Nu de kortste dag van het jaar, kerstmis en het nieuwjaar weer achter ons liggen worden de dagen ook weer langzaam langer. Maar niet voor mij! Sinds ik op 28 december mijn rit op de motor naar Maleisië beëindigde kom ik maar moeilijk de dagen door. Elke dag die ik dichterbij de hereniging met mijn vrouw kom wordt ongevraagd een paar uur langer. Voor mijn gevoel dan!
Zodra de zon zich ‘s morgens weer laat zien ben ik wakker en begin aan de zware, moeilijke lange dag die er voor me ligt. Het mag misschien dan wel lijken dat ik heerlijk op vakantie ben maar zo simpel ligt het niet. Waar ik vroeger graag alleen op pad ging vindt ik het nu steeds moeilijker worden om alleen te zijn. Ik hou niet van strand, helemaal niet om daar alleen te zitten, dus zwerf ik maar over de kaal gesleten paden van Pattaya. Straten, stegen en pleinen waar ik al honderden keren ben geweest en elke straatsteen van naam ken. Ik groet bekenden die zich waarschijnlijk net zo eenzaam voelen als ik.
Zelfs naar een heerlijk ontbijt gaan is een haast onmogelijke opgave geblokkeerd door de wetenschap dat er niemand, zoals bij heel veel andere mannen van middelbare leeftijd in het restaurant, tegenover me zit. Die leegte die tegenover je zit is de verpersoonlijking van de eenzaamheid. Het maakt het restaurant tot een depressieve plaats en het eten verandert van een genot tot pure noodzaak.
Ik val maar weer neer op de stoel, in de schaduw op mijn balkon en probeer te lezen. De ene keer gaat dat beter dan de andere keer maar steeds dwalen mijn gedachten van het boek af naar mijn vrouw een paar duizend kilometer verderop.
De, via een opzettelijk lange omweg, wandeling naar mijn lunch doet me vaak goed en verzacht de pijn van de eenzaamheid. Ook lijkt de lunch me altijd beter te smaken dan het ontbijt. En dan, dan liggen daar die lange zes uren voor me die ik moet overbruggen tot het avondeten.
Op de motor bleef ik an het einde van mijn trip maar rijden tot het bijna donker was, hier heb ik zeer weinig te doen. Ik heb geen zin om elke middag te gaan drinken om te vergeten. Ik heb geen zin om te wandelen en al die andere eenzame mensen te zien die het ongemakkelijke gevoel in mijn geest alleen maar versterken. Een beetje lezen en een beetje prutsen op de laptop, verder kom ik niet. Op zo’n moment besef ik hoe afhankelijk en aanhankelijk ik van Lyka ben geworden.
Mijn avondeten is bijna altijd een special, zoals er vele elke avond in Pattaya worden aangeboden! Goed geprijsd en goede volle borden. Ik ken zo ondertussen wel een handjevol van die restaurants zodat het niet snel zal gaan vervelen.
Zodra mijn bordje leeg is, heel vaak geef ik minder dan € 4,50 uit voor het avondeten, loop ik langs de lege, of bijna lege, barren terug naar mijn kamer. Het vuur in de kroegtijger die vroeger in me leefde is gedoofd. Een bakkie koffie en een beetje TV. Dat zinloze elektronische apparaat dat een oog naar de wereld is.
Om negen uur gaat het licht uit en probeer ik te slapen in de hoop dat de komende dag kan worden overgeslagen. Nog maar drie nachten slapen, en een nacht in het vliegtuig waken, en ik kan Lyka weer in mijn armen sluiten. 2014 zal hoogstwaarschijnlijk een heel bijzonder jaar voor ons gaan worden!
Welterusten, ik ga slapen totdat de zon zich weer vertoond.
