Dezelfde gevoelens van twee en een half jaar geleden komen langzaam weer terug. Het is pas twee volle dagen dat we hier in Angeles City zijn en het verloop van de komende dagen heeft zich al aangekondigd. Een beetje plonzen in het zwembad, ontbijt, al dan niet op de kamer, wandeling naar het SM Clark winkelcentrum, avondeten in de buurt van het hotel, een paar biertjes en lekker lezen op de galerij voor de kamer met een uitzicht op het zwembad. Lyka heeft het de hele dag druk genoeg met Facebook en de iPad.
De twee grootste verschillen met ons bezoek van drie jaar geleden voor mij persoonlijk zijn dat ik nu innerlijke rust heb gevonden en me kan terugtrekken in een boek en dat ik geen opgewonden reisgenoot rond me heen heb die de hele dag loopt te zeuren waarom ik niet eindeloos, tot diep in de nacht, mee op pad langs de sekstenten van Angeles City.
‘Waarom ga je nu niet mee wat drinken? Ouwe lul! Ik snap niet wat je hier doet! Ga toch mee man? Een uurtje of twee maar?’, en na zijn onbeantwoorde vragen verdween hij alleen, zo rond tien uur, in het nachtleven.
Een eindeloze kruistocht langs de sekstenten van Angeles City. Terugdenkend aan dat bezoek herinner ik me nu ook dat ik nooit die verhalen heb geschreven. De aantekeningen bestaan nog wel ergens. Opgeslagen in enen en nullen ergens op mijn harde schijf. Je kunt namelijk niet alles schrijven! Ik zal altijd een beetje rekening houden met mijn reisgenoten.
Laat ik het maar meteen eerlijk zeggen dat de enige reden dat ik hier ben is dat mijn vrouw haar zus kan bezoeken. Haar zus is herstellende van een stevig ongeluk met een brommer. Voor mij persoonlijk maakt het weinig meer uit op welk kussen is mijn hoofd te slapen leg. Maar er is ook nog wat oud zeer! Iets wat me al langer plaagt en dat uit de wereld moet worden geholpen. Maar daar kom ik later in de week nog wel eens op terug.
Toch is er ook nog wat onverwachts te melden! Gisterenavond om half tien kreeg ik een email binnen van Tiger Airways dat onze vlucht is geannuleerd. Niet zomaar geannuleerd! Ze zijn helemaal gestopt met de vluchten tussen Clark (Angeles City) en Bangkok!
Nog voordat ik aan de problemen dacht van het boeken van nieuwe tickets kreeg ik het idee dat mijn gevoelens bevestigd waren. Het is hier doodstil, en er komen zeker geen volle vliegtuigen meer vanuit Bangkok, of andere bestemmingen, naar Angeles City!
Terwijl de andere passagiers die deze vlucht geboekt hebben zich waarschijnlijk tegoed doen aan koud bier en zich verlekkeren aan slanke gebruinde dansende meisjes duik ik onmiddelijk het internet op om een vervangende vlucht te boeken. En dat blijkt een stuk moeilijker te zijn dan ik had gedacht! Het lijkt er zelfs op dat per 1 februari 2014 ook Cebu Pacific niet meer tussen Clark en Bangkok vliegt. Zachtjes vloekend in mezelf, terwijl Lyka een spelletje speelt op de iPad, zoek ik naar beschikbare vluchten tussen Manila en Bangkok. En het geluk, tegen een fikse prijs, is aan onze kant. We kunnen op de geplande dag vliegen naar Thailand zodat ons schema niet in de war wordt gegooid.
De vlucht wordt meteen geboekt en bevestigd. Mijn kredietkaard toont zijn waarde en persoonlijk kan ik niet begrijpen dat er nog mensen zijn die zonder zo’n kaart op reis gaan. Eem kredietkaart is regelmatig in het buitenland meer waard dan contant geld. Helaas brengt de nieuwe vlucht wel enige logistieke problemen met zich mee! Ten eerste moet ik morgenvroeg de bus van Angeles City naar Manila regelen. Ten tweede moeten we daarna met een taxi naar de luchthaven en ten derde zijn we door onze late aankomst nu wel verplicht om een taxi van de luchthaven in Bangkok naar Pattaya te nemen! Extra kosten: tweehonderd euro! Tiger Airways bedankt, ik vlieg dus nooit meer met jullie!
Ik neem nog maar een koud San Miguel Pilsen biertje en ben dankbaar dat ik het probleem, ondanks de onverwachte extra kosten, toch nog heb kunnen leiden kunnen oplossen. Met die wetenschap zoek ik mijn bed op. Nog een paar dagen en dan gaan we weer naar Thailand.
Na de bekende daginvulling krijg ik aan het einde van de middag ,op deze doordeweekse woensdag, de drang om toch een avondje op stap te gaan! Maar dan wel vroeg in de avond met het “happy hour”, wanneer het bier in de sekstenten niet al te duur is. De prijzen zijn hier in de Filippijnen namelijk de laatste drie jaar ook flink opgelopen! De prijzen die ik me herinner zijn haast verdubbeld, en gezien mijn portemonnee niet al te vol meer is moet ik toch een beetje opletten wat ik uitgeef.
In de eerste go-go-bar waar ik binnenval is een party aan de gang. De reden waarom de party wordt gehouden is me niet helemaal duidelijk, dat doen de danstenten om de beurt zodat er altijd wat te doen lijkt in “Angeles City Walking Street”. Nadat ik een barkruk heb bemachtigt, de go-go-bar zit bomvol en veel klanten zijn op het gratis eten afgekomen, laat ik het spectakelstuk langzaam aan me voorbij trekken. Ik observeer, de dansende meisjes en de drinkende oude mannen, en kan maar tot een conclusie komen. Ik kan het prima begrijpen dat er mannen zijn die hier veel plezier aan beleven maar persoonlijk ben ik dit station al lang gepasseerd.
Om acht uur is het happy hour voorbij en voor mij tijd om terug naar het hotel te gaan. Door de haast verlaten wandelzone slenter ik om half negen terug naar het hotel.
‘Cialis? Viagra? Sigaretten? Young lady? Silver coin?’, wordt me oneindig toegefluisterd door groezelige straatverkopers alsof het een groot geheim is wat er hier verborgen in de duisternis van de nacht gebeurd.
Bar te koop. Nu gezocht, Mama San en danseressen, 300 peso per dag plus een bed in een slaapzaal. Vijf euro per dag voor zes uur dansen in een bikini op een podium in een bar! Praat me niet over de slavernij. Linkse propaganda in een Calvinistisch land.
Lyka blijkt nog niet terug te zijn en ik kan haar ook niet bereiken dus eet ik maar alleen bij de buren van “Paradise Restaurant”. De Philly Cheese Steak is ook niet zo goed als ik me van drie jaar geleden herinner! Ik kom deze week wel door maar ik heb het na twee dagen al wel gezien!
