonder vers fruit zitten.
Het enige plantje wat het redelijk doet is de courgette. Het plantje heeft de regen en de wind goed doorstaan hoewel ik de steel wel heb moeten spalken met een bamboe stokje. Over de courgette heb ik nog steeds positieve verwachtingen. Na de eerste twee ronde blaadjes zijn er steeds meer verschenen. De eerste vier bloemknoppen heb ik verwijderd, zoals ik op het internet heb gelezen, en nu zijn er al flinke bloemknoppen te zien. Ik vraag me alleen af hoe zo’n dun steeltje zo’n grote courgette zal gaan dragen. Of de steel moet aan een inhaalslag beginnen en zich elke week minimaal in omvang verdubbelen. Ik heb Lyka gevraagd om me over deze plant in ieder geval op de hoogte te houden.
De laatste zijn de Spaanse pepers. Die zijn gezaaid in een dubbele opstelling! Enkele zaden buiten in de koude grond, voor zover je over koude grond kan spreken met temperaturen van boven de vijf en twintig graden, en enkele zaden binnen in een leeg boterhamworst blik. Buiten is er maar een zaadje opgekomen dat verrassend goed houd. Het blijft erg klein vergeleken bij de zaadjes die binnen zijn ontkiemd maar ook het buitenzaadje heeft al vier blaadjes. De binnenzaden zijn nu een keer verplant en ik hoop dat ze in leven blijven totdat ik over zes weken weer terug ben. Dan gaan ze waarschijnlijk de grond in waarna ik hoop dat ze lang grote gezonde pepers zullen baren.
Mijn familie, lieve mensen, arme mensen die nooit iets hebben gehad en ook nooit iets zullen krijgen. Deze keer ga ik niet over vluchtelingen beginnen! Deze mensen zitten zo vast in hun patroon van overleven dat ze de hele wereld voor lief nemen. Hoe arm ze hier ook zijn een tv-antenne steekt haast boven elke huis en bamboe hut uit. De tv is ook hier het moderne brood en spelen, met seks als tweede vertier met als gevolg dat gezinnen met vijf of zes kinderen geen uitzondering zijn. Gelukkig breekt de anticonceptie hier in de provincie nu door. De vader in Rome zal er niet blij mee zijn maar deze mensen krijgen nu toch langzaam door dat meer varkens de spoeling steeds dunner maakt. Ook wordt het idee dat je kinderen je pensioen zijn langzaam weggedrukt. De kinderen met werk overzee of in de steden sturen steeds minder geld naar hun ouders. Egoïsme viert hoogtij in de door consumeren aangedreven groeiende economie. Een iPhone is voor velen belangrijker dan een bord rijst voor papa en mama.
Na enkele maanden hier in de provincie te hebben doorgebracht verbaast het me nog steeds de hoeveelheden rijst die ze per maaltijd naar binnen werken. Rijst aangevuld met minuscule stukjes kip of varkensvlees aangevuld met Papa Ketchup is hier in de provincie de hoofdmaaltijd. Zodra ik groente op tafel zet kijken ze me aan alsof ik een schaal afval op de tafel heb gezet. Ik kan me niet aan de gedachte onttrekken dat ze ook een beetje groente op hun bord scheppen om mij een plezier te doen.
Dus ze zijn onverschillig en ongeïnteresseerd in het groeien van hun eigen gezonde voedsel. Het doet me een beetje pijn maar tegelijkertijd heb ik ook begrip. Wanneer je geld elke maand met de post komt en niemand stelt je vragen dan raak je afgestompt èn onverschillig èn ongeïnteresseerd! Dat is in Nederland toch niet anders? Niets stompt zo hard af als elke dag je voer op tafel te vinden. Zelfs de vette huiskat vervangt het jagen op een prooi door slapen!
Ik vind het jammer, hèèl jammer, maar na 18 jaar door de arme landen van Azië te hebben gereisd kan ik er begrip voor opbrengen en leg ik me erbij neer. Alles, en dan ook alles, is hier gedoemd om te mislukken. De enige consequentie is eigenlijk dat ik me hier over enkele weken nog een paar dagen laat zien en dan sluit is het hoofdstuk Filippijnen. Ik zal me niet onttrekken aan mijn plicht om de moeder van mijn vrouw financieel te steunen maar de kans dat ik me hier in de provincie ooit nog laat zien is heel klein. Over enkele weken tik ik de acht en vijftig jaar aan en het besef dringt langzaam tot me door dat de tijd begint te dringen. Hoelang heb ik nog om gezond over de wereld te trekken? Hoeveel landen, of beter gezegd steden, kan ik nog bezoeken? Wanneer houd het allemaal op? Vragen, vragen en nog meer vragen! We gaan het zien en ik ga niet opgeven, ik besef alleen steeds meer dat de finish van mijn mooie leven in zicht komt.
