Nee! Absoluut niet! Maar de brandstof die het vuur voor het reizen en ontdekken altijd in me altijd voedde is verminderd. Reisgenoten, goede vrienden, nieuwsgierigheid, geld en mijn vrouw, of een mix van die ingrediënten, hielden normaal gesproken het vuur in me aan de gang. Nu er veel brandstof voor de broodnodige inspiratie is weggevallen smeult het vuur, als een kleine veenbrand, nog wel in me maar ik heb een externe impuls nodig om weer op pad te gaan.
Ik kijk vanaf mijn bed op mijn laptop naar oude, en meer recentere, foto’s van bestemmingen waar ik maar een keer, of een dozijn keren, ben geweest. Foto’s die me onbewust ook bevestigen hoe snel de tijd eigenlijk wel niet gaat! Ik kan het bijvoorbeeld maar moeilijk bevatten dat ik vier jaar geleden in Nepal liep en dat ik alweer drie jaar met mijn vrouw ben. In mijn belevingswereld voelt het meer naar maanden en weken geleden. Hoe is dat in hemelsnaam mogelijk? Gaat de tijd dan niet voor iedereen even snel?
Er zijn tientallen redenen om hier in Pattaya te blijven en weinig redenen om weer op pad te gaan. Gemakzucht, luiheid en het feit dat ik al heel veel bezocht heb in Thailand zijn de gemakkelijkste punten om dat te aanvaarden en maar te blijven zitten waar ik zit. Het is hier ook niet zo slecht! Om zeven uur sta ik naast mijn bed en lees een boek op de ereader totdat mijn lichaam om het ontbijt vraagt. Een wandeling langs de zee in de koele ochtendbries.
Na de ochtendwandeling een tweede sessie lezen op het balkon van mijn mooie kamer en dan op weg voor een Thaise lunch die net zoveel kost als een flesje water op het station van Utrecht Centraal! Een tweede wandeling op weg naar een Thaise lunch waarna ik weer mijn vrienden opzoek voor een gesprek en een paar flessen bier. Dat laatste zou wel wat minder kunnen maar het weer is er naar, ze smaken nu eenmaal goed wanneer het rond de 30 graden is!
En dan komt, na de gezellige middag, de eenzaamheid als een door de vallende duisternis losgelaten demon. Eenzaamheid, die lange avond die alleen nog onderbroken wordt door de avondmaaltijd. Tijdens die avondmaaltijd zit ik net als veel van die andere eenzame mannen alleen aan tafel met een oog op mijn bord en het andere oog op de tv. Gekleurde beelden zonder geluid, beelden die geen uitleg of geluid nodig hebben. Oorlog en ellende in andere landen. En dan besef je plotseling weer hoe goed we het wel niet hebben. En toch wordt er nog voortdurend geklaagd!
Dat besef neemt niet weg dat ik mijn vrouw op dat moment van de dag het meest mis. Nog een maand! Nog een hele maand! Kerstmis en nieuwjaar ben ik alleen omdat het haar keuze is. En die keuze accepteer ik hoewel ik die keuze niet leuk vindt. Ook egoïsme is een slechte raadgever!
Gelukkig heb ik een redelijk nieuwe platte tv op de kamer van het hotel die mijn memory stick zonder problemen accepteert waardoor ik een, uit Nederland meegebrachte, film of enkele afleveringen van een tv serie kan kijken. De Thaise tv is voor ons niet zoveel! En in de laatste jaren zijn er alleen maar Russische kanalen bijgekomen om de stroom toeristen hier in Pattayagrad van de straat te houden.
Maar dan toch, na een uurtje of twee TV! Om tien uur gaat het licht uit om te vergeten. Het donker van de nacht in combinatie met je slaap slepen de minuten en de uren naar een dragelijk verleden zonder dat je dat zelf realiseert. En de volgende dag brengt de zon je weer terug naar de realiteit. Om alles weer van voor af aan te laten beginnen.
Ondanks alle voornemens is het me nog steeds niet gelukt om die vicieuze cirkel van eten en slapen te doorbreken. Ik kan ook niet met zekerheid zeggen òf ik hem zal gaan doorbreken.
Beneden staat mijn motor geduldig op me te wachten. Mijn vrienden in Maleisië vragen wanneer ik weer eens langs kom. Er wordt wel van alle kanten aan me getrokken maar tot nu heeft de gemakzucht nog steeds gewonnen. Het gaat dan ook niet om de ochtend dat je opstaat en beslist dat je vertrekt. Nee, het gaat om de avond dat je naar bed gaat.
Zal de avond voor mijn vertrek naar de Filippijnen nog komen dat ik met de geestelijke rust en balans naar bed ga zodat ik de volgende ochtend weer op mijn motor stap en het onbekende tegemoet ga? Ik weet het echt niet, maar stilletjes hoop ik het wel.
