Pattaya (Retox Hotel) 7), dinsdag 9 januari 2018Het is op deze dinsdagochtend dubbel afscheid nemen! Eerst van de rosse kitten die zal zijn verhuisd wanneer ik weer terugkom, de zwarte kitten heb ik overigens gisteren al naar de buren gebracht, en van mijn vrouw en schoonfamilie. De eerste voelt het zwaarst, de laatste meer als een bevrijding. De afgelopen vijftien weken zijn sneller voorbij gegaan dan dat ik onderweg heb gevoeld. Er waren dagen die eindeloos leken en weken die omvlogen. Nu sta ik op de drempel van een ontsnapping, zo voelt het in ieder geval wel.
Met zeker tien kilo minder onder de riem sleep ik de kleine koffer en mijn rugzak naar het oude busje van Benny de overbuurman. We zijn er klaar voor, mijn vrouw en ik dan. Een kort maar innig afscheid, ze heeft er nu spijt van dat ze niet met me meegaat. De uitzichten tijdens de rit naar de kleine luchthaven Legaspi verbazen me nog steeds zoals ze deden de eerste keer zes of zeven jaar geleden. Een mix van armoede en hoop, lachende kinderen voor brakke bamboehutten. We zeggen niet veel tegen elkaar. Benny vraagt me opnieuw om een keer samen met hem bier te drinken. Ik verontschuldig mezelf dat ik met kerstmis en nieuwjaar niet op zijn uitnodiging ben ingegaan. Ik ben nu eenmaal graag alleen. Ik ben zeker geen kluizenaar geworden maar ik geniet het meest van een klein gezelschap of het alleen met mijn gedachten zijn.
Op de luchthaven wordt je bagage gecontroleerd maar je kan net zo goed gewoon doorlopen. De hele controle stelt maar weinig voor en ik loop zo met mijn literfles groene thee naar binnen. Dan begint het wachten! Ik ben drie uur voor het vertrek al in de vertrekruimte. Een beetje lezen, een beetje praten met de buurman en een beetje rondkijken. De tijd gaat aardig snel en voordat ik me het realiseer is het tijd om aan boord te gaan van het vliegtuig dat met vijf en twintig minuten vertraging is gearriveerd. Voor mij maakt het maar weinig uit, of ik nu hier in Legaspi zit of in Manila zit te wachten.
Ik maak voor de eerste keer gebruik van de mogelijkheid van de rij voor ouderen/zieken/moeders en tot mijn lichte verbazing helpen mijn grijze manen me zonder problemen door de controle. Ik neem me meteen voor om dat voortaan maar te blijven doen. Het scheelt aardig wat tijd en ik heb die witte haren tenslotte niet voor niets. Binnen twee weken tik ik de acht en vijftig jaar aan en dan ben je toch een oude van dagen? Hahahahaha! Een oude van dagen?
Tijdens de vlucht raak ik aan de praat met de buren en die blijken in Japan gestationeerde militairen te zijn. Dat is een gevoelig onderwerp voor mij waar we dus niet aan beginnen. Tijdens onze reis naar Japan hebben Tettje en ik het land en haar bewoners in ons hart gesloten. We praten vooral over de cultuur en het geweldig eten. De vlucht naar Manila vliegt om en nadat ik mijn kleine koffer van de band heb gehaald volgt de volgende aangename verrassing.
Er is dus een shuttlebus, die je gratis op vertoon van een ticket naar een andere terminal brengt. Het gaat allemaal zo soepel en efficiënt dat ik het haast niet kan geloven dat ik nog in de Filippijnen ben. In de bus knort mijn maag als teken dat ze gevuld wil worden en begin ik een beetje te zweten. Het wordt nu toch wel tijd om wat te gaan eten!
Voordat ik in NAIA Terminal 2 arriveer begin ik me toch een beetje slecht te voelen. De rij om in te checken is erg lang en gaat niet erg snel. Het is het moment om mijn charmes in de strijd te werpen. Een beeldschone stewardess van Philippines Airlines verteld me over in-check balie 80. Een balie speciaal voor de groep waarvoor ik me eerder ook gekwalificeerd achtte. Ook hier ben ik er snel doorheen! En ik heb ook weer wat belangrijks geleerd. Nooit batterijen in welke vorm dan ook in je bagage stoppen! Het schijnt een nieuwe internationale regel te zijn na enkele branden in de bagage.
Er staat me de eerste teleurstelling van vandaag te wachtten. De vertrekhal van NAIA Terminal 2 lijkt meer op een busstation dan op een vertrekhal van een grote internationale luchthaven. Er staan alleen maar stoelen en er zijn, zo ver ik kan zien, zeer weinig plaatsen waar je wat te eten of te drinken kan kopen. Een kaneel/rozijnen broodje met een bekertje Nescafé is het laatste wat ik in de Filippijnen zal gebruiken. Geheel in de lijn van mijn eerdere ervaringen met eten en drinken in dit oosterse land.
Gelukkig kan ik snel aan boord van de tot aan de toiletten gevulde Airbus A320. Blanken en Filipinos op weg naar het buitenland om te werken. De maaltijd van rijst, kip en boontjes is niet hoogstaand maar wel heel erg welkom. Voor het eerst sinds lange tijd zit ik weer met veel smaak te eten. Ook de kleine pasta salade met verse groenten en olijven gaat met smaak naar binnen. Als klap op de vuurpijl krijgen we ook nog een ijsje als toetje. Zo blij als een kind sluit ik de ogen en denk voor een moment aan het heerlijke eten dat me in Thailand te wachten staat.
Zodra ik het vliegtuig heb verlaten en in de slurf sta spreekt het meisje me aan dat een stoel verderop naast me zat en waar ik onderweg vluchtig mee heb gesproken, of ik haar wilde helpen. En dat was een ingewikkeld probleem waar ik zo een twee drie niet uit wist te komen! Ik had met haar te doen want het was ook nog eens de eerste keer dat ze met het vliegtuig reisde. Een meisje uit de provincie in de Filipijnen alleen op het enorme vliegveld van Bangkok. Ondanks mijn haast heb ik haar toch geholpen, dan maar wat later! Het is te ingewikkeld om helemaal uit te leggen maar uiteindelijk zijn we er uit gekomen en hebben we afscheid genomen. Ze moest nu op zichzelf passen en proberen haar vliegtuig naar Amman te vinden. Misschien laat ze me wel weten hoe het is afgelopen?
Door al die consternatie gaat het bij mij ook nog bijna mis met mijn visum. Ondanks dat ik honderdvijftig euro heb betaald wordt het gewoon genegeerd! Ik heb er zelfs nog nadrukkelijk tegen de ambtenaar van de immigratiedienst, in het Thais, bijgezegd dat ik negentig dagen zou moeten krijgen. Drie stappen verder zie ik dat ze maar voor dertig dagen heeft gestempeld. Dus gelijk weer terug naar de ambtenaar van de immigratiedienst en met een gezicht als een oorworm hersteld ze haar fout. Ik weet uit het verleden dat je zelf aansprakelijk bent om je stempels te controleren. Ik kan me niet aan de gedachte onttrekken dat ze het met opzet en voorbedachte rade doen. Aan het einde van je verblijf wacht je als onschuldige toerist dan een onaangename en kostbare verrassing. De kassa rinkelt voor de immigratiedienst en het theegeld is weer in de zak!
Voor mij zou de taxi naar Pattaya al klaar staan. Bij het “meetingpoint” aangekomen zie ik meteen het bordje met mijn naam. Het mag dan Mr. No Nob wel niet zijn maar deze chauffeur rijd in een formidabele “Pajero” van enkele jaren oud en net vijftig duizend kilometer op de klok, en dat heb ik in het verleden wel eens anders meegemaakt. Vroeger waren de auto’s vaak ouder dan de taxichauffeurs!
Met een koud blik “Beer Leo” in de hand staar ik vanuit de auto in de duisternis om me heen. Wat ik in de verlichting van straatlantaarns zie is heel anders dan in de Filippijnen! Op het eerste oog is hier alles beter. Zelfs het bier smaakt me hier beter. Waarschijnlijk wordt het een beetje saai maar onze volgende reis naar Azië gaat weer naar Thailand. Daar is ook Lyka het mee eens.
Het geboekte hotel blijkt eigenlijk precies wat ik ervan heb verwacht. Typisch Engelse eigenaar en een sobere maar functionele inrichting. Maar wat wil je nog meer voor € 16,- per nacht? Ondanks het gedreun van de bas in de bar kom ik tot rust. Ik neem nog maar wat biertjes voor het slapen gaan. Morgen is de eerste dag in Thailand sinds lange tijd.
