Onze aankomst in Manila had niet mooier kunnen zijn! Het weer was goed, een oude vriend had zich al genesteld in de Slouch Hat en een andere vriend had een afspraak met ons gemaakt.
Maandagavond was een perfecte kopie van zondag alleen had David uit Nederland zich bij ons gevoegd. De magie van het reizen droop van deze avond af. Harry had ik zes jaar geleden voor het laatst gezien in Changi Airport (Singapore) en David bijna vijf jaar geleden in Pattaya (Thailand). Maar met z’n drieën bij elkaar was het net of we elkaar al jaren kenden en elkaar bijna wekelijks zagen. Dat is de echte vriendschap!
Na een erg vochtig happy hour, slechts € 0,72 voor een flesje bier, gingen we toch maar eten en kwamen zo in de “Duck Inn Hotel” terecht. En het eten daar was van een prima kwaliteit! Ook de kaart, zo op het eerste gezicht, lijkt een mooie verzameling van gerechten zodat we de week in Manila zeker niet van de honger zullen rondkomen.
Ik heb het al vaker vermeld dat de Filippijnse keuken zeker niet de beste is in Azië, een andere keuken waar ik haast geen herinneringen aan heb is trouwens de Vietnamese keuken, maar een van de klassiekers hier is toch de “Philipino Beefsteak”. Dunne plakjes rundvlees in een ketjap saus met veel knoflook en uien. En zo brak middernacht aan dan gehoopt en David en ik dronken nog een biertje op mijn verjaardag voordat we onze bedden opzochten.
En dan ben ik alweer jarig! Vier en vijftig jaren jong alweer en ik kan alleen maar zeggen dat de teller nu toch wel erg snel gaat! Vanzelfsprekend heb ik de afgelopen jaren mijn verjaardag op veel exotische plaatsen gevierd en deze keer is Manila de lokatie.
Met een smaak in mijn mond of ik een herentoilet in Peking had schoongelikt en een kloppend, pulserend gebrom in mijn hoofd werd ik om een uur of negen wakker. De eetlust was samen met mijn urine weggespoeld in het toilet. Eerst maar een paar koppen koffie om wakker te worden! Na de derde mok koffie werd ook mijn schatje wakker en konden we normaal aan de dag beginnen. Maar wat is normaal op je verjaardag in Manila?
Het probleem met het eten van Legaspi is hier in Manila gelukkig opgelost en op deze dag begonnen we met een brunch. De spaghetti met knoflookbrood en een Coke Zero voor 99 peso (€ 1,60) is een prima begin van de dag. Het is precies genoeg voor mij en het restje dat Lyka laat liggen weet ik ook nog wel naar binnen te werken. Een traditionele koffie bij de gouden bogen en daarna naar buiten. De week binnen zitten in Legaspi was voor mij genoeg.
Manila is een van de meest verwoeste steden tijdens de tweede wereldoorlog met als gevolg dat er maar heel weinig is overgebleven of herbouwd, een verdwaalde kerk daargelaten, dus dat er niet veel te zien is. Maar toch wilde ik op mijn verjaardag wandelen omdat ik ook met een lichte kater zat die maar langzaam wilde vertrekken en mijn gedachten zweefden ook ergens in Nederland.
Vandaag wordt er namelijk een goede vriend van me gecremeerd. Jack Machielsen was een bijzonder persoon. Een begenadigd en zeer intelligent persoon die soms wel eens tegen het krankzinnige aanleunde.
Je hielt van hem of je haatte hem, maar ook veel mensen hingen er ergens tussen in. Ik denk zelf dat iedereen wel eens een moment heeft gekend dat hij of zij dacht, kan het nu ècht niet anders Jack? Maar de vele mooie momenten hebben toch wel de overhand.
Jack is slechts drie en vijftig jaar oud geworden en ik vier nu mijn vier en vijftigste verjaardag. En dat zet me toch wel aan het denken! We worden allemaal ouder en de dood kruipt steeds dichterbij. Ik heb me nu voorgenomen om meer verdraagzaam te zijn en me niet meer zo druk te maken over zaken die ik niet kan veranderen.
Denk maar eens na hoe goed we het eigenlijk hebben? En, hebben we dan een reden tot klagen? Ik in ieder geval niet! Tot ziens Jack, en een goede reis, ik weet zeker dat we elkaar wel weer eens ergens ontmoeten.
Ooit heb ik ergens gelezen: “soms kom je iemand tegen die je het gevoel geeft dat je persoon wel eens eerder hebt gezien of ontmoet, maar je kan die persoon niet plaatsen. Wanneer je een onderzoekend gesprek aangaat met die persoon blijkt dat het aan een zekerheid grenzende onwaarschijnlijkheid onmogelijk is dat je elkaar ooit eerder hebt gezien. Die persoon is dan een vriend of vriendin uit een vorig leven.”
Ik heb vriendschap hoog in het vaandel staan. Maar soms verwaterd vriendschap snel en dan begrijp je ook dat niet iedereen een echte vriend kan zijn. Jack was een èchte vriend!
Tijdens de wandeling van vanmiddag hebben we een Koreaans restaurant ontdekt dat natuurlijk meteen werd gekozen als plaats waar Lyka en ik mijn verjaardag met een diner zouden vieren.
Korean BBQ, Dolsot Bibimbap en een eindeloos aantal verschillende kimchi’s maakten de avond tot een compleet succes!
Maar aan het einde van deze hele mooie dag moest ik nog een keer afscheid nemen, hopelijk niet voor altijd. Harry trekt morgenvroeg ook weer verder en de kans dat ik hem morgen in alle vroegte zie is wel heel klein. Ik ben de tel van het aantal biertjes kwijtgeraakt en een laatste biertje met Harry in de Duck Inn was een mooi afscheid. Ik denk dat ik hem binnenkort nog wel een keer tegen het lijf loop!
