2013, mijn vier en vijftigste levensjaar zit er alweer bijna op. Het was een bewogen jaar, dat zeker. Toen we begin januari arriveerden in Bangkok voor de lessen bij “Nederlands leren in Bangkok” hadden we geen idee waar we aan begonnen.
Gelukkig vond Lyka het leuk op school en ook ons verblijf in Bangkok was aangenamer dan we hadden kunnen dromen. Leuke en goedkope restaurants binnen handbereik, het fijne appartement en het contact met Richard, de docent van de cursus.
Op 19 februari was het de grote dag van het examen. Lyka was heel nerveus en wist zeker dat het niet zou gaan lukken. Maar gelukkig kon ik haar ervan overtuigen dat ze het allemaal goed had geleerd en dat ze zeker zou slagen, een dag later haalde ze het felbegeerde diploma op en vroegen we op hetzelfde moment haar MVV (Machtiging Voorlopig Verblijf) aan.
Nu was er in maart een moeilijke periode aangebroken van veel stress en onzekerheid. De aanvraag voor de MVV liep stroever dan verwacht. Na veel heen en weer mailen, faxen en bellen was de aanvraag eindelijk compleet en kon ter beoordeling worden aangeboden. Nogmaals al mijn vrienden in Nederland bedankt voor het werk dat jullie voor ons geluk hebben verzet! We werden gek van het wachten. Het was ook een moeilijke periode tussen ons en onze relatie werd op haar sterkte getest.
De tickets naar Nederland waren al een keer gewijzigd, met behoorlijke extra kosten als gevolg, en ik hoopte dat we op onze trouwdag, 23 april, in het bezit van een MVV naar Nederland konden vliegen. Helaas liet het antwoord op de aanvraag voor Lyka heel lang op zich wachten.
Op 19 april misten we een telefoongesprek van de Nederlandse ambassade in Bangkok. We moesten wachten tot maandag om te weten of het visum was toegekend of afgewezen. Dat was ongetwijfeld een van de moeilijkste weekenden van ons leven! Zonder het bericht van de ambassade af te wachten reisden we op maandag al heel vroeg naar Bangkok.
Om kwart over negen zat het visum in Lyka’s paspoort en we waren samen blij en opgelucht. We konden morgen met een gerust hart naar Nederland reizen.
Mei was opnieuw een maand van wachten. Ondertussen hadden we voor Lyka een verblijfsvergunning aangevraagd. Na die moeilijke maand april van wachten in Pattaya kwam een maand van wachten in Zaltbommel. Gelukkig was deze maand van wachten gemakkelijker. De lente brak aan in Zaltbommel en mei was een heerlijke maand samen. Hoewel Lyka wel wat moeite had met het wennen aan het leven in Zaltbommel.
Begin juni kwam dan eindelijk het felbegeerde kaartje, de verblijfstitel, binnen. We haalden het op in Den Bosch en buiten bij de IND vielen we elkaar in de armen. De eerste hindernis in Nederland was genomen!
Nu moesten er nog vier examens worden afgelegd om voor altijd in Nederland te mogen blijven. De eerste keer naar het examen vond Lyka echt niet leuk maar er zat niets anders op. Deze examens moeten met goed resultaat worden afgelegd anders moet ze over drie jaar weer terug naar de Filippijnen.
Daarna komt hopelijk het Nederlandse staatsburgerschap.
Aan het einde van de maand juni kwam mijn goede vriend Jan Verduin naar Nederland en René van de prikpagina had bij café Verschoor een prikkersmeeting georganiseerd. Als verrassing voor Lyka sliepen we een nachtje op de ss Rotterdam.
Juli stond in het teken van Lyka’s eerste verjaardag in Nederland. Als verrassing had ik een fototaart bij HEMA voor haar besteld en die zag er mooier uit dan ik ooit had kunnen hopen. We sloten de dag af met een heerlijk etentje in “‘t Stadscafé” in Zaltbommel. Mijn vrouw genoot van elke minuut van deze bijzondere dag.
De zomer sukkelde in juli rustig verder en er broeide iets in me. Na een paar keer op pad te zijn geweest om een exemplaar te bekijken en af te keuren vonden we aan het einde van de maand in Purmerend de camper die binnen ons budget paste en die naar ons zin was.
Vanzelfsprekend gingen we in augustus voor het eerst met onze camper op pad. En dat beviel me prima. Lyka moest nog even wennen aan het ontbreken van snel internet en het wonen en leven in een kleine ruimte. Zonder noemenswaardige problemen kwamen we de eerste week door. Alleen een kapot ventiel gooide op de laatste dag nog roet in het eten.
Direct na de mooie week met de camper liet ik voor Lyka een lang gekoesterde wens in vervulling gaan. Een week naar Parijs! Hoewel de start van de reis niet echt soepel verliep hadden we samen een fantastische week met effeweg.nl in Parijs. Een fantastische stad die we zeker in de toekomst nog wel een keer gaan bezoeken.
September was een maand van veel problemen. Er hingen donkere wolken boven onze plannen en de toekomst zag er niet erg rooskleurig uit. Grote en kleine problemen die uiteindelijk toch allemaal weer naar tevredenheid werden opgelost. Voor enkele momenten had het er zelfs naar uitgezien dat we onze vakantie hadden moeten uit of afstellen. Maar met elke dag die verstreek kwamen de oplossingen een voor een voorbij.
Oktober stond voor mijn vrouw in het teken van de hereniging met haar moeder, die ze ondertussen al ruim twee jaar niet meer had gezien, en voor mij het traditioneel bezoeken van de MotoGP in Kuala Lumpur, Maleisië. Opgewonden gingen we op reis naar zuidoost Azië.
Helaas viel mijn plan in het water! Door een probleem met Lyka’s paspoort miste ik de MotoGP in Maleisië. Jan, die met me mee zou gaan naar Maleisië, was eigenlijk het grootste slachtoffer van de misère met het paspoort. Onze tickets weg, onze hotelboekingen weg en de vriendschap tussen ons ernstig bekoeld.
Toch heb ik hier weer een les uit getrokken!
Ik zal nooit, en dan ook nooit meer voor een ander boeken en betalen!
We zijn allemaal volwassenen die voor ons zelf moeten zorgen. De stress met het paspoort en de directe en indirecte gevolgen zijn het allemaal niet waard.
Op 19 oktober kan mijn vrouw dan eindelijk met haar nooddocument naar de Filippijnen vliegen en blijf is alleen in Thailand achter. Wat zal ik nu eens gaan doen nu de trip naar Maleisië niet is doorgegaan?
Zodra op de kalender een bladzijde wordt omgeslagen en november verschijnt stap ik op de motor voor een rondreis in noord Thailand. Dit was eigenlijk het plan voor december geweest.
Ik bezoek plaatsen waar ik vroeger ooit ben geweest, nieuwe plaatsen, bezoek oude vrienden en kennissen en maak nieuwe vrienden onderweg. Wanneer ik op zevenentwintig november na ruim vijfduizend kilometer weer terug ben in Pattaya ben ik een ander, completer mens geworden.
In december slaan de verveling en depressies toe! Ik ben alleen en voel me zeer eenzaam zonder mijn vrouw. Het duurt nog weken voordat ik haar weer zal zien en dat stemt me triest en verdrietig. Ik verdrink mijn eenzaamheid in plassen Leo bier totdat ik op de morgen van vrijdag de dertiende een ingeving krijg om weer op de motor te stappen en naar Malacca in Maleisië te rijden.
Het is een fantastisch weekend in Malacca met veel oude vrienden. In de laatste week van het jaar rijdt ik weer terug naar Pattaya voor het nieuwjaar.
Op 27 december stal ik de motor en denk na over de ruim vijfduizend kilometer die ik in de afgelopen twee weken heb afgelegd. Het jaar loopt nu echt op het einde en over ruim een week hoop ik mijn vrouw weer in mijn armen te kunnen sluiten. Die ruim twee maanden dat we niet samen zijn geweest is me veel te lang en dat zal in de toekomst niet meer gebeuren.
Geduld is een schone zaak! Op de voorlaatste dag van 2013 krijg ik eindelijk het antwoord op de vraag waarom Henk niet meer met mij of met Lyka praat. Het antwoord is eigenlijk heel zielig! Er wordt onder de Nederlandse vakantiegangers rondverteld dat ik geld van hem heb gestolen. Alsof ik geld van een arme WAO’er zou moeten stelen om mijn eigen levensstijl te kunnen bekostigen. Te gek voor woorden!
En zo zit ik hier in de zon op het balkon op de laatste dag van december terug te kijken naar 2013. Een moeilijk jaar met gelukkig meer up’s dan down’s! Ik wens jullie namens Lyka en mij een goede jaarwisseling en fantastisch en vooral gezond 2014.
