maandag 14 maart 2011

Maleisië: Onrust

Malacca (Café 1511 (Laksa room))

Na het leuke weekend werd het nu tijd om eens wat serieus te gaan doen. Vandaag maakten we ook voor het eerst gebruik van het inbegrepen ontbijt. En om eerlijk te zijn was dit niet slecht! Ik heb een goed gevoel bij “Café 1511”, de uitbater Colin is een fijne kerel die altijd voor je klaar staat en wel twee keer per dag vraagt of alles naar je zin is. De kamers zijn goed en als je kan leven met het feit dat de wc’s en douches achter in het gebouw zijn dan is het een prima plaats in Malacca om te verblijven.

En zo stapten we om half elf de zon in die al goed zijn best deed om zo fel mogelijk te schijnen. Lyka vond dit geen fijn gevoel en begon onmiddellijk te zeuren over de zon en haar huidskleur. Ik ben natuurlijk wel wat gewend maar vandaag stond mijn hoofd er niet echt naar. We zijn nu eenmaal in de tropen en daar kan de zon stevig schijnen.

We schoten wat foto’s rond Bukit St. Paul en na een kort gesprek begreep de kleine dat klagen geen zin had. De zon bleef nu eenmaal de zon.
Het verbaasde me echt om te zien hoeveel mensen problemen hebben met het beklimmen van de trap naar St. Paul’s Cathedral. Zuchtend en puffend haalden we hele hordes behoofddoekten veel te zware vrouwen in die plichtsgetrouw hun mannen en dikke kinderen volgden. Maleisië is zich gelukkig bewust dat het hier om een tikkende tijdbom gaat die later nog wel eens veel geld kan gaan kosten voor de gezondheidszorg.
‘Neem een schep suiker minder!’, is de slogan die dit moet gaan voorkomen.
Eenmaal op de top van de heuvel in de oude kathedraal aangekomen moet je even bijkomen van de lastige souvenir verkopers die ondanks de vele waarschuwingen elke dag weer terug komen. Het zijn allemaal Maleisiërs die zich achter het “bumiputra” verschuilen en zo de sterke arm van de wet ontlopen. Er speelde zelfs een autodidactische troubadour op een goedkope Chinese gitaar, die nog wel een paar jaar mag oefenen, liedjes van de Beatles. Maar of Paul McCarty wel zijn eigen liedje zou herkennen blijft voor altijd een vraagteken.

Tijdens de afdaling kwamen de klachten van de kleine ook weer terug en omdat we dicht een museum waren, waar ik zelf ook nog nooit naar binnen was geweest, doken we daar maar de koelte van de airconditioning in. Voor RM 2 (€ 0,46) kan je natuurlijk niet veel verwachten.
Het “People's Museum” bleek dan ook niet meer dan een bumiputra project te zijn om een paar luie Maleisiërs aan een zinloze baan te helpen. De koelte was nog het belangrijkst samen met twee nog werkende diorama’s die in het Maleis een stukje geschiedenis van Malacca vertelden.

De verdieping over Afrikaanse volkeren die zichzelf flink toetakelden om nog mooier te zijn was toch wel interessant. Tatoeages en stammen littekens ten over, maar ook met de Chinezen werd nog even de draak gestoken. Het voetbinden werd in kleuren en geuren uitgelegd aan een klein select gezelschap die de hitte buiten was ontvlucht.

Tijdens de korte wandeling hadden we een korte maar hevige woordenwisseling en door de opwinding schoot de lunch er ook nog bij in.

De rest van de dag brachten we in de koelte van onze kamer door. We kwamen alleen maar naar buiten toen de zon al bijna achter de horizon was verdwenen. Een maaltijd bij het “Garden Café” en weer terug naar de kamer. Het was geen geweldige dag geweest maar voor het slapen gaan hadden we nog wel een goed gesprek over hoe het nu verder moet.
Copyright/Disclaimer