Bangkok (Paragon One Residence) 316), donderdag 25 januari 2018
Wat maakt dat mensen vijf en twintig jaar op rij naar dezelfde bestemming voor hun vakantie gaan? Zijn het de herinneringen? Zijn het de jaarlijkse veranderingen? Zijn het de goede ervaringen? Is het gemakzucht? Òf is het een mengeling van gezond verstand en emotie? Ik stel mezelf deze vraag ook en kan voor mezelf niet tot een eenduidig antwoord komen. Bangkok heeft me altijd aangetrokken. Vanaf het eerste moment dat ik een ticket met Kuwait Airlines naar Thailand boekte.
“Bangkok, Oriental City”, klinkt haast bij iedereen van mijn generatie als muziek in de oren. “One Night in Bangkok”, is het nummer uit de musical Chess dat is geïnspireerd door de schaakstrijd tussen Bobby Fischer en Boris Spasski.
Bangkok is moeilijk te omschrijven, Bangkok is heel bijzonder en kent geen gelijke in Azië. Bangkok is een symfonie van geluiden, geuren en indrukken. De geur van gerooste kip, gebakken chilipepers en kruiden vermengd met een vleugje riolering. Het hoge gebrom van een Tuk-tuk met op de achtergrond het zachtjes zingen van de monniken in een tempel, een mengeling van kleuren zoals ik zelden in de wereld heb ervaren. Vandaag gaan we een rondje Bangkok maken zoals we dat negentien jaar geleden ook deden.
Het ontbijt in het “Paragon One Residence” zal nooit een prijs winnen maar daartegenover staat dat het doeltreffend, voedzaam en goed geprijsd is. Naast me zit een jong Russisch stel dat de èchte Thaise levensstijl wil ervaren achter een bord gebakken rijst met daarop een gebakken ei. Het meisje kijkt jaloers naar mijn bordje. Hij zal wel erg dominant zijn? Mij smaakt het in ieder geval prima terwijl de stugge Rus, de nog volle, borden in de winkelwagen voor de vuile vaat zet. Dat zal straks wel een gouden bogen worden met French Fries en een grote Coke.
Mijn bordje is helemaal leeg en ik ben er helemaal klaar voor. Bus nummer 2 naar Pantip Plaza voor de eerste herinneringen. Bus 2 reed negentien jaar geleden ook al rond en ik vrees dat ze over negentien jaar ook nog steeds zal rondrijden. Hoe kan het ook anders? De busrit van ruim een half uur kost slechts 6,75 baht, minder dan twintig eurocent. Vroeger deden we deze rit alleen al om goedkoop in het Pantip Plaza te gaan eten! Onderweg valt het meteen op dat er heel veel woontorens zijn gebouwd. Bangkok barst uit haar voegen en zal dus de hoogte in moeten.
Pantip slaapt nog op dit vroege uur en is van centrum van de illegale kopieën verandert in een volwaardig winkelcentrum voor consumenten elektronica. Alles is vernieuwd met uitzondering van de toiletten, die zijn nog steeds van een twijfelachtige kwaliteit. Gelukkig heb ik zelf toiletpapier bij me. In een gordijn van sigarettenrook ontspan ik me en hoor mijn buurmannen ontspannend kreunen. Een Thais dieet zorgt in ieder geval niet voor verstoppingen!
De ochtend koffie schiet erbij in omdat al mijn favoriete koffietentjes langs de “Thanon Phetchaburi” in Pratunam zijn verdwenen. Er zijn nu andere restaurants of winkels voor in de plaats gekomen die waarschijnlijk de hoge huren wel kunnen opbrengen. Zodra ik de hoek om ga val ik stil en staar naar de enorme loopbruggen die hier tijdens mijn afwezigheid zijn gebouwd. Voetgangers gaan nu de lucht in, net als in Hong Kong. Heerlijk wandelen zonder dat het verkeer je stoort, en andersom natuurlijk ook. De voetgangers laveren niet meer door het drukke verkeer om aan de overkant van de brede weg te komen.
Vanaf de loopbrug staat me nog een verrassing te wachten. Ze zijn namelijk tussen het “Isetan warenhuis” en de klong een heus park aan het aanleggen. Bangkok gaat eindelijk vergroenen en stenen omruilen voor parken. Een grote stap om de stad leefbaarder te maken en zo ook meteen meer toeristen te trekken. Toeristen? Ja, toeristen, wat is het hier verschrikkelijk druk! Waar Pattaya achterblijft bij de groei van het toerisme is het hier wel heel erg druk.
Hoewel het nog geen tijd is om te lunchen ga ik bij een van de grootste “Big C winkelcentra” van Thailand naar binnen. Hier is een foodcourt dat haar kwaliteit al jaren geleden heeft bewezen. In een ooghoek vang ik het koffieapparaat van McCafé op. Dit is een echt apparaat, Italiaanse stijl, niet zo’n met die vreselijke siroop. Om zeker te zijn van mijn zaak controleer ik eerst het siroop apparaat van het gewone McDonalds restaurant. Mijn verdenkingen kloppen.
‘Een grote zwarte koffie graag?’
De enorme kop wordt geserveerd en ruikt hemels. Zou dat de marketing afdeling van de gouden bogen zijn geweest? Slechte koffie in het restaurant en goede koffie in het café! Ik heb mijn twijfels of het meer opbrengt. Ik zie helemaal niemand in het restaurant koffie drinken. Een ontbijttje kunnen ze ook wel vergeten! Ik hoop niet dat deze trend zich over heel Azië verspreid.
De pittige spaghetti met bbq-kip is heerlijk. Het is niet teveel maar het is net genoeg en ik spoel het met plezier weg met een Coke Zero. Weer een oude herinnering aangevinkt op mijn denkbeeldige lijst voor vandaag.
Langs de "Erawan Shrine” waar het dag en nacht druk is. Loop ik richting het “Siam BTS station”.
Twee koningen van Siam, vader en zoon, kleur en zwart/wit, de een dood en de andere levend. Het leven gaat door, ook in Thailand die haar koning na meer dan zeventig jaar moet missen. De koning die door het volk onvoorwaardelijk is vereerd. Rama IX had een bijna god status.
Wat me tijdens mijn wandeling ook opvalt is dat het slopen van gebouwen plaats lijkt te hebben gemaakt voor renovatie en restauratie. Hebben ze het in Thailand dan eindelijk ook begrepen? Dat het verleden de brug naar de toekomst is. Om me heen hoor ik veel verschillende talen.
De drukte onder me is alleen maar groter geworden. Meer toeristen betekend meer taxi’s, het aantal tuk-tuk’s lijkt heel erg te zijn afgenomen. Dat is wel een beetje jammer want dit iconisch vervoermiddel is onlosmakelijk verbonden met Bangkok.
Na een korte rit in een overvolle skytrain stap ik uit op het “Chong Nonsi BTS station”. Vanaf het perron zie ik al veel veranderingen. Mijn nieuwsgierigheid wordt gewekt door een enorm beeld van een zittend persoon.
Een golf van positiviteit rolt door de oude stad. Er worden veel oude betonnen shophouses gesloopt en op het vrijgekomen land verrijzen moderne glazen tempels van cultuur of torenhoge woonsilo’s. De een nog mooier ontworpen dan de andere, veelal omgeven door moderne , Thaise, kunst. De oude Chinese begraafplaats aan “Silom Road” heeft na twintig jaar de strijd tegen het grote geld verloren. Een hoge staalplaten afscheiding verhuld het ruimen van de eeuwenoude graven. Vooruitgang gaat boven historie! Geld overwint uiteindelijk van alle principes.
Maar ook de oude tradities blijven in leven. Geestenhuisjes, waar de geesten van het land en de gebouwen wonen. Er wordt dagelijks wierook, eten en drinken geofferd aan deze geesten om ze gelukkig en tevreden te stemmen. Wanneer de geesten gelukkig zijn dan zijn de bewoners van het huis beschermd tegen slechte geesten en het onlosmakelijke daarmee verbonden ongeluk.
Mijn dag zit er bijna op. Als laatste neem ik de veerboot over de “Chao Phraya” rivier terug naar “Phra Athit Ferry Pier”. Helaas is deze vorm van het openbaar vervoer niet opgewaardeerd in de afgelopen negentien jaar. Vandaag de dag zorgt de enorme stroom toeristen voor een ongemak. Ze verstoppen het populaire openbare vervoer voor de gewone man. Ook de Thai zijn er zichtbaar niet blij mee. Vroeger was het geen enkel probleem en vaak voeren we op het dak de hele rivier op en neer.
Op de boot blijven ze maar fluiten en een megafoon schalt: ‘Inside, inside, you falang, go inside, inside, inside, you falang, go inside, inside,….’.
Na vijf minuten toeteren mijn oren en ben ik in een constant gevecht met de Russische jeugd om een plekje aan de reling van de veerboot zodat ik een glimp van de rivier en het leven langs de rivier kan opvangen. Na elke halte begint de megafoon weer haar onbelangrijke en onmogelijke bericht te schallen. Zonder resultaat! Bij het verlaten van de van de veerboot valt er een last van mijn schouders. Dit zal voorlopig wel de laatste keer met de rivierboot zijn geweest voordat het stadsbestuur de boten heeft vernieuwd en/of het vaarschema heeft aangepast.
De kleine lunch is al verteert en hoewel het nog veel te vroeg is voor het avond eten schiet ik bij het eerste de beste restaurantje aan “Phra Athit Road” naar binnen. Mijn geliefde “Pad Krapow Gai Kai Dao” wordt besteld en even later zit ik voor twee euro te genieten van dit Thaise gerecht.
Hoewel er velen zijn die menen dat de “Tom Yum Kung”, zoetzure soep met garnalen, het meest traditionele gerecht in Thailand is hou ik me vast aan de “Pad Krapow”, gebakken heilige basilicum met vlees, vis of groente. Het komt namelijk in alle vormen en verschijningen op de menukaarten door heel Thailand voor. Het is en blijft mijn favoriete gerecht dat we ook vaak in Nederland eten.
Mijn lange dag zit er bijna op. Er rest me alleen nog bier drinken en misschien nog wat te eten. Bangkok, je kan het haten en liefhebben tegelijkertijd. Ik heb een hele mooie dag achter de rug en veel van het oude Bangkok gezien.
Als laatste een foto van een nooit verwijderd reclamebord. Dit is de geboorteplaats van het volkorenbrood in Bangkok. Hier was het vijftien jaar geleden altijd vol met rugzakartiesten die genoten van een volkoren baguette met uiteenlopend beleg.
Proost, morgen een andere route!
