Nederland: Hiep hiep hoera, lang leve de Koningin

Zaltbommel

Gisteren ochtend was een perfecte kopie van de ochtend ervoor met één hele grote uitzondering. Mijn Engels ontbijt was vervangen door de overgebleven diepvriesmaaltijd. En om eerlijk te zijn smaakte de noedels met kip in sesam saus me prima.

Ik was van plan geweest om een beetje rond te blijven hangen in het hostel maar ik koos er uiteindelijk toch maar voor om richting de luchthaven te gaan. Het geeft me nu eenmaal rust als ik op de luchthaven ben. Ik heb dan alles onder controle en er kan maar weinig meer mis gaan. Ik liet mijn cardkey achter bij de receptie en schoot nog snel een laatste foto van het hostel. Dit hostel is veel beter dan het “Canadiana Backpackers Inn”. Mocht ik hier weer terug komen dan zal ik zeker in het “HI Toronto” verblijven.

Met de bus en de ondergrondse via Kipling Station duurde de reis naar de luchthaven ongeveer een uur voor de kleine prijs van drie dollar.
Ik had al via het internet ingecheckt maar ik kon natuurlijk de boardingpassen niet printen. Dat geeft ook niet want je kan altijd op de luchthaven om nieuwe boardingpassen vragen.
De counters van British Airways waren natuurlijk nog niet open maar ook de kiosks waren nog niet te gebruiken. Ik was genoodzaakt om een broodje en een kop koffie voor de immigratie te nuttigen. Gratis internet en een beker sterke koffie, gewoonweg het beste wat je op een luchthaven kan overkomen!
Nadat ik door de immigratie was gegaan vond ik vlakbij gate 22 een internet punt waar ik natuurlijk meteen weer on-line ging en de laatste verhalen controleerde en publiceerde. Lekker met de iPod op en een tweede flinke beker koffie.

De tijd vloog en voordat ik het wist was het tijd om aan boord van de oude Boeing 767 te gaan. Het zal wel niet zo erg druk zijn geweest zodat ze een kleiner toestel hebben ingezet.
De avond viel en ik keek voor de laatste keer uit het raam om Canada vaarwel te zeggen.

Mijn verwachtingen waren natuurlijk hoog omdat British Airways een goede indruk op de heenweg had achter gelaten. Deze keer had ik de moslim maaltijd gevraagd! Ik ben nu eenmaal nieuwsgierig wat die mensen te eten krijgen. Het was vegetarisch maar zeker niet slecht.

Het was tijd om te proberen de oogjes voor een paar uur te sluiten want morgen zou de grootste feestdag van Nederland zijn en dan moet ik natuurlijk fit zijn. Echt geslapen heb ik waarschijnlijk niet maar er zijn ook genoeg momenten dat ik niet meer wist naar welke muziek ik heb geluisterd. Om vijf uur was ik alweer wakker en wachtte tot het ontbijt, in mijn geval een moslim ontbijt zou worden geserveerd.
En dat was brandhout! Een bekertje fabriekssinasappelsap, een bekertje appelmoes (ja écht, appelmoes) en een broodje met een kuipje margarine. Kijk maar eens naar de foto’s van voor en na het ontbijt!

Maar ik zou de moed natuurlijk niet opgeven. Toen het cabinepersoneel bij me in de buurt kwam vroeg ik of ik nog een standaard ontbijt zou kunnen krijgen. Er werd mee ingestemd onder de voorwaarde dat eerst iedereen een ontbijt zou zijn aangeboden. Vijf minuten later opende ik het het tweede doosje. En dit was nog veel slechter!

Hier zat helemaal niets in dat me kon bekoren! Dan maar wachten tot London Heathrow en daar een broodje eten.
Tijdens de landing vlogen we over Windsor Castle waar de feesttenten voor de bruiloft van William en Kate nog stonden. Een mooi gezicht vanaf deze hoogte.

De restjes van het ontbijt werden opgehaald en het leek wel of alle doosjes weer vol terug in de trolleys gingen.
Er stond duidelijk op de gezichten van het het cabinepersoneel te lezen, ‘Wij kunnen er ook niets aan doen!’
Het is jammer dat een mooie trip zo in mineur moet eindigen.
We waren te laat en ik had minder dan een uur om in het volgende vliegtuig te komen. Ik wilde zo snel mogelijk in Zaltbommel zijn om niets van de koninginnedag te hoeven missen. Hiermee werd ik perfect geholpen door de mensen van BA die me steeds in de rij met spoed plaatsten.
Het uurtje vloog om en daar stond ik op het perron onder Schiphol omgeven door een in het oranje gestoken menigte.

De treinrit ging natuurlijk via Utrecht waar ik dit gebouw fotografeerde, er zat hier al bijna niemand in de trein! De koninginnedag was één groot feest met een grootse afsluiting. Ik was weer thuis en kon terug kijken op een geslaagde trip.

Canada: Hangover!

Toronto (HI-Toronto (404))

Wat een volgeladen laatste dag in Toronto had moeten worden veranderde in een lange wandeling in de door de wind en met de laatste regendruppels geteisterde straten van een ijskoude stad.
Ik kan er dus niet meer zo goed tegen! Laat naar bed en dan vroeg opstaan was moeilijker dan ik ooit had kunnen bedenken. Lui in bed wachtte ik rustig tot de twee dikke vrouwen klaar waren met het douchen, omkleden en opmaken. Dertig tot vijfenveertig minuten per persoon. Maar het maakte me niets uit en ik stak mijn hoofd weer onder het dekbed en dacht aan mijn meisje.
De Braziliaanse is OK, maar ze is op reis omdat ze denkt dat ze op reis moet. Erg contactloos en eenzaam in het hostel. In zo’n geval moet je juist naar beneden gaan en met zoveel mogelijk mensen praten, misschien is het haar angst en het gebrekkige Engels dat haar weerhoud? De Duitse berg snurkt als een echte mijnwerker en als ik ze op de trap zou tegenkomen zou ik haar niet eens herkennen. Ze lag al te slapen toen ik thuis kwam en ze was vertrokken toen ik om tien uur opstond.
Het Engelse ontbijt was redelijk voor de prijs en de vettige hap smaakte me goed. Met elke hap voelde ik de kater minder worden en werd ik klaargestoomd voor de wandeling die voor me lag.

Om half één was er nog geen spoor van Gary te bekennen en ik ging maar op pad omdat ik geen hoop meer had dat hij nog zou verschijnen. Buiten regende het zachtjes en mijn doel was een huis waar een goede kennis van me had gewoond. Ik zou dat voor iedereen heel gewone huis gaan fotograferen.
Er stond een straffe wind tussen de hoogbouw van het financiële district. De wegen en straten van de stad zijn strikt op een oost-west en noord-zuid raster gebouwd zodat je bij elke kruising bijna uit je jas werd geblazen. Het was nat en koud maar ik genoot van elke stap. Bijna was ik de trouwdag van William en Kate vergeten! Twee “Royal Guards” stonden naast de deuropening van een winkel in Bloor Street.

Het huis was snel gevonden en ik schoot de beloofde foto’s.

En weer terug naar het hostel want ik had het gevoel dat ik alweer genoeg had gedaan. Bij aankomst stond er ietsje meer dan zeven kilometer op de teller en ik warmde me aan een paar koppen thee op. Mijn vingers ratelden op het toetsenbord en de verhalen over de laatste twee dagen stonden snel op het beeldscherm. Zo, dat was dat en nu op weg naar de slijterij om wat bier te halen en op de terugweg een pizza.
Maar nog voordat ik bij de slijterij was zag ik op nog geen honderd meter een winkel genaamd “M&M Meatshop”. Er stonden allerlei maaltijden in de vriezer en de koelkast. Een korte blik op het assortiment deed de pizza van mijn boodschappenlijstje verdwijnen en op de terugweg zou ik hier nog even binnen lopen.
Acht blikken Bavaria bier en twee diepvries maaltijden! Twee maaltijden want ik wist niet hoeveel ik zou eten. Mijn lichaam protesteerde nog steeds tegen het voedsel dat ik tot me wilde nemen.

Gary verscheen, ook vechtend met zijn kater, en we raakten aan de praat met twee meisjes aan een andere tafel. We lachten en dronken. Een paar biertjes en enkele uren verder had ik een mooie afsluiting van mijn reis naar Canada en de USA.

Elke, Jielus, Gary en Mimi.

Canada: Ga terug naar start, U ontvangt geen € 200

Toronto (HI-Toronto (404))

De gast die ik vannacht op de kamer had was zo stil als een kerkmuis geweest. Hij had al gepakt en was verdwenen voordat ik het in de gaten had. Met één oog open had ik hem rond zijn weekendtas zien scharrelen. Er was voor mij geen reden om haast te maken vanochtend. De VIA Rail trein met nummer 55 zou pas om 09:50 uit Montreal vertrekken. Het Centraal Station was misschien tien minuten lopen en eten en wat te drinken voor onderweg zou ik in het station wel kopen.
Tijdens het inpakken van mijn rugzak dacht ik aan mijn meisje. Ik heb genoten van Canada en Amerika maar het was zeker veel leuker geweest als ze er bij was geweest. Maar helaas kon het niet deze keer. In gedachte zag ik haar op me wachten.

In één soepele beweging checkte ik uit, gooide de lakens en handdoek in de wasmand en ging op weg naar het treinstation. Opnieuw een McDonald’s ontbijtje met als extra een tweede broodje want de treinreis zou ruim zeven uur duren.
De trein naar Toronto was ruim en comfortabel. Ik zocht een plekje ergens voorin en installeerde mijn elektronica. In gedachten verzonken liet ik de afgelopen twee weken nog eens de revue passeren. Met een schok kwam de trein in beweging en reed het enorme station uit. Buiten mistte het hevig en dat maakte het vertrek uit Montreal speciaal.

Eenmaal buiten de stad trok de mist op en werd het uitzicht heel eentonig Het werd tijd om de computer te voorschijn te halen. Een stopcontact onder de stoel en gratis Wifi, net als in de bus. Daar kunnen ze in Nederland nog heel wat van leren! Tijdens de stop in Ottawa had ik geluk. Ik mocht blijven zitten terwijl de wagon was omgedoopt tot business class.

Maar het geluk was nog niet op. De serveerster kwam met het karretje langs en vroeg of ik misschien wat te drinken wilde. Ik vond het moeilijk om te bekennen dat mijn Canadese geld bijna op was en dat ik alleen met mijn creditcard kon betalen. En dat bleek in de trein niet mogelijk. Ze wreef over haar hart en schonk een gratis beker koffie voor me in.
De tijd vloog om terwijl ik aan mijn reisverhalen en foto’s werkte. Het was zo half twee en het was tijd om mijn afgeprijsde lunch naar binnen te werken. De kikkererwten salade was zo lekker dat ik eens goed keek hoe ze dit in elkaar geknutseld hadden. Ik wil dit in de toekomst waarschijnlijk zelf wel een keertje maken.

En plotseling was daar het wijde water! Lake Ontario is een enorme plas water dat me eigenlijk meteen aan een zee deed denken. De trein gleed met 152 Kilometer per uur door het steeds dichter bebouwde landschap. Aan de horizon werd de lucht zwarter dan de nacht. Er hing een flinke storm in de lucht richting Toronto. Ik kon alleen maar hopen dat de storm voorbij zou zijn wanneer het station in Toronto zouden binnen rijden.

En ook hier viel ik in de prijzen. De wolken waren al leeg geregend en alleen de straat was nog hier en daar nat. Twee weken geleden had ik het hostel al gezien dus ik wist precies waar ik heen moest lopen.

In het hostel viel ik opnieuw in de prijzen! Ik kreeg een bed in een drie persoon dorm zonder stapelbedden. En dat was heel welkom!

Zonder na te denken kleedde ik me uit om te gaan douchen toen er plotseling een vrouwelijke kamergenoot uit Brazilië binnen kwam. Ik stond poedelnaakt voor de verbaasde vrouw. Ik verontschuldigde me en deed snel mijn handdoek om. Ze kon er gelukkig wel om lachen! De derde kamergenoot bleek ook een vrouw te zijn en zij kwam uit Duitsland.
Niet belangrijk want je gebruikt de kamer sowieso alleen maar om te slapen. Natuurlijk was ik in de haast vergeten om het internet wachtwoord te vragen. Ik hoorde stemmen op de gang en zo snel als mijn voeten me konden dragen rende ik met de handdoek om de gang op.
De jongens gaven me het wachtwoord en daar stond ook Gary weer voor me. Twee weken na de leuke avond in Canadiana Backpackers Inn waren we weer herenigd. En dat moest natuurlijk gevierd worden! Maar niet voordat ik had gegeten want ik trok nu echt wel krom van de honger. De tonijn sandwich met salade was heerlijk en toen alles van mijn bordje verdwenen was gingen we snel op weg naar de slijter.

De zes blikken Bavaria gleden naar binnen terwijl we met een bont gezelschap in de commonroom van het hotel een praatje maakten. Het werd nog leuker toen de derde bekende zich bij ons voegde. De in Duitsland wonende Fransman was aan zijn laatste avond in Canada en zou morgen weer naar Frankfurt vliegen.

Rond twaalf uur lagen de meeste gasten van het hostel al op één oor terwijl wij er over nadachten om nog een biertje in de bar te gaan drinken. Natuurlijk gingen we op stap en belandden in een bar genaamd “Scotland Yard” waar we iets te diep in het glaasje keken. Het maakte weinig uit want morgen is de laatste dag en dan zit ook deze mooie trip er weer op.

In de zeventien dagen heb ik ongeveer 2500 Km afgelegd met de trein, bus en het vliegtuig. Dat klink misschien veel en als je op de kaart de route ziet dan wordt dat gevoel alleen maar versterkt.

Maar als je het op de hele kaart van Noord-Amerika ziet dan besef je pas hoe groot dit continent eigenlijk is.

We hadden een prima avond en het was een mooie afsluiting van mijn reis in Noord-Amerika.

Canada: Slecht weer

Montreal (HI-Montréal (214))

Reizen in de lente kan je mooie en slechte dagen geven. En vandaag was het een hele slechte! Het was al over negen toen ik de bar van het hostel binnen liep om te kijken wat het ontbijt dat hier wordt verkocht er uit zou zien. Er lag niet veel van mijn gading en een croissant met boter voor vijf Euro is me toch wel te gortig.
Door een neerdalende regen en met mijn hoofd diep in mijn kraag ging ik weer naar de McDonald’s. Ik weet het! Maar ik kan nu eenmaal niets anders vinden waar ik een simpel en redelijk geprijsd ontbijt kan eten.


Maar wat ik hier zag zette me wel tot nadenken!

Tegenover mij aan een andere tafel zat een kleine ongeschoren man in wat ranzige kleding. Het ontbijt smaakte hem net zo goed als het mijne maar nadat hij klaar was nam hij een laatste slok van zijn koffie en inspecteerde of de beker ook daadwerkelijk leeg was.
Hij trok zijn jas aan en met de beker in zijn hand verliet hij het restaurant om even later weer onder een luifel naast mijn raam in mijn beeld te verschijnen. Hij hield zijn beker omhoog en binnen een mum van een tijd vielen de eerste kwartjes in de lege beker. En het ging goed! Binnen een half uur waren er zeker twintig muntjes in de koffiebeker gevallen. Wat het meeste opviel was dat de voorbijgangers haast als robots of beter gezegd, als gehypnotiseerd het geld in de beker gooiden. Er was nooit oogcontact tussen de gever en de kleine man en voor zover ik kon zien werden er ook nooit enkele woorden gewisseld.
De man probeerde de muntjes in de beker te tellen en het moeten er waarschijnlijk genoeg zijn geweest van de muntjes verdwenen via de linker handpalm in de linker zak van de jas. Hij verdween weer uit mijn beeld en na een minuut of tien stapte hij opnieuw de McDonald’s binnen.
Er werd weer wat te eten besteld en hij nam plaats op dezelfde plaats en ging verder met de krant die hij een drie kwartier geleden had laten liggen. Het broodje en de hashbrown verdwenen in zijn maag en hij stapte weer op om op dezelfde plaats opnieuw zijn koffiebeker tevoorschijn te halen. Althans, dat dacht ik. Maar nee, hij haalde een nieuw pakje sigaretten tevoorschijn en stak er één op die hij met veel smaak oprookte. Bij elke trek werd de rook recht omhoog geblazen als bewijs dat het het erg goed deed.
Nu neem ik aan dat een dakloze zwerver wel andere dingen aan zijn hoofd heeft dan het kopen van dure sigaretten.
Na de sigaret kwam de nu bekende koffiebeker tevoorschijn en die vulde zich automatisch alsof het een kleine waterval van muntjes was. Deze zwervers moeten zeker vijftig Dollar per dag ophalen! Naast de gratis maaltijd en een gratis bed is dat een aanzienlijk bedrag. Ik heb dan ook zeker geen medelijden met deze figuren.

Ik had ondertussen mijn tweede kopje is gratis koffie op en de regen daalde nog steeds neer alsof het een stormachtige herfstdag in Zaltbommel betrof.
De middag in het hostel vloog om omdat ik wat verhalen kon schrijven en met mijn foto’s aan de slag kon. Helaas zegde Maggie af om samen naar de ijshockeywedstrijd te gaan kijken. Onder het genot van een schaal kippenvleugels weggespoeld met drie verschillende soorten bier zag ik de “Montreal Canadiens” met 2-1 winnen van de “Boston Bruins”. Wedstrijd nummer zeven was afgedwongen en de winnaar van deze wedstrijd zal verder gaan naar de volgende ronde.

Mijn tijd in Montreal zit er gelukkig weer op en ik kijk uit naar mijn laatste dag in Toronto. Laten we maar hopen dat we droog weer hebben.

Canada: Montreal, net als Brussel, alleen groter!

Montreal (HI-Montréal (214))

Mijn indrukken van gisteren werden op deze mooie ochtend alleen maar versterkt. Ik voelde me ongemakkelijk tussen al die Frans sprekende Noord en Centraal-Afrikanen. Het was niet echt dreigend maar door de ervaringen uit het verleden in Europa en Marokko was ik wel op mijn hoede. Na een snel ontbijt bij McDonald’s ging ik op weg naar de berg waar de stad zijn naam aan dankt.

Montreal betekend koninklijke berg! Deze berg is omgetoverd tot een enorm park met aan de noordzijde een kerkhof groter dan menig dorp in Nederland.
Gisterenavond was ik nog aan het surfen geweest wat ik echt niet in deze stad zou moeten missen en die lijst was niet zo heel lang. Meer dan de helft van de lijst bestond uit restaurants en daar kan je er geen zes van op een dag bezoeken. Een handjevol musea die de gewoonlijke kunst tentoonstellen. Ze noemen het niet voor niets “de nieuwe wereld”, er is maar heel weinig geschiedenis in Montreal te vinden. Het klinkt vreemd maar mijn hoofddoel voor vandaag was het enorme kerkhof.
Nadat ik een flink aantal treden had beklommen en een fietspad had gevolgd tot aan het paviljoen op de top. Het was heerlijk om te rusten in de zon en je had vanaf hier een mooi uitzicht over de stad.

Het hele gedoe van die tweetaligheid is hier gelukkig vergeten. De Franstaligen zijn zo eigenwijs dat ze in de heel Canada de tweetaligheid hebben afgedwongen maar in Quebec is het alleen maar Frans wat de klok slaat. M.a.w. ik begrijp maar half van wat er op de beschrijvingen bij de interessante punten staat. Na een paar pogingen geef ik het maar op en ik probeer niet eens te begrijpen waar ik naar kijk.
Katholicisme is alles wat de klok hier slaat. Met als hoogtepunt een enorm kruis op een voet die nog het meest op de Eifeltoren lijkt.

Van bovenaf bekijk ik door de nog kale bomen verhulde kerkhof. Zo ver als het oog reikt zie ik witte grafmonumenten die zich scherp afsteken tegen het groene gras. Eenmaal op het kerkhof ga ik richting de oudere graven en een heuvel met grafkelders en mausoleums groter dan menig huis. Dit zijn grootse uitspattingen van kunst en religieuze architectuur. De welgestelden en schatrijke zakenlieden hebben zeker geprobeerd om elkaar ook op deze plaats de loef af te steken. De beelden die hier zijn geplaatst om voor eeuwig de overleden geliefden te herinneren zouden in een museum niet misstaan.

Ik ben ondertussen in een bijna rechte lijn van mijn hostel gelopen en na een kilometer of acht begint mijn rechter voet ook weer op te spelen. Er zit niet anders voor me op dan met de Metro richting het oude centrum aan de haven te gaan. ‘Maar waar vindt ik in hemelsnaam een station?’
De metrostations zijn zo goed verstopt dat ze haast onvindbaar zijn als je hier niet bekend bent. Gelukkig loop ik met veel geluk tegen een station aan bij de universiteit. Nu valt het me pas op dat de metro niet op rails rijdt maar op rubber banden. Een vreemd gezicht!

De oude stad is allang de oude stad niet meer en de oude stad doet me denken aan een buitenwijk van, u raad het al, Brussel. Ik kan hier weinig schoonheid in ontdekken. Natuurlijk ga ik voor 5 Dollar de “Notre-Dame Basilica” bezoeken. De verheerlijking van het Christendom met als hoogtepunt een gebrandschilderd raam met een tafereel van de missionarissen die de Indianen bekeren tot het Christendom. Het is allemaal heel mooi maar het heeft voor mij persoonlijk weinig betekenis.

Na een McDonald’s gezonde lunch ging ik op huis aan en mijn nieuwsgierigheid werd gewekt door een paar jongens met fietsen zonder zadels. Ik wist niet goed wat ik hier zag en ik vroeg natuurlijk naar de reden van deze vreemde constructie.
Het ging om zogenaamde trial-fietsen. Ze vertoonden graag hun kunsten voor mijn camera.

En zo kwam deze mooie dag tot een einde. Met de laatste foto’s van de moderne ijshockey goden naast het stadion waar Lady GaGa vanavond zou optreden. Het leek wel of alle homoseksuelen en travestieten uit Montreal zich hier voor het concert hadden verzameld.

Ik was aangenaam verrast door het bericht van Maggie dat we elkaar vanavond zouden ontmoeten. Ze was na Wes en Corby de derde vriend die ik op deze trip zou ontmoeten. Wat is het toch mooi dat we elkaar na een paar momenten in Calcutta weer in Montreal ontmoeten. Na een hapje bij de 3 Brasseurs, natuurlijk vergezeld van een pint overheerlijk bier, gingen we verder naar een andere brouwerij met de toepasselijke naam “Brutopia”.

De verschillende, op lokatie gebrouwen biertjes, smaakten me uitstekend en het was een hele gezellige avond. Ik kon de kastelein nog overtuigen van mijn onschuld en goede bedoelingen zodat hij er zelfs nog een gratis t-shirt voor mijn lief er tegen aan gooide.

Bedankt Maggie voor de leuke avond!