Zodra ik mijn ogen open realiseer ik me dat we alweer een week in Manila zijn. En dat is voldoende! Het is gelukkig tijd om weer verder te gaan. De week met regen in Legaspi is alweer vergeten en afgelost door een week van bier drinken en winkelcentra bezoeken. De weinige toeristenattracties hebben we hier bijna allemaal bezocht en om eerlijk te zijn heb ik ‘s morgens ook geen trek om me in het verkeer van deze drukke stad te storten.
Terugkijkend naar de afgelopen dagen in Manila kan ik toch ook zeggen dat ik me redelijk heb geamuseerd. We hebben lekker gegeten en ik heb nieuwe mensen ontmoet waar ik leuke gesprekken mee kon hebben. Maar er waren ook elke avond enkele interessante uitzonderingen in de bar waar veel van de andere gasten zich mateloos aan stoorden.
Er was bijvoorbeeld een gesjeesde sergeant van het engelse leger, die op Cyprus woont, die zijn vooroordelen over bepaalde landen en haar inwoners niet onder stoelen of banken stak. Hij zal best wel enkele punten hebben gehad maar zijn beperkte, en vooral onjuiste, kennis van de wereldgeschiedenis, met name op het militaire vlak, maakte dat het kantje boord getolereerd kon worden door de meeste aanwezigen die hij aansprak. Misschien is mijn persoon net zo moeilijk en eigenwijs maar gewapend met mijn iPhone en het internet binnen handbereik schoot ik elk fout argument of misplaatste gebeurtenis van hem meteen aan flarden. Dit natuurlijk tot groot plezier van de andere gasten. Elke keer wanneer ik hem weer op een fout wees, nadat hij op het graf van zijn moeder, de zielen van vrouw en kinderen had gezworen, werd zijn hoofd roder en zijn bui slechter.
‘Je moet niet alles geloven wat je op het internet leest!’, bulderde hij door de bar zoals hij gewend was te commanderen in de militaire dienst.
Zo rond een uur of acht slingerde hij dan in een stille omtrekkende beweging, zonder afscheid te nemen, naar het toilet om in alle stilte de trap naar zijn kamer op te sluipen.
Een ander nog vreemde vogel kwam uit Wagga Wagga (Australië). Een oude man van voor in de zeventig die voor de derde keer naar de Filippijnen kwam om met zijn Filippijnse verloofde te trouwen! Op zich niets bijzonders want “geen ezel stoot zich voor de tweede keer aan dezelfde steen”. Aan het klagen over zijn eerste drie Filippijnse vrouwen kwam maar geen eind! Elke peso die ook maar enige rol van betekenis in zijn verleden met het andere ras had gespeeld werd naar boven gehaald. De arme man was in Australië nooit getrouwd geweest en opgegroeid als enige zoon op een boerderij ver buiten de stad. Waarschijnlijk heeft hij totdat hij naar school moest gedacht dat er maar drie mensen op de wereld woonden.
De man behoord duidelijk tot de groep mannen die eindeloos en systematisch door de tropische wolven wordt uitgekleed. Iedereen met een klein beetje verstand in zijn hoofd doorziet die verhalen en voelt dat ze op zoek zijn naar een goede verpleegster/huishoudster waar ze ook nog seks mee kunnen hebben, en dat natuurlijk tegen een kleine vergoeding. Wat je wel meteen aan deze oude man opviel was zijn gevoel van superioriteit! Hij vond duidelijk dat hij beter en slimmer was dan iedereen in de bar en/of getrouwd met een Filippijnse.
‘Hoe lang ben je getrouwd met die Filippijnse en hoe lang denk je dat jullie huwelijk zal duren?’, vroeg hij aan een ieder die binnen gehoorsafstand bij hem in de buurt kwam.
Zodra de laatste toon de mond van zijn slachtoffer had verlaten, positief of negatief, sprak hij, zonder naar het antwoord te hebben geluisterd, met zijn wijsvinger in de lucht gestoken om zijn argumenten kracht bij te zetten als een vermanende dominee op de kansel: ‘Vergeet het maar! Wanneer je geld op is of een jongere man dient zich aan ben je verleden tijd! Ze zijn altijd op zoek naar een rijkere en jongere man! Zo is het bij mij gegaan en zo zal het alle andere ook vergaan!’
Een kleine stoelendans was dan het gevolg, de bezoekers van de bar zochten tevergeefs naar een antwoord. Wat was tenslotte erger? De dominee of de sergeant?
Voor de rest kabbelde de dagen zich voort met regelmatig lekker eten en korte wandelingen. Niets vermeldenswaardig maar gewoon de tijd doden. Een bezoek aan het grootste winkelcentrum van de Filippijnen was voor Lyka het hoogtepunt van de week. Het weerzien met vriendinnen uit San Antonio, haar geboortedorp. We hebben intussen zoveel vrienden en kennissen in de Filippijnen en Azië ontmoet dat het geen wonder is dat het dorp zo leeg is!
Onze laatste avond in Manila besluiten we om als afsluiting nog een keer heerlijk Koreaans te gaan eten als daverende afsluiting van ons verblijf in Manila.. Dat was ons beiden zo goed bevallen dat Lyka het ook een prima idee vind. Half tien trapt AJAX af tegen de Go Ahead Eagles en dat ik dat zo maar live in Manila kan zien vindt ik nog steeds een ongelofelijke prestatie van de mensheid. Een heerlijke afscheidsavond komt met een 0-1 overwinning te einde.
De bus rijdt om iets over half twaalf uit het kleine park voor het “Swagman Hotel”. Iets te laat omdat er vandaag de dag nog genoeg brutale mensen zijn die een sigaret belangrijker vinden dan het belang van de groep. Mijn hoofd voelt niet al te goed aan na al die biertjes van gisterenavond. De straal koude lucht uit de roosters van de airconditioning geeft me enige verlichting. Lyka heeft wat te eten gehaald voor me maar na een hap of vier moet ik kokhalzen van het zoete gestoomde broodje. Waarom moet alles toch zo zoet zijn in Azië? Zelfs de chips is hier zoet!
Wanneer we United Nations opdraaien maak ik van de mogelijkheid gebruik om de rest van de passagiers te monsteren. Een bonte verzameling van oude mannen in veelal kaki short, geruite overhemden en witte sportsokken. Pagina 114 van de Wehkamp catalogus 1985! Mijn gedachten dwalen meteen af naar de dominee uit Wagga Wagga. Een man of twaalf zit met hoge verwachtingen in de bus van Manila naar Angeles City. Lyka is de enige vrouw! Iedereen, zonder ook maar een uitzondering, zit alleen op een bank en kijkt stil voor zich uit naar de voorbij glijdende straten van Manila. Je hoort geen woord! Het lijkt of er een stilte van ontkenning over de eenzame mannen hangt. Uiteindelijk gaan de meesten met hetzelfde idee naar Angeles City en dat zou toch een band tussen deze mannen moeten smeden? Maar nee, de stilte van schaamte en ontkenning overheerst.
Lyka probeert wat tegen mijn schouder aan te slapen terwijl ik voor de laatste keer naar Manila kijk. Voorlopig de laatste keer? Nee, ik denk wel voor heel lang de laatste keer. Na deze derde keer in de Filippijnen, die door mijn verjaardag en ontmoetingen met oude vrienden een onvergetelijke is, is de kans zeer klein dat ik hier ooit nog terug kom. Ik heb de stad Manila nu wel gezien en als ik nog eens een week in een winkelcentrum en bar moet doorbrengen dan schieten me wel betere bestemmingen om plezier te hebben binnen. Ook op weg naar de rand van de drukke stad Manila zie ik veranderingen. Positieve veranderingen! Er zijn nieuwe wegen aangelegd en langs de belangrijkste verkeersaders van de stad lijkt Manila opgebloeid. Of verbeeld ik me dat maar?
Zodra we de stad verlaten gaan de betonnen blokkendozen over in golfplaten hutjes. De minder bedeelden huizen tussen de stad en de enorme industriegebieden. Dicht bij de vuilnisbelten en afvalcontainers van de industrie. Het verbaasd me voor de zoveelste keer hoe een arm land in staat is om zoveel, veelal zinloze, consumptiegoederen te produceren. De consumptie industrie is sluw en denkt met u mee! Banana Ketchup is voor mij zo’n product dat je in Nederland waarschijnlijk nooit in de winkel zal aantreffen. Een puree van bananen wordt met suiker, azijn en veel rode kleurstof vermengt waarna het “tomaten ketchup voor de armen” wordt gedoopt. Ook de instant noedels zijn hier een marktwinnaar. Wanneer je geen rijst kunt betalen dan neem je voor een paar centen zo’n pakje opgeblazen zetmeel met veel zout en MSG.
Lyka slaapt nog steeds wanneer het landschap groen van de aangeplante rijst wordt, een mooi maagdelijk landschap, een haast paradijselijk landschap maar dat beeld bedriegt en de grote armoede met haar schoonheid bedekt. Waarom is er hier in de Filippijnen dan zo weinig toerisme? Die vraag fascineert me al jaren en ik denk eerlijk dat ik daar nooit een antwoord op zal kunnen geven. De eilanden zijn mooi, maar dat zijn ze dichterbij Nederland ook. Vulkanen zijn imponerend, maar dat zijn ze dichterbij Nederland ook. En dan schieten me alleen nog maar bekende negatieve zaken, die in de meeste straatarme landen spelen, te binnen: corruptie, moslim terroristen, prostitutie, slecht eten, gemiddeld twintig tyfoons per jaar en de armoede, de schrijnende en altijd aanwezige armoede. Je went aan het beeld maar een onbevredigende en beangstigende dreiging blijft vanbinnen aan je vreten. Een gevoel dat ik bij het zien van de armoede in India overigens niet had. In Legaspi deed het me voorkomen dat heel de Filippijnen een grote armoedige krottenwijk is. En daar willen maar weinig mensen voor hun vakantieplezier naar toe!
Angeles lijkt op het eerste gezicht ook niets veranderd. In ons bekende hotel, “Walkabout Hotel”, krijgen we weer een heerlijke kamer naast het zwembad toegewezen. Hier zal ik me de komende week niet vervelen. Internet is goed en met de vele restaurants in de omgeving zal mijn inwendige mens ook niets te kort komen.
De bagage in de kamer en daarna gaan we meteen op stap naar het bekende “SM Clark” waar 95% van de expats en toeristen elke dag terecht komt om de drukkende hitte van de stoffige stad te ontwijken, goedkope koffie te drinken en lekker te eten. Vanzelfsprekend eten we bij SBarro en deze keer wil de keukenbrigade op de foto.
Na het eten gaan we uitpakken en rusten. Hoewel een minimum in Manila hebben gedaan ben ik toch vermoeid. Misschien is het zelfs wel erger dan dat! Door mijn rustgevoel schuif ik langzaam richting het tijdschema van Lyka. Ik kan nu zelfs langer op bed blijven liggen en de drang om er op uit te trekken voel ik hier niet. Ook zonder biertjes kan ik gemakkelijk tot een uur of negen op bed blijven liggen. Dat was vroeger wel anders!
Zittend op de galerij voor de kamer lees ik in de koele avondlucht mijn boek op de Kobo, “08/15 De Oorlog” van Hans Hellmut Kirst, en geniet van een koud biertje terwijl op de achtergrond zachtjes in de verte de lokkende discomuziek speelt.
Vanavond doe ik wel rustig aan, Lyka is druk bezig op de iPad en iPhone, maar ga ik voor het eten toch een biertje drinken in een van de vele go-go-danstenten die Angeles City rijk is. En zodra ik bij de eerste binnenstap, die vroeger een van mijn favorieten was, moet ik wel even slikken. Er zitten drie klanten te luisteren en te kijken naar hip hop muziek op grote schermen en op het podium staan twee iets gezette danseressen met blubberbuiken ook naar de schermen te kijken. De laatste keer dat ik hier binnen was rond deze tijd zat het bomvol en speelde er goede rock muziek uit de jaren zeventig. Mijn eerste biertje voor 95 peso is dan ook meteen de laatste!
Tijdens het verkassen naar de volgende go-go-bar valt het me voor de eerste keer op hoe rustig het op straat is. Ik zoek diep in mijn herinneringen en kom toch tot een veel groter publiek op “Fields Avenue” dan ik nu op straat zie. Het gaat niet best met het toerisme in Pattaya maar deze patiënt ligt volgens mij al op intensive care! Ook in de volgende go-go-bar, waar er gelukkig wel twee dozijn meisjes staan te dansen, zitten er drie verveelde oude mannen met een goedkoop tapbiertje voor zich, dat hier nu ook zijn intrede lijkt te hebben gemaakt, verlekkerd naar de danseressen te staren.
Vanzelfsprekend maken de brutaalste meisjes de suggestieve bewegingen met hun tong aan de binnenkant van de wang terwijl een hand aan de andere wang het geheel complimenteert. I go with you, wordt me met de felrood gestifte lippen, maar zonder geluid, toegesproken. Ik speel het eeuwenoude spelletje met plezier mee. Mijn onzichtbare gouden trouwring maakt indruk en de beweging met met wijs en middelvinger dat mijn vrouw mijn mannelijkheid zou afknippen als ik iets fout zou doen brengt een glimlach op de toch wel treurige gezichten van de danseressen. Voor vijf euro per avond staan ze hier mooi te dansen, wanneer er niets wordt gevangen moet de taxi er nog van af en wat er dan overschiet wordt ook nog naar de hulpbehoevende thuisfront ver van Angeles City gestuurd.
Ik wil geen moraal ridder zijn want ik heb me lang genoeg door deze jungle van sekstoeristen in Thailand, Cambodja, Vietnam en de Filippijnen een weg gebaand en ik zou liegen wanneer ik zou zeggen dat ik onderweg nooit plezier heb gehad met de meisjes. Maar vanavond krijg ik toch sterk het idee dat deze industrie van westerse sekstoeristen aan het verdwijnen is in Thailand en de Filippijnen. En daarmee duid ik op seksindustrie voor volwassenen. Voor die verwerpelijke handelingen met kinderen zal altijd een markt zijn zolang er gewetenloze mensen deze slachtoffers aanbieden en de klanten ernaar op zoek zijn. In mijn ogen kun je die misdadigers niet hard en lang genoeg straffen.
Zodra ik de “Champagne A-go-go” binnenstap wordt mijn gevoel alleen nog maar versterkt. Ook hier, het loopt al tegen acht uur, haast geen klanten, en ook maar een stuk of zes meisjes. Is de markt dan zo ingestort? Bij navraag wil niemand of kan niemand daarover iets zeggen. Voor mij staat het nu eigenlijk al als een paal boven water. Dit is ook de laatste keer dat ik in Angeles City ben.
Op mijn telefoon zie ik dat Lyka wil eten en nadat ik mijn biertje leeg heb, en betaald, slenter ik terug naar het hotel. Een vreemd beklemmend gevoel maakt zich van me meester. Ik kan het gevoel dat over me neerdaalt maar moeilijk omschrijven, maar ik voel me hier in Angeles City niet op mijn plaats. Het liefst zou ik me in een flits verplaatsen naar een hoofdstad in Azië, met uitzondering van Manila en Jakarta, waar ik wel de hele avond kan rondlopen en genieten van eten en cultuur.
Op de grote borden rond het zwembad staat het menu van de dag en spreekt mij wel aan. Wanneer ik Lyka pols of het haar wat lijkt kan zij zich er ook wel in vinden dus voor het avondeten komen we niet verder dan het terras voor het hotel. Kippenschnitzel met sla en patat klinkt me als muziek in de oren, en het smaakt ook voortreffelijk.
Morgen doe ik rustig aan en woensdag zal ik me eens wat meer verdiepen in de veranderingen in Angeles City.
