Het is op deze ochtend stil in huis. Ik noem het geen tweede kerstdag want dat is een Nederlands gebruik. Hier is de kerstmis voorbij en is iedereen weer aan het werk. Daders en slachtoffers kijken elkaar schuw aan. De schade is aangericht en onomkeerbaar. Kinderen, net als de kitten, vergeten sneller dan volwassenen. Na een kort en goed gesprek met Hazel heb ik veel puin geruimd. Wat me nog het meeste pijn doet is dat mamsi en Lyka acteren alsof zo’n opstootje en zo’n einde van wat een gezellige dag voor de kinderen had moeten zijn de normaalste zaak van de wereld is.
Buiten tref ik een tafereel aan dat na een tyfoon normaal zou zijn geweest. Voor hun is dat waarschijnlijk ook normaal. Leven met een totale en regelmatige totale destructie door natuurgeweld of menselijk geweld moet rust geven. De schade aan de omheining en de poort is al snel een euro of vijf en twintig, weggegooid geld maar noodzakelijk! In deze armoede is alles noodzakelijk!
De kinderen komen schoorvoetend bij elkaar voor het ontbijt, ze kijken als de schichtige kitten naar elkaar. De angst ik nog steeds kwaad ben is van hun gezichten af te lezen. De glimlach van Hazel stemt me rustig, ik ben niet kwaad, ik ben teleurgesteld in mijn familie! Ze zetten mij als de leider van de stam in een hoek. Ze geven mij de schuld. Ik kan daar mee leven, ik heb voor hetere vuren gestaan. Na alles wat ik voor ze heb gedaan hebben ze met z’n tweeën de kerst voor de kleinkinderen verpest. Voor mij, ik kan wel een stootje hebben, ik heb met veel gekken kennis gehad. maar dit was een uitspatting van de buitengewone categorie!
Er hang een nevel van ontkenning in de frisse ochtendlucht. Moet ik koppig zijn? Of moet ik de hand rijken? Haat, of negatieve gedachten zitten niet in mijn pakket, dus ik zoek voorzichtig toenadering tot mijn familie. Ik zal moeten proberen te redden wat er te redden valt.
Er breekt een waterig zonnetje door de wolken en daarmee klaart ook de onrust op. Laten we het maar rusten? Morgen komt er meer familie en dan moeten de problemen geschiedenis zijn. Het wordt de drukste week in het huis! Uiteindelijk zijn we hier een dag later met elf personen, zes volwassenen en vijf kinderen. Het zal druk en gezellig zijn, ze hebben al goede voornemens voordat het nieuwjaar is.
De complete groep, zonder de fotograaf dan!
