Als er één ding is waar ik een pleuris hekel aan heb dan is het als mijn reisgenoot, en in dit geval zelfs mijn vriendin, in bed blijf liggen als ik zelf als een pijl opsta en me klaar maak om te verkassen. Ik neem al de eerste slok van mijn veel te hete koffie als de kleine zich nog een keer onbezorgd omdraait. Mijn bloed komt dicht bij het kookpunt als ik de op één na laatste ritssluiting van mijn rugzak dichtrits en een verscheurende hoge toon door de kleine kamer giert. Ze draait zich om en opent haar ogen.
‘Goodmorning darling’, zegt ze met een glimlach.
Alsof mijn bloed plotseling vermengt wordt met droog ijs koel ik binnen een paar seconden weer af en kus haar op haar voorhoofd. Terwijl haar slanke gebruinde lichaam snel tussen de lakens uitschiet richting de badkamer schenk ik voor haar ook een bakkie koffie in en smeer de laatste twee sneden krentenbrood voor ons ontbijt.
Met haar natte gitzwarte haar en een omgeslagen handdoek komt ze naast met op het bed zitten.
‘Cool cool’, zegt ze terwijl ze met een knipoog een slok van de hete koffie neemt.
‘Rustig aan ouwe gek!’, zeg ik in mezelf terwijl ik geniet van wat er tijdens mijn laatste reizen veranderd is.
Samen pakken we rustig in en de rugzak van Lyka is een beetje te klein na al die aankopen van de laatste twee weken.
We nemen afscheid aan de receptie en stappen op tijd de miezerende regen in. Het regent niet hard genoeg om nat van te worden maar je voelt de druppel wel op je gezicht. Een dikke gouden Chinese Boeddha lacht me toe terwijl ik hem passeer in Lor 19.
“Beep”, en we lopen door de poortjes naar de hoogst efficiënte MRT dienst van Singapore. Één maal overstappen in “Tanah Merah” en dan is de laatste halte “Changi Airport”.
Nu ben ik gerust! We zijn ruim op tijd op de luchthaven en we hebben het lot in onze eigen handen. Tijdens het inchecken vraag ik of we de “hotseat” stoelen 4A en 4C kunnen krijgen. Met het geld in mijn handen krijg ik te horen dat het allemaal wel OK is zo. Upgrade for free! En dat is mooie meegnomen.De betaalde BTW van het winkelen krijg ik netjes contant terug en van dat geld koop ik voor Lyka de beloofde “Versace” parfum. Een kus en een blij gezicht, ‘ONBETAALBAAR!’
Nu is het wachten onder het genot van een koffie met een kaneel krenten (“Cinnamon Raisin Roll” klinkt toch veel beter?) rol bij de “Starbucks”. Mijn vaste koffietentje is wegens de verbouwing gesloten en komt misschien wel nooit meer terug.
Tijdens het taxiën van het vliegtuig zie ik in de verte een Boeing 747-Cargo staan van “Martinair”. Vergane Hollandse glorie net als de onverwoestbare Fokker vliegtuigen waarvan er nog honderden rondvliegen.
Ik steek mijn hoofd weer in het menu want ik ben alweer aan een wat te eten toe. Na de sandwich sluit ik voor een moment mijn ogen en een uur later wordt ik van de lichte turbulentie weer wakker.
‘Mens, wat heb ik een hekel aan turbulentie!’.
Ik knijp nog wat harder in de armleuning terwijl de A320 de daling naar Bangkok airport heeft ingezet. Het einde van deze korte trip is nu echt dichtbij en we zijn bijna op onze plaats van bestemming.
De wachttijd brengen we rustig door in het goedkope Thaise restaurant in de buik van de enorme luchthaven. Na twee weken smaakt de Thaise Massaman kerrie ook weer goed.
De busreis is niet wat ik gewend ben. Een persoon in de directie heeft besloten dat er onderweg voor Pattaya maar wat reclame voor de badplaats moet worden gemaakt. Een oninteressante rij van hotels en restaurants, waar ik nog nooit van heb gehoord en waarschijnlijk ook nooit zal komen, komt voorbij. Het geluid staat tijdens de vertoning in de bus zo hard dat ik na enkele minuten mijn oordoppen moet opzoeken. Na een minuut of tien heeft een andere passagier genoeg moed verzameld en hij gaat zijn beklag doen. Binnen een paar minuten is de rust wedergekeerd.
Met de klanken van muziek uit de jaren zeventig kijk ik naar het eentonige tropische Thaise landschap dat naast de autosnelweg aan me voorbij trekt.
‘Het is onverklaarbaar waarom ik steeds weer in Thailand terecht kom!’
‘Het is een echte haat/liefde verhouding!’
We worden door de eigenaar en de meisjes warm onthaalt in de “Boxing Roo”, het bier vloeit rijkelijk. We zijn weer in één stuk terug en een ervaring rijker. Een pizza als diner maakt een einde aan de avond. Moe en voldaan vallen we in elkaars armen in slaap. Het was een heerlijke eerste reis waarin we beiden een hoop van elkaar geleerd hebben. Ik kan niet wachten om samen met Lyka naar Indonesië te gaan. Jakarta, Bogor, Bandung en Surakarta klinken vanuit de verte in mijn oren terwijl ik langzaam in slaap val.
