Het is hier in Kanchanaburi koud, ja echt koud, zelfs nog kouder dan gisteren! Ik voel de koude me omarmen zodra ik, met mijn bagage in mijn handen, naar buiten stap. Ik voel me ook meteen oncomfortabel en nog voordat ik ik de eerste tas op mijn motor bevestig trek ik ook mijn fleece aan. Schuin tegenover het hotel is een 7-11 die me van tosti’s en hete thee voorziet.
Terwijl ik buiten op de stoep voor de winkel van een tosti geniet valt het me op hoe rustig het hier is. Kanchanaburi is een plaats voor dagtochtjes geworden, vroeger kwamen hier hele stammen backpackers naar de goedkope hutjes, guesthouses en restaurants langs de rivier. Die zijn nu bijna allemaal vervangen door vier en vijf sterren resorts waar geen hond op af komt! Wie wil er € 55,- voor een kamer betalen en dan de hele avond, tot zelfs diep in de nacht, wakker te liggen van de feestboten met luide muziek die door nog luidere motorboten heen en weer over de rivier worden gesleept?
Straks worden de horden toeristen vanuit het hele land aangevoerd in minibusjes bestuurd door mannen onder invloed van amfetaminen en met zelfmoord neigingen. Zij zijn de keizer op de weg en voor een simpele buitenlander is er geen plaats wanneer zij arriveren. Het is dus een noodzaak om hier weg te zijn voordat zij arriveren.
Mijn aandrijfketting heeft na deze lange rit zijn beste tijd gehad. Het is maar twee dagen geleden dat ik hem heb laten spannen maar hij hangt alweer op half zes. Ik zal dat goed in de gaten moeten houden en hopen dat er geen problemen van komen. Zodra ik terug ben in Pattaya zal ik de motor een grote beurt geven en de ketting laten vervangen.
Maar wat is dat toch? Nu ik binnen een dag rijden van Pattaya ben heb ik de neiging om meteen linea recta terug te rijden. Geen extra overnachting meer! Geen extra dag rijden! Gewoon terug naar Pattaya is het plan voor vandaag. Het is vandaag dag zestien van de reis naar het zuiden. Veel minder dagen dan de reis naar het noorden, maar wel ongeveer evenveel kilometers, en toch wil ik terug naar Pattaya. Ik heb er geen verklaring voor.
Het is heerlijk maar koel weer, een waterig zonnetje vecht om zijn warmte door het flinterdunne wolkendek naar de aarde te brengen. Nu mijn plannen definitief zijn heb ik onder het rijden voldoende tijd om na te denken over het afgelopen jaar en het komende jaar. Soms moet ik hardop lachen om een grappige gebeurtenis uit het verleden terwijl ik door een dorpje rijdt en soms komt er een brok in mijn keel of een traan in mijn oog wanneer ik aan een emotioneel moment denk. Wat was 2013 een bewogen jaar voor Lyka en mij!
Ik neem regelmatig een pauze om de hete thee me te laten verwarmen. Een van die pauzes is op het terrein van een Chinese tempel in het midden van niets. Ik heb me altijd afgevraagd wat de reden ervan is dat zo’n mooie tempel niet aan de rand van de stad of het dorp wordt gebouwd. Zou het feng shui zijn?
Nu ik deze twee tochten onderweg in mijn gedachten analyseer kom ik tot de conclusie dat deze twee tochten een onbewust afscheid waren. Een afscheid van Thailand, een afscheid van Maleisië en een afscheid van Azië, een afscheid en nadrukkelijk geen vaarwel! We zullen waarschijnlijk de komende paar jaar hier niet veel meer komen. De nadruk komt vanaf nu op het reizen met de camper door Europa te liggen! Misschien wel met Marokko en Turkije als extraatje.
Ik kom er bijna langs dus bezoek ik ook voor de laatste keer het “Ayuthaya Guesthouse”. Het eerste guesthouse na Bangkok waar ik in januari 1999 met Marieke sliep. Op een paar weken na vijftien jaar geleden! Waar blijft de tijd?
Mijn gereden route in het groen
En zo komt er ook sneller dan gedacht een einde aan deze rit naar het zuiden. De tweede rit in evenzoveel maanden. Om eens proberen uit te leggen wat voor afstand ik in die twee maanden heb afgelegd heb ik het volgende bedacht:Ik heb in totaal 10.363 kilometer afgelegd.
ik heb 35 keer getankt en heb ongeveer 130 keer onderweg gepauzeerd.
Ik heb 88 MotoGP races op het circuit van Assen afgelegd.
Wanneer ik vanuit Zaltbommel richting Thailand was vertrokken was ik nu al voorbij Calcutta in India geweest.
Tegen beter weten in rij ik naar het “Almost Free Hotel” en probeer ik een kamer te krijgen. Het bordje achter de glazen deur “FULL HOUSE” zegt me eigenlijk genoeg maar toch zegt er iets in me dat ik naar binnen moet stappen om te vragen of ze nog een kamer vrij hebben.
Er is wat geroezemoes in het trappenhuis en terwijl ik voor de lege receptie sta te wachten komt er een opgewonden wat kalende man vloekend en tierend, met zijn reisbagage onder zijn beide armen, de trap af. Hij wordt op de voet gevolgd door de twee meisjes van de receptie, die ik ondertussen goed ken, en een grote Thaise man die ik nog nooit in het hotel heb gezien.
Terwijl de vloekende man door een van de grote glazen deuren het hotel verlaat schreeuwt hij, ‘Ik kom hier nooit meer terug!’, in het engels.
‘Dat is prima!’, roept de grote Thaise man die zich ervan verzekerd dat de kwade man zich ook werkelijk aan zijn woord houdt.
Nu de commotie is gaan liggen vraag ik aan een van de meisjes, ‘hebben jullie misschien nog een kamer vrij?’
‘No have! Full’, antwoord ze resoluut.
Het andere meisje begint in het Thai tegen haar te ratelen en na een paar zinnen verschijnt er een glimlach op haar mond.
‘Have!’, zegt ze met een ontwapende glimlach.
Verbaasd door de snelle verandering van zaken na een handvol Thaise zinnen weet ik niet snel genoeg wat ik moet zeggen.
‘Maar de kamer moet nog worden schoongemaakt. We hebben die man net eruit gegooid omdat hij al twee dagen achter is met betalen!’, licht het andere meisje toe in gebroken engels.
Ik stem er, zonder een moment over na te denken, mee in. Meer geluk kan ik toch niet hebben? Ik zet mijn spullen in de vuile kamer en betaal voor twaalf nachten. Ik zit tot mijn vertrek naar de Filippijnen veilig onder de pannen.
Direct na dit gelukkige moment ga ik bij mijn vrienden een biertje drinken, er is al voldoende aangevoerd! Na enkele flessen voel ik de werking van de alcohol en besluit maar om vroeg te gaan eten en vroeg naar bed te gaan.
De beroemde Engelse keuken kent veel vreemde gerechten zoals deze “Toad in the Hole”. Het smaakt me prima en werkt als een slaapmiddel. Net iets voor negen uur val ik als een blok is slaap. Mijn lange reis zit erop en ik ben weer veilig en in een stuk terug!
Nog maar twaalf nachttjes slapen en ik ben weer herenigd met mijn Lyka.
Pattaya - Bang Tabun Ok - Ban Khut - Ranong - Krabi - Satun - Taiping - Malacca - Ipoh - Kota Bharu - Nahkon Si Thammarat - Chumphon - Kanchanaburi - Pattaya 4.805 + 369 = 5.174 Km
