Mijn laatste avond in Malacca is aangebroken en ik kijk terug op drie dagen van afscheid nemen. Het was gezellig, maar was het ook leuk? Ik denk het niet! Malacca is in de afgelopen dertien jaar zo verschrikkelijk veel veranderd dat ik liever naar oude foto’s kijk en in mijn herinneringen spit naar de gelukkige en fijne momenten in deze stad.
“Dertien jaar geleden schreef ik: Malacca was niets, is niets en zal waarschijnlijk ook nooit wat worden!”
Helaas heb ik gelijk gekregen. De tijd heeft Malacca ingehaald en verandert in een geld maak machine, zonder enig karakter, alles en iedereen wordt geslachtofferd voor de heilige Ringgit Malaysia. Centimeter na centimeter zijn de kramen vol Chinese rotzooi dichterbij de monumenten gekropen. Ze zijn zelfs zo ver gegaan dat de monumenten overwoekerd zijn met zonnehoeden, sleutelhangers en t-shirts. Jammer, maar gelukkig heb ik mijn oude foto’s en herinneringen.
Toen ik opstond stelde ik me voor dat elke voetstap die ik hier in de afgelopen dertien jaar heb gezet geel van kleur werd. En de straten van oude stad om me heen kleurde zich geel! Ik heb overal gelopen, bijna alles gezien en bijna alles gedaan. Tientallen mensen heb ik hiernaar toe gesleept om ze het mooie en leuke Malacca te laten zien en nu komt het voor mij allemaal tot een einde.
Vrijdag’s heb ik niet echt veel gedaan! Voor het ontbijt bezocht ik de broodjeszaak, lang geleden de enige in Malacca, die me in de eerste jaren altijd van het ontbijt voorzag.
Met lange tanden en een traan in mijn ogen hapte ik in de tuna bun. Net als dertien jaar geleden met een 100+ om hem weg te spoelen.Een korte wandeling later sta ik in een leeg winkelcentrum, zoals er zoveel overbodig gebouwd zijn. Optimisme reageert en met lage rentes kan iedereen een gok wagen om zo’n witte olifant op een ongelukkige plaats te bouwen. Voor mij hoeft het allemaal niet want de eenvoudige Maleisiër kan het toch niet betalen en de buitenlandse toeristen zijn veelal rugzakartiesten of dagjesmensen uit Kuala Lumpur.
Een beetje rondgelopen en diep nagedacht over mijn toekomst. Over het reizen en het schrijven. Zelfs de lunch schoot erbij in maar voor het avondeten ben ik wel naar mijn favoriete foodcourt gegaan. Alleen maar om te ontdekken dat mijn otak-otak stalletje is verdwenen. Gelukkig waren de noedels en de saté nog wel te verkrijgen.
Zaterdag was de grote dag van mijn korte verblijf. Een afscheidsavond met mijn vriend Patrick Teo. Een van de eerste vrienden die ik dertien jaar geleden in Malacca maakte.
Maar voor dat het zover was ging ik voor de lunch naar het Saravanna restaurant voor een vegetarisch bananenblad. Het is wel voor liefhebbers want niet iedereen kan dit gerecht waarderen. Het is ook nooit hetzelfde, het is meer een vrije invulling van een verzameling vegetarische gerechten. Ik vindt het in ieder geval heerlijk en genoot van iedere hap.
Na de lunch ging ik nog maar eens voor een laatste korte wandeling richting Bukit Cina om ook daar de veranderingen te zien. Veel van de oude Chinese huizen zijn nu omgetoverd tot guesthouses en kleine hotels. Alsof er in de toekomst geen einde aan de stroom toeristen zal komen. Ik hou mijn hart vast want alleen van het weekend kan niemand leven.
Helaas is Ringo op pad voor een feest en moeten we het met de, niet onverdienstelijke, zangeres van “the Geographer” doen. Het is een prima avond die niet in het teken staat van afscheid maar van oude vriendschap. Een Vietnamees meisje dat in Singapore werkt voegt zich bij ons en het wordt laat. Ik slinger me naar huis wanneer mijn kijkglas helemaal gevuld is.
Met een stevige kater wordt ik op de zondagochtend al heel vroeg wakker. Gouden bogen, de was draaien, wat lezen en schrijven èn een paar biertjes als afscheid.
En zo komen de drie dagen in het keerpunt van deze motortrip naar Maleisië in Malacca aan een eind. Morgen begin ik aan de terugweg naar Thailand met een eerste geplande stop in de Cameron Highlands.
Pattaya - Bang Tabun Ok - Ban Khut - Ranong - Krabi - Satun - Taiping - Malacca - 1.811 + 616 = 2.437 Km
