San Antonio (Pilar) Mamsi House, dinsdag 2 januari 2018
Ook vandaag ontwaak ik weer met het bekende getik van regendruppels op het stalen dak. Ik wordt er een beetje moedeloos van. Vanaf mijn bed, vanonder de gele klamboe, kijk ik naar de grijze lucht. Vandaag is het dag nummer acht met regen. Na een tyfoon is dit alweer de derde tropische depressie die over zuid-Luzon trekt en die gepaard gaat met veel regen, wind en voor de tropen een onaangename temperatuur. Het hele gezin loopt gehuld in fleece dekens door het huis terwijl ik in mijn onderbroek op de rand van ons bed dit verhaal zit te schrijven
‘Malipot!’(“Koud” in het plaatselijke dialect), schreeuwt mamsi om de paar minuten!
Het helpt niet maar het versterkt wel de berusting dat de zon zal terugkeren, alleen niemand weet wanneer.
Onder deze slechte weersomstandigheden is er helemaal niets te doen in huis of in het dorp. Ook mijn gebruikelijke middagwandelingen zijn door de regen abrupt aan een einde gekomen. Regen is hier in de Filippijnen èchte regen. Geen motregen of een zachtjes neerdalende fluisterregen, nee, hier komt het hemelwater neer in bijbelse proporties. Als je niet beter wist dan zou je geloven dat de zondvloed is begonnen! Je kan jezelf er niet eens tegen kleden! Ik kan het nergens op het internet vinden maar ik zou denken dat hier in december meer regen is gevallen dan in Nederland in een heel jaar. Droogte kennen ze hier dan ook niet in Bicol.
Gelukkig houden wij droge voeten maar dat is voor veel huisjes in het dorp niet vanzelfsprekend. De bewoners wachten geduldig op de bamboe bedden tot de regen stopt en het hoge water weer is vertrokken. Slapen, de hele dag slapen, daar hebben ze hier geen problemen mee.
Na zeven dagen als sardientjes in een blikje beginnen ook bij de bewoners de kleine pijntjes heel erg zeer te doen en bij het minste geringste slaat, altijd verbaal, de vlam in de pan. Van boodschappen halen komt nu ook niets meer terecht. Niemand heeft zin om in de stromende regen twee keer twintig minuten achter op een brommer te zitten! De planken beginnen al aardig leeg te raken en nu gaan ze ook beginnen aan het voedsel dat ik voor mezelf heb gereserveerd.
Mijn opmerking dat ze eigenlijk de familie “Mier” hadden moeten heten heeft zijn humor allang verloren. Ze lijken echt op een kolonie mieren! Ze zoeken het hele huis af naar voedsel en zodra ze wat gevonden hebben is het een half uur later verdwenen. Ik heb niet lang kunnen genieten van de geachte dat er twee varkenshazen in de vriezer op me liggen te wachten. De slagers in de kleine supermarkt in Pilar houden die voor me apart wanneer er een zending arriveert. Dat gebeurt niet zo vaak dus hou ik de varkenshazen nauwlettend in de gaten. Ik heb ze zelfs namen gegeven! De ene heet Saté en de andere heet Gyros.
Als klap op de vuurpijl hebben we ook nog om de haverklap een black-out! De elektriciteit is hier net zo onbetrouwbaar als een nachtje ijs. Wat me nog het meeste verbaast is dat de medebewoners gelijk weten wanneer de elektriciteit weer terugkeert. En het is nog verbazingwekkender dat ze met z’n drieën kibbelen over iets wat net zo voorspelbaar is als de balletjes van de Lotto! Zo ver ik me kan herinneren hebben ze het nog nooit bij het rechte eind gehad.
Na twee koffie zit mijn ontbijt er op. Er is geen brood meer in huis en de rijst in de pan is van lunchtijd oudejaarsdag. Er zit nog net geen witte wol op maar de geur is zeker niet meer aantrekkelijk. Zelfs de hongerige katten willen het niet eten. In de koelkast tref ik het onaangeroerde zorgvuldig bereide varkensvlees aan. Ook van oudejaarsdag! Dat laat ik dus ook aan me voorbijgaan. Ze hebben hier een spijsvertering als een geit, zonder ook maar enige twijfel werken ze alles naar binnen.
Nog een week slecht weer en dan ga ik op pad naar Thailand. Ik kijk er echt naar uit! Fatsoenlijk eten, fatsoenlijk weer, een fatsoenlijk hotel en leuke ontmoetingen met oude vrienden en bekenden. Er is geen weegschaal in huis maar ik denk dat ik zeker tien kilo ben afgevallen de afgelopen drie maanden. Wanneer je gewicht kwijt wil zijn de Filipijnse eilanden een prima bestemming.
Voor mij persoonlijk? Dit is nu ècht de laatste keer dat ik hier op bezoek ben! Misschien dat ik nog een keer een weekje of twee op bezoek ga bij mamsi maar dat ligt dan wel heel ver in de toekomst. Ook “Angeles City” zal voor de laatste keer worden aangedaan. Ik heb daar verder helemaal niets meer verloren. Lekker eten en zwemmen kan ik ook in Thailand, daar hoef ik niet voor naar de Filippijnen te vliegen.
Mijn eerste stukje voor 2018 klinkt misschien een beetje depressief, maar dat word ik zo langzamerhand ook van het slechte weer. De zonnige foto’s en leuke verhalen van “Cees de Snor” vanuit Hua Hin (Thailand) maken mijn verlangen om te vertrekken alleen maar sterker.
