Ik kan niet zeggen dat ik vandaag ben opgestaan met een gevoel van opwinding. Eigenlijk valt het verplaatsen me best tegen en de innerlijke strijd om te blijven òf te vertrekken is nog in volle gang. Misschien heeft mijn leeftijd er mee te maken maar het liefst ben ik tegenwoordig stationair. Steeds weer inpakken en verkassen wordt me voor mijn gevoel een beetje teveel.
Ik hou ook op deze reisdag mijn vaste patroon in ere dus na de korte wandeling naar de supermarkt doe ik me tegoed aan de ondertussen bekende broodjes. Het enige verschil is nu dat ik de koelkast helemaal leeg eet. De laatste kaas, ham en salami worden rijkelijk op de broodjes gelegd omdat het anders toch maar de vuilnisbak in gaat.
Het inpakken gaat sneller dan verwacht ondanks dat ik twijfel over mijn schoenen. Gaan die nu mee voor die drie weken naar “de Isaan”, zoals het noordoosten van Thailand vaak wordt genoemd, of neem ik de oude flip flops mee? Uiteindelijk kies ik voor het laatste. De schoenen zijn mooi maar mijn Teva sandalen lopen net zo goed en misschien wel iets beter. Regen en schoenen gaan niet al te best samen! Alles wat ik niet nodig denk te hebben gaat in mijn kleine reiskoffertje. Deze blijft achter in de Boxing Roo totdat we in mijn laatste week Thailand in Pattaya weer herenigd worden.
De motortaxi naar het grote Pattaya - Bangkok busstation herinnerd me er opnieuw aan dat alles in Thailand flink duurder is geworden. Waar je enkele jaren geleden nog voor 40 baht naar het busstation werd gebracht moet ik nu 80 baht afrekenen. De busreis van Pattaya naar de Mo Chit busterminal in Bangkok kost nu 117 baht per persoon. Al in een heel ver verleden ontdekte ik dat het de kosten van een extra kaartje waard is om ook de stoel naast je te boeken. Alsof ze het er om doen, er staan 10 smalle meisjes op de bus te wachten en jij eindigt altijd met een dikke buitenlander naast je! Het kan ook gebeuren dat wanneer je aan het gangpad komt te zitten dat de passagier aan de raamzijde de gordijnen sluit. Je zit dan twee en een half uur in het donker te staren. Nee, doe mij maar twee kaartjes voor die zes euro. Dat is goed besteed reisgeld.
De jonge Chinees voor me is de twee en een half uur durende busreis goed lastig. Het zonlicht dat door het open gordijn naar binnen valt stoort op zijn mobiele telefoon. Daardoor kan hij het vechtspelletje niet goed spelen en steeds probeert hij het gordijn verder dicht te schuiven. Ik schuif het dan weer gewoon open want ik geniet tijdens de tocht van het getoonde uitzicht. Het is eeuwen geleden dat ik deze busreis heb gemaakt. Onder normale omstandigheden gaan we nooit meer van Pattaya naar “Mo Chit" maar naar “Ekkamai”, een van de andere busterminals in Bangkok.
Onderweg realiseer ik me hoe Bangkok in de loop der jaren is veranderd. Er is zoveel hoogbouw bijgekomen dat de stad steeds mooier en wereldlijker lijkt. Het gaat heel erg goed in Thailand en dat is in Bangkok goed te zien. Bij de Mo Chit busterminal zijn ze ook aan het bouwen. Enorme betonnen skeletten verrijzen uit de zanderige bodem van Bangkok. Ik weet het niet zeker maar het lijkt er op dat hier een enorm gemengd transportcomplex verrijst. Bussen en treinen die klaar moeten zijn voor de rest van de 21ste eeuw. Dat is ook wel nodig want de oude Mo Chit busterminal loopt op zijn laatste benen. Er wordt geen onderhoud meer gepleegd dus ze laten de patiënt langzaam afsterven.
Bus nr. 3 gaat nog steeds naar Banglampoo, dat staat in mijn geheugen gegrift! Toch even navragen voor de zekerheid en zo’n tien minuten later zit ik in de oude bus op het vertrek te wachten. Deze bus rijd al langer in Bangkok rond dan ik Bangkok bezoek! De regen valt op het dak, plaatselijke buien dus ik hoop dat ik daar later geen last meer van heb. Ik heb een hekel aan een natte rugzak. Onderweg herken ik enkele knooppunten maar ook hier is de vernieuwing in volle gang. Appartement gebouwen schieten als paddestoelen uit de grond. En dan herken ik Banglampoo! De aankomst is nog precies zoals ik me herinner.
Zonder ook maar een keer op mijn GPS te lijken loop ik in een rechte lijn naar de smalle doodlopende zijstraat waar het hotel is gevestigd. “Paragon One Residence” blijkt een schot in de roos! Een juweeltje in het backpackers paradijs dat “Khao San Road” heet. Kamer 316 is aan de voorkant met een klein balkon, nu mis ik Lyka nog veel meer dan in Pattaya. Het is niet anders, nog maar vier weken en we zijn weer herenigd.
Lang blijf ik niet op de schitterende kamer. Ik wil er uit voordat de duisternis valt. Ik ben tenslotte vijf en half uur onderweg geweest om hier te komen. Op het mij welbekende terrein van de tempel schiet ik de zoveelste foto van de boom omringt met beeldjes. Ik ben nog net zo onder de indruk van het tafereel als negentien jaar geleden toen ik hier voor het eerst passeerde!
Het blijkt dat het nu verboden is om te drinken en te roken in het mooie kleine park aan de rivier. Overhal hangen grote waarschuwingsborden en de boete van 2.000 baht (€ 55,-) is ook niet mals. Niet getreurd, een eindje verderop vindt ik een zitplaats aan de rivier op een betonnen plantenbak. Met een koude beer Leo in de hand droom ik weg in het verleden. Hoe vaak heb ik hier niet gezeten? De vele vrienden en kennissen die in mijn gedachten zijn teveel om ze allemaal te noemen. Bangkok. Krungthep voor de meer bereisden! De zon gaat langzaam onder en kleurt de hemel oranje. Ik drink nog een blik bier en geniet van de voorbij razende veerboten en de langzaam voorbij drijvende waterhyacinten.
Zodra het donker is zoek ik mijn vrienden op de avondmarkt van Khao San Road op. Ook hier is heel veel veranderd. Nieuwe hotels en nieuwe trends. Oude vrienden zijn verhuisd en niet meer te vinden, anderen proberen nog steeds op dezelfde plaats een boterham te verdienen. Ik wordt hartelijk ontvangen en we nuttigen nog enkele biertjes. Helaas schiet het avondeten erbij in. Daar moet ik morgen dus goed op letten.
Voor het slapen eet ik nog wat voedsel van de 7-11, ik kan tenslotte niet met een lege maag gaan slapen. Het was een mooie dag met een enorme beloning aan het einde. Ik kan alleen maar constateren dat het een uitstekend idee is geweest om de komende drie weken oude vrienden te gaan opzoeken. En dan heb ik morgen natuurlijk een hele drukke dag voor de boeg! Welterusten.
