dinsdag 16 januari 2018

Thailand: Immigratie

2018-01-15_203548headblogw Pattaya (Boxing Roo Hotel) 8), dinsdag 16 januari 2018

De geplande pizza voor ontbijt wordt geannuleerd. Gisterenavond leek het een goed idee maar wanneer ik op deze ochtend om een paar minuten over acht de doos open gaat hij snel weer dicht. De Nederlandse radio aan en een kopje oploskoffie maken. Het plan voor vandaag is om een grote stap richting de verlenging van mijn Thaise rijbewijzen te zetten.
Op het internet kan niet echt veel vinden waar ik wijzer van wordt dus vandaag stort ik me maar in de wereld van de onverwachte Thaise verrassingen. Op weg naar de supermarkt bedenk ik of het wel een goed idee is om vroeg in de middag naar de immigratie te gaan. Volgens mijn informatie is het dan een stuk rustiger, we gaan het zien.
Twee broodjes, een pakje kaas, een pakje ham en een pakje salami in een plastic tasje. Terwijl ik terug naar de Boxing Roo loop vraag ik me af hoe ik aan een gezondheidsverklaring kan komen. Ik heb namelijk geen vervoer en dat maakt het toch wel wat moeilijker. Zodra ik een ziekenhuis passeer bedenk ik me dat ik het straks maar eens daar moet gaan proberen. Volgens de ingewijden zou het nooit meer dan 200 baht moeten kosten dus dan nemen we dat maar als een leidraad.
De broodjes smaken me heerlijk en af en toe kijk ik naar de doos met daar in de onaangeroerde pizza. Die gaat straks waarschijnlijk de vuilnisbak in. Een les geleerd en de schade geaccepteerd. Zo rond een uur heb ik alles bij elkaar en beslis om maar een motortaxi naar de immigratiedienst te nemen. De vriend die me beloofd had om me te helpen heeft het af laten weten dus ben ik op mezelf aangewezen. Ik begrijp ook niet waarom ik zo naïef ben geweest om de hulp van een ander te zoeken. Op jezelf vertrouwen is èn blijft de beste weg!
Aangekomen bij de immigratie vraagt de motortaxichauffeur of ze op me moet wachten. Voor een moment denk ik na en kom tot de conclusie dat dat misschien niet eens zo’n slecht idee is. Ik ga ermee akkoord maar we moeten het eerst over de prijs eens worden. Enkele reis is 100 baht, retour is 200 baht en voor het wachten vraagt ze slechts 20 baht. Het totaal komt tot 220 baht en daar schudden we samen de hand op.
Het is veel drukker dan ik had verwacht bij de immigratie in Jomtien. Er staan honderden brommertjes geparkeerd en de parkeerplaats staat ook vol met auto’s. Binnen, er is gelukkig airconditioning, is het een mierennest van mensen. Ze krioelen door elkaar op zoek naar de juiste balie en/of de juiste informatie. Gelukkig ben ik zo slim om direct een nummertje te vragen, de rest komt dan wel vanzelf.
988, op het scherm staat 978 dus er zijn nog tien wachtenden voor me. Ik zoek meteen een stoel tegenover de balie op en hou de teller goed in de gaten. Twee Engelsen naast me spreken me aan en ik zie op de documenten van een van de mannen: “Bua Khao Clinic”. Daar laat ik geen gras over groeien en ik informeer gelijk over de gezondheidsverklaring. Er wordt me prima uitgelegd waar ik moet zijn en wat het gaat kosten. Dat probleem lijkt dan ook alweer in een vroeg stadium opgelost.
987, een grote Rus met een zware stem is aan de beurt. Deze mensen spreken geen woord geen woord over de grens, laat staan engels, en ze verwachtten dat iedereen Russisch spreekt. Ik zie de bui al hangen wanneer het vriendelijke meisje hem naar het kopieerapparaat wijst. Hij heeft zijn documenten niet laten kopiëren en dan moet je even terug. Straks wordt hij er weer gewoon tussen geschoven.
De rus is er niet blij mee en begint stennis te maken. Met elk woord dat hij zegt verhefd hij zijn stem een beetje meer. Waarschijnlijk omdat hij denkt dat hij straks weer achteraan moet aansluiten. Als er een ding is dat je in Thailand niet moet doen dan is het stennis maken, èn zeker niet je stem verheffen, in het kantoor van officiële instellingen. De uitdrukking op het gezicht van het, eerst zo heel vriendelijke, meisje veranderd en ik wordt bang dat de rus er vandaag niet meer uit gaat komen. Ze stuurt hem als een schooljuffrouw met een strenge blik, en zonder een woord te zeggen, opnieuw naar het kopieerapparaat. Hij heeft het nu in ieder geval begrepen en zonder een woord te zeggen of ook maar een beetje tegen te stribbelen loopt hij verslagen weg.
988, ze kijkt op over de rand van haar bril en ziet mij vriendelijk lachen. Ik ben voor een moment bang dat haar woede jegens de rus nog niet helemaal bekoeld is. Nadat ik haar vriendelijk met een zachte stem in het Thais heb begroet begint ze weer vriendelijk te lachen. Ze controleert alle documenten en zodra een document in orde is bevonden zet ze er met een potlood een grote cirkel op.
‘Zeshonderd baht alstublieft?’, vraagt ze lachend.
Ik betaal haar en krijg te horen dat het tot veertig minuten kan duren. Ik glimlach naar de andere twee meisjes die aan de andere kant van de balie de binnengekomen documenten zitten te verwerken. Baad het niet dan schaad het niet! Buiten breng ik de taxichauffeur op de hoogte en zij stuurt me snel weer naar binnen waar ik aan de zijkant van de balie ga staan waar ik met een oog op de verwerking van de documenten kan kijken. Ik ben benieuwd wanneer ik aan de beurt ben.
Elke keer wanneer de teller boven de balie op het volgende nummer springt staat de rus op om aanstalten te maken om naar de balie te gaan. Direct gebaard het meisje dat hij nog even moet blijven zitten. Het is een spelletje van kat en muis waarbij de buitenlander het altijd verliest.
Tot mijn grote verbazing zie ik mijn formulieren in mijn ooghoek verschijnen. De administratieve medewerkster merkt dit op en ze flirt een beetje met me. Ik flirt net niet, ik weet hoe ik me in deze situatie op een Thais kantoor moet gedragen. Enkele minuten later wordt het nummer 55 omgeroepen en mijn papieren zijn klaar. Het heeft ongeveer tien minuten geduurd. Op weg naar de uitgang kijk ik nog een keer over mijn schouder naar de onfortuinlijke rus die hier nog wel een tijdje zal zitten!
Zodra we terug zijn bij de “Boxing Roo” betaal ik de taxi en ga meteen te voet naar Soi Bua Khao. De kliniek is snel gevonden en er zit maar een persoon in de wachtkamer. Het lijkt dus een gemakkelijke middag voor me te worden. Nog voordat mijn kont het kussen van de bank heeft geraakt wordt ik aangesproken.
‘Certificate of health’, vraagt ze.
Ik knik en overhandig de “Residentieverklaring”.
‘Een of twee stuks?
‘Eh, twee’, antwoord ik, een voor elk rijbewijs.
Het kussen van de bank is nog niet warm wanneer ik 200 baht afreken en snel naar buiten stap. Een “Certificate of health” gekregen zonder dat ze me ook maar hebben aangeraakt of bekeken? Ik kijk op mijn horloge en concludeer dat ik binnen anderhalf uur alle benodigde documenten heb verzameld om mijn rijbewijzen te gaan verlengen. Dat is me dan weer honderd procent meegevallen en ik ben opgelucht dat het allemaal goed is gegaan.
Dan is het ook tijd om naar de markt te gaan om gezellig een biertje te drinken. Gezelligheid kent geen tijd dus wordt het toch weer later dan ik had gedacht. De koude pizza staat nog steeds op me wachten. Ik bekijk de rijkelijk met verschillende vleeswaren en worsten belegde schijf. Weggooien is zonde dus de pizza wordt mijn avondeten. Samen met een flinke dosis tomaten ketchup en een halve liter Coke Zero smaakt het zelfs beter dan ik had verwacht.
Copyright/Disclaimer